Στο τέλος τα Σκόπια θα ονοματοδοτήσουν και οδό Τσίπρα…

 

     Έχει την πλειοψηφία ο κ. Ζάεφ να αλλάξει το Σύνταγμα της FYROM;

     Τότε, τι συζητάμε;

     Συζητάμε αυτό που θέλουν οι Αμερικανοί να συζητήσουμε, αλλά το ζατρίκιον δεν βγαίνει. Το Σύνταγμα της FYROM δεν μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη, ενώ, από την άλλη πλευρά, ούτε ο Τσίπρας ούτε άλλος τις μπορεί να περάσει στην Ελλάδα ένα Σχέδιο Ανάν για τη Μακεδονία.

     Τότε τι συζητάμε λοιπόν;

     Οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα είναι για την ώρα κωμικοτραγικές. Εις ένδειξιν καλής θελήσεως οι Σκοπιανοί (δήμαρχοι και νομάρχες) αλλάζουν τα ονόματα (που μπορούν στο μέλλον να ξαναλλάξουν) του αεροδρομίου κι ορισμένων δρόμων (από οδόν Μεγαλέξαντρου εις οδόν… Πτολεμαίου). Όσο για τον επικεφαλής του Καρανίκα, ως συνήθως, δίνει χωρίς να παίρνει. Αντίγονος ο Δώσων σε καρικατούρα. Ίσως εις ένδειξιν καλής θελήσεως θα μπορούσαμε και μείς να αλλάξουμε τα φώτα ορισμένων δρόμων μετονομάζοντας, φερ’ ειπείν, την οδό Σταδίου σε οδό Γυμναστηρίου και το Μοσχάτο σε Μυρωδάτο. Αντί αυτού, και χωρίς να πάρει κάποιο αντάλλαγμα, ο Τσίπρας επέτρεψε (και χάρισε) στα Σκόπια δύο κινήσεις που συνιστούν διπλωματικό προηγούμενο.

     Κι έτσι, ένα θέμα υψηλής (εάν υπήρχε) εθνικής στρατηγικής της χώρας έχει μεταλλαχθεί σε ένα άνευ προηγουμένου Καραγκιοζιλίκι, όπου ρήτορες όπως ο… κ. Δημήτρης Καμμένος έχουν αναδειχθεί σε σταρ μιας πολιτικής παραφροσύνης δίχως έρκος οδόντων. Τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ, τα εσωτερικά της Ν.Δ., τα εσωτερικά του πολυμορφισμένου ΠΑΣΟΚ έχουν γίνει η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας (του προτεκτοράτου), με τους ΑΝΕΛΛ να δίνουν στην κλωτσοπατινάδα μιαν αύρα πολιτικής θανατίλας άνευ προηγουμένου.

     Ο Τσίπρας στο τελευταίο του διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό, υπ’ αριθμόν 673, μας διαβεβαίωσε ότι η έναρξη των συνομιλιών δεν συνιστούσε «υποχρέωση έναντι τρίτων» – ποια μύγα τον τσίμπησε;! Υποψιάσθηκε ποτέ κανείς κάτι τέτοιο;! Στη

     συνέχεια με περινούστατο ύφος μας υπενθύμισε ότι η πλειονότης των κρατών έχει αναγνωρίσει τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία. Προς τι η υπενθύμιση; Πρόκειται περί απειλής; να βιαστούμε δηλαδή να υποχωρήσουμε; να δώσουμε το χωράφι για να μη μας πάρουν το μποστάνι;

***

     Ακόμα και για αυτό το ζήτημα, το τόσο κρίσιμο για την υπόσταση του κράτους, τη συνοχή του έθνους και τις τύχες του λαού ο διάλογος στις κορυφές των πολιτικών δυνάμεων, πλην ΚΚΕ, δεν διαφέρει από το γκροτέσκ που χαρακτηρίζει τους Καμμενοπολάκηδες.

     Το εσωκομματικό και διακομματικό τσίρκο που ξετυλίγει την παράστασή του αυτόν τον καιρό με το Σκοπιανό δείχνει πόσο επικίνδυνο έχει καταστεί για την Ελλάδα το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού που άρχει ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση. Κάτι σαν Μεγαλοοικονόμου στην κυβέρνηση, Μεγαλοοικονόμου στην εξουσία…

     Και σε πολιτειακό και σε κοινωνικό επίπεδο ο αντικοινοβουλευτισμός ως διάθεση εξαπλώνεται ταχύτερα και βαθύτερα παρά ποτέ…

     Υπ’ αυτήν την έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε με τα μπούνια στην εκφυλιστική των πραγμάτων διαδικασία, όχι μόνον διότι εισήλθε κι αυτός στον μνημονιακό μονόδρομο (είτε πρόκειται για τα Σκόπια είτε για τους πλειστηριασμούς), αλλά διότι έδωσε τη χαριστική βολή σε οποιαδήποτε αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Προδίδοντας την Αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτοχρόνως δολοφόνησε κάθε άλλη αριστερή πρόταση ανάσχεσης του νεοφιλελευθερισμού. Παρέλυσε κάθε δυνατότητα της κοινωνίας να ακούσει (βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον) κάθε εναλλακτική πρόταση για το νόμισμα, την Ένωση, την παραγωγική ανασυγκρότηση, για οτιδήποτε δηλαδή ξεφεύγει από το μοντέλο που μας οδήγησε στην καταστροφή κι επιμένει να ζήσουμε μέσα στον εφιάλτη της.

     Αν όμως η ουρά του φιδιού τού τρώει το κεφάλι (αυτό είναι σήμερα το «σχήμα» των κυρίαρχων κομμάτων), αν δηλαδή ταγός έγινε ο κατιμάς, τούτο δεν σημαίνει ότι γίναμε πλέον αθύρματα θανάσιμης ειμαρμένης. Τούτο δεν σημαίνει

     ότι η Γη πια δεν γυρίζει, ότι οι ρωγμές στο οικοδόμημα της μεταπαγκοσμιοποίησης δεν σχηματίζονται ήδη…