Ο Βενιζέλος έχει μπει στο στόχαστρο της κυβέρνησης και έχει αναδειχθεί στρατηγικός της εχθρός. Το αδιαμφισβήτητο αυτό γεγονός, εκτός του ότι  ιστορικά θα αποτελέσει έναν ακόμα  τίτλο τιμής για τον ίδιο, σήμερα μας διασκεδάζει με την εντυπωσιακή ευκολία που ένας αυτός εναντίον όλων σκορπίζει εκνευριστικά εύκολα σαν χαρτοπόλεμο τα σταλινοτραφή κυβερνητικά μπουλούκια.   

Όσο διασκεδαστικές κι αν είναι οι συνεχείς και επίμονες επιθέσεις που δέχεται ο Βενιζέλος από τα γκεμπελικά επιτελεία του Μάξιμου, στο τέλος μένει έντονη η καθεστωτική δυσωδία των εμπνευστών τους.

«Η προσπάθεια του κ. Βενιζέλου να μας πείσει πως ο νόμος περί ευθύνης υπουργών δεν έχει τη σφραγίδα του και δεν προστατεύει σκόπιμα τους υπουργούς διαχωρίζοντάς τους από τους υπόλοιπους πολίτες είναι αξιόλογη. Μόνο που επέλεξε να την κάνει πρωταπριλιά», εξέπεμψαν οι  αόρατες κυβερνητικές πηγές το αστειάκι τους.

Από την άλλη, ωστόσο, αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι τόσο αγράμματοι, τόσο αστοιχείωτοι, τόσο εγκληματικά απαίδευτοι που αν υποθέσουμε ότι μπορούν να συλλαβίσουν ένα κείμενο, είναι εξαιρετικά σπάνιο να γνωρίζουν ότι το άρθρο 86 που ρυθμίζει την ευθύνη των υπουργών υπάρχει σε όλα τα Συντάγματα της χώρας από το 1844 και μετά.  Οι ίδιοι γνωρίζουν από καταλήψεις, από μολότοφ, από το να συνωστίζονται στις αίθουσες δικαστηρίων σαν μάρτυρες υπεράσπισης τρομοκρατών δολοφόνων και άλλα χρήσιμα πράγματα για την κοινωνία και τη σύγχρονη αντίληψη διακυβέρνησης. Κατά συνέπεια, από μια μεριά είναι μεγάλη απαίτηση να γνωρίζουν και συνταγματικές …«λεπτομέρειες».

Για χιλιοστή φορά λοιπόν να επαναλάβουμε για την τάξη και την αλήθεια στους διάφορους σταλινοστόκους του Μάξιμου ότι ο νόμος  περί ευθύνης υπουργών δεν είναι δημιούργημα του Βενιζέλου. Είναι πολύ παλαιότερος ακόμα και του ενδόξου Ελευθερίου Βενιζέλου καθώς χρονολογείται από το 1844. Το ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τον αποδίδουν στον Βενιζέλο είναι μια ακόμα ιστορία πολιτικής απατής, μικρότητας, αθλιότητας και κυνισμού που διαθέτουν οι ακροδεξιοαριστεροί κυβερνώντες σε πλούσιες δόσεις.

Το σχετικό άρθρο, για να τελειώνουμε με αυτή την πολιτική αλητεία,  τροποποιήθηκε στην αναθεώρηση του 2001 αλλά παρέμεινε στο Σύνταγμα. Ο Βενιζέλος είχε την ευθύνη της αναθεώρησης από την πλευρά της τότε κυβερνητικής πλειοψηφίας.  Προφανώς και δεν είναι ηλίθιοι παρά μόνο κυνικά γεράκια τις εξουσίας, ώστε να μην γνωρίζουν ότι είναι άλλο να ασκείται κριτική στην τότε κυβερνητική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ αλλά και στην Ν.Δ. που υπερψήφισαν την τροποποίηση του άρθρου 86 και όχι την κατάργησή του, και άλλο να αποδίδεις την πατρότητα του σχετικού νόμου στον Βενιζέλο.

Μετά το φιάσκο της στημένης απάτης με τη Novartis και την αλητεία του νόμου περί ευθύνης υπουργών, υπάρχει και το προπατορικό αμάρτημα στο οποία σαφώς υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Βενιζέλος φέρει βαριές προσωπικές ευθύνες…