Γράφει η Μαρία Ροδοπούλου, ποιήτρια

Αλλά όταν ανακάλυψες πως κάπου στην μέση – ίσως λίγο πριν ή ίσως λίγο μετά – έχασες το τετράδιο με λυμένες τις ασκήσεις χάους αρχίζεις προτάσεις,
περιπάτους και μια ατελείωτη λαβυρίνθια πτώση με ένα “όμως” φορτωμένη στις σχεδίες των καστανών ματιών σου που μοναστηριακά δάκτυλα
φροντίζουν να βυθίζουν μη τυχόν και ξεφύγεις από κισσούς ποτάμια που στο μπαλκόνι σου ξέχασαν την κοίτη τους φεύγοντας.

Γράφει η Μαρία Ροδοπούλου, ποιήτρια

Αλλά όταν ανακάλυψες πως κάπου στην μέση – ίσως λίγο πριν ή ίσως λίγο μετά – έχασες το τετράδιο με λυμένες τις ασκήσεις χάους αρχίζεις προτάσεις, περιπάτους και μια ατελείωτη λαβυρίνθια πτώση με ένα “όμως” φορτωμένη στις σχεδίες των καστανών ματιών σου που μοναστηριακά δάκτυλα φροντίζουν να βυθίζουν μη τυχόν και ξεφύγεις από κισσούς ποτάμια που στο μπαλκόνι σου ξέχασαν την κοίτη τους φεύγοντας.

Ήταν και οι εποχές πριν τον αφανισμό αρχιτεκτονικής της ανοικτής γης, στο φοιτητικό μπαράκι στην Πατησίων δίπλα από την σχολή που ροκάνιζε σιγά σιγά την νεότητά σου ανάμεσα στην μίκρο και μάκρο οικονομία σπάταλων κοινωνών νανοκοσμικής γνώσης. Lowenbrau και Scorpions στα ηχεία, με παιγμένη την επανάσταση στο τάβλι και στο αχτένιστο κεφάλι φορεμένα τα μπιγκουτί προσωρινής αναρχίας. Τα ζάρια δεν έφερναν το ποθητό αποτέλεσμα αλλά ποιός είχε ανάγκη την τύχη όταν είχε στο στόμα του άφιλτρο τσιγάρο προσδοκιών. Κάθε τζούρα, δίχως κοσκίνισμα, ολοταχώς κατέβαινε στην ύπαρξη. Ακόμα και όταν χαρτιά παίζατε, έβαζες τον μπαλαντέρ πάνω στο τραπέζι αναποδογυρισμένο να κοιτά την άρνηση βοήθειας. Όταν σήκωσες το κεφάλι από τα όνειρα ξεκοιλιασμένα καράβια επέπλεαν στους διατηρητέους ορίζοντες και εγγαστρίμυθοι κυβερνήτες μοιράζανε αποσιωπητικούς επιδέσμους. Τώρα ακόμα και το νερό που πίνεις έχει περάσει από έγκριση. Σκέφτεσαι πως κάπου υπάρχει μυστικός παγκόσμιος οργανισμός εμφιάλωσης. Προσπαθείς ακόμα να απαντήσεις αν εργαστηριακό ή γνήσιο προιόν γεννήθηκες αλλά έμαθες να πληρώνεις τα παράβολα υπέρ της τακτοποίησης της περιφρονημένης χείρας συμπαράστασης. Nothing is for free …

Κρυφά αναπολείς το Hermitage όπου εκεί είδες τα πλάσματα που αιώνια κολυμπάνε κόντρα στο ρεύμα του καταρράχτη. Νηστικοί με την ασκητική στο κύτταρο τους αποτυπωμένη ξεκινούν για το ταξίδι που τις περισσότερες φορές καταλήγει στον θάνατο. Από τα λίγα δημιουργήματα της φύσης που μέχρι να πεθάνουν καπνίζουν άφιλτρες τις αναμονές. Στην πραγματικότητα τα μισείς γιατί εσύ δεν έχεις καταλάβει πότε έγινες όμηρος της κατεύθυνσης. Χωρίς μια φορά να τολμήσεις το άλμα του σολωμού.

Y.Γ Δεν φταίνε οι κυνηγοί που παραφυλούν αλλά το μάθημα που σ’ έχει μετατρέψει σε λεία

 

Μην χτυπάς, Κύριε.

Κοιμόμαστε ακόμα.

Και οι προσευχές σου ανησυχούν τον

ύπνο του τυχαίου.

Δελτία πείνας

μοιράζονται σε κατοχικούς χρόνους.

Σαπισμένα συσσίτια πασπαλισμένα με

δήθεν ευχές

και εμπλουτισμένα με ξυράφια κακίας.

Στην ίδια ουρά πεινασμένοι και

χορτάτοι.

Κόσμοι γεμάτοι απεγνωσμένους

ζήτουλες και χαρούμενους δήμιους

Βαδίζουν στα λυπημένα τοπία

παστεριωμένης αποδοχής

αλλά που να βρούν τ’ όνομά τους στην

αντανάκλαση

βαλτωμένων δείπνων;

Ένα χτύπημα στον ώμο η ανακούφιση

με μια σειρά άπλυτα δόντια

να δαγκώνουν τα πεσμένα γεννητικά

όργανα.

 

Και εγώ τρώω τον θάνατο μπουκιά

μπουκιά

απολαμβάνοντας το γδάρσιμο στον

λάρυγγα

Ο διπλανός μου μαζεύει τα ψίχουλα που

πέφτουν

από τις ευλογίες των επαγγελματιών

θλιμμένων

Μηρυκάζει την απόγνωση με μια δόση

μουχλιασμένου έρωτα

και 3/4 δανειζόμενων στίχων

Τα έμαθες; με ρωτάει.

Η φάμπρικα κοντά στο σπίτι σου

ζητάει εργάτες για να τρώνε

ό, τι πετάει η προηγούμενη βάρδια.

 

(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν τις απόψεις των συντακτών τους)