Η πιο συστηματική κριτική προέρχεται από το Ποτάμι. Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει δεσμευτεί στον – προσωπικό του φίλο – καθηγητή Νίκο Αλιβιζάτο, πρόεδρο της Επιτροπής Δεοντολογίας και Πιστοποίησης για τη διαδικασία εκλογής επικεφαλής, ότι θα απαντήσει σε εύλογο χρονικό διάστημα για το αν θα συμμετέχει ή όχι.

 

Τώρα τοποθετεί την απάντησή του εντός του Σεπτεμβρίου. Προχθές ο Αλιβιζάτος ανακοίνωσε τα μέλη της Επιτροπής που θα τον πλαισιώνουν, αφήνοντας ανοιχτή την προοπτική να ενταχθούν σ’ αυτήν και άλλες προσωπικότητες που θα υποδειχθούν και από δυνάμεις που τυχόν ενταχθούν στο μέλλον.

 

Η αντίδραση από το Ποτάμι ήταν ότι η Επιτροπή έχει έντονο το αποτύπωμα της ΔΗΣΥ, στήνοντας έτσι έστω και αχνά ένα πλαίσιο αμφισβήτησης της διαδικασίας. Το Ποτάμι, ωστόσο, θέτει ακόμη και ιδεολογικά πολιτικά ζητήματα, κάνοντας λόγο για «ριζοσπαστικό προοδευτικό Κέντρο» που θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει την Κεντροαριστερά και όχι το αντίθετο.

 

Η συζήτηση μοιάζει να είναι «περί όνου σκιάς», αφού είναι σαφές ότι ο όρος Κεντροαριστερά έχει μεγαλύτερη εμβέλεια από το προοδευτικό Κέντρο, παρά την εμμονή επ’ αυτού και του Ευάγγελου Βενιζέλου. Το σοβαρότερο όμως επιχείρημα είναι ότι η ΔΗΣΥ βιάζεται και επιχειρεί να προχωρήσει με διαδικασίες εξπρές μέσα στον Αύγουστο.

 

Στη Χαριλάου Τρικούπη δεν περιμένουν ότι θα υπάρξει τελικά θετική απάντηση από το Ποτάμι, αφού ο Σταύρος Θεοδωράκης ελπίζει να εμφανίσει το κόμμα του ανάκαμψη στις φθινοπωρινές δημοσκοπήσεις προκειμένου να διατηρήσει εκ νέου αυτόνομη είσοδο στην επόμενη Βουλή, ενδεχομένως σε συνεργασία με την Άννα Διαμαντοπούλου και τον Γιώργο Φλωρίδη της Ώρας Αποφάσεων.

 

Κάποιοι πιστεύουν όμως ότι οι εσωτερικές πιέσεις εντός του Ποταμιού να υπάρξει μια συνεργασία, που θα δώσει προοπτική στην πολιτική επιβίωση συγκεκριμένων στελεχών, συνεχίζονται και δεν αποκλείεται να προκληθούν σοβαρές αναταράξεις αν τελικά υπάρξει οριστική άρνηση και ρήξη στη συνεργασία στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Στο ΠΑΣΟΚ επισημαίνουν ότι δεν μπορούν να «ροκανίζουν» τον χρόνο εσαεί και, κάποια στιγμή, όλοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

 

Η Επιτροπή Αλιβιζάτου ανακοίνωσε κάποια πρόσωπα που επέλεξε ο ίδιος ο πρόεδρός της, καθώς και όσους πρότειναν το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ, το ΚΙΔΗΣΟ, οι Κινήσεις Πολιτών αλλά και ο Γιάννης Ραγκούσης. Η τελευταία κίνηση έχει τη σημασία της, αφού δείχνει ότι ο Ραγκούσης σκέφτεται να είναι υποψήφιος, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τον εσωτερικό του ρόλο εντός της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. 

 

Αίσθηση επίσης προκάλεσε η παρουσία του Δημήτρη Ρέππα, του μόνου ηγετικού στελέχους στην Επιτροπή που προτάθηκε από το ΚΙΔΗΣΟ, αφού οι περισσότεροι που  επελέγησαν έχουν ακαδημαϊκά διαπιστευτήρια προκειμένου να μπορέσουν να επιτελέσουν το έργο της πιστοποίησης και της εφαρμογής ενός δεοντολογικού πλαισίου στην εκλογή αρχηγού. 

 

Θεωρήθηκε πάντως ότι η εμπειρία και η πορεία του Δημήτρη Ρέππα μπορεί να συμβάλει στον ρόλο της Επιτροπής και να ξεπεραστούν προβλήματα. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται οι επιλογές του πανταχού παρόντα Νίκου Μπίστη, ως εξωκομματικού παρατηρητή, αλλά και των έμπειρων δικηγόρων Α. Βγόντζα και Π. Σφηκάκη και των ακαδημαϊκών Γ. Σωτηρέλη, Θ. Καρούνου, Π. Αναστασιάδη και Λίνας Παπαδοπούλου. Η Επιτροπή έχει ως στόχο να ελέγξει και να εισηγηθεί μια διαδικασία εγγραφής και καταγραφής του αρχείου των μελών, ώστε να μην υπάρξουν αμφισβητήσεις και διαμάχη για τη διαδικασία εκλογής.

 

Και ενώ όλα αυτά δρομολογούνται, αιφνίδια μπήκε στη συζήτηση το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος από τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Οι φήμες διέρρευσαν από συνεργάτες του, αλλά ο ίδιος λέει δημόσια ότι δεν ασχολείται με τέτοια ζητήματα. 

 

Από την άλλη, δεν κρύβει την απογοήτευσή του για το επίπεδο αντιπολίτευσης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, θεωρώντας ότι, αν ήταν ο ίδιος επικεφαλής, θα είχε «κονιορτοποιήσει» την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛΛ. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και πολύ καιρό ο Βενιζέλος, που δηλώνει αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά, αναζητά έναν διακριτό πολιτικό ρόλο, αποφεύγοντας την οποιαδήποτε ταύτιση και εμπλοκή στην καθημερινή πολιτική πρακτική της ΔΗΣΥ.

 

Ο ίδιος μάλιστα, μέσω της πολιτικής δεξαμενής που έχει συστήσει, επιχειρεί να διευρύνει τους πολιτικούς του φίλους ανά την Ελλάδα αλλά και να διατυπώσει ένα διαφορετικό ιδεολογικό πλαίσιο από αυτό της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, απορρίπτοντας τον όρο Κεντροαριστερά και εμμένοντας στον όρο προοδευτικό Κέντρο που λειτουργεί, όπως λέει, πιο πολυσυλλεκτικά, αφού μπορεί να ενσωματώσει και κεντροδεξιούς που, διαφορετικά, κατευθύνονται προς τη Δεξιά. Απορρίπτει δε οποιαδήποτε σχέση με τον όρο σοσιαλισμό και σοσιαλιστικές πολιτικές, θεωρώντας ότι είναι μια συζήτηση που εξαντλήθηκε πλήρως τον 20ό αιώνα. 

 

Μόνο που η μεγάλη πλειοψηφία των «συντρόφων» του εμμένουν στο σοσιαλιστικό κοινωνικό πρότυπο της προστασίας των φτωχών και μη προνομιούχων, σε αντίθεση με τον ασαφή όρο προοδευτικό Κέντρο που δεν έχει κοινωνική και πολιτική διάσταση και δεν οριοθετείται απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό. Το μεγάλο ζήτημα πάντως είναι πως, αν τελικά αποφασίσει να κάνει το τολμηρό βήμα της αποχώρησης, θα πράξει ουσιαστικά αυτό για το οποίο κατηγορεί τον Γιώργο Παπανδρέου, θα αποδυναμώσει και θα διασπάσει το κόμμα του σε μια δύσκολη στιγμή. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα που θα τον απασχολήσει έντονα στη ραστώνη του Αυγούστου…