Εδώ και χρόνια, η καχυποψία αποτελεί την ηπιότερη αντίδραση κάποιου στον οποίο λες πως είσαι δημοσιογράφος. Αναζήτησα τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό. Πέρασα χιλιάδες ωρες διαβάζοντας κιτρινισμένα φύλλα εφημερίδων, μελέτες, ερευνες, βιβλία, πρακτικά του ΕΣΡ και της ΕΣΗΕΑ, βλέποντας τηλεοπτικές εκπομπές και συζητώντας με ανθρώπους των ΜΜΕ. Τουλάχιστον κάποιους απο τους λόγους, τους βρήκα σε μια τηλεοπτική εκπομπή που χαρακτήρισε αβάσιμα εναν.. πατέρα βιαστή της ανήλικης κόρης του και αυτός αυτοκτόνησε.

Ρεπορτάζ που αναφέρθηκαν σε γεγονότα που δεν συνέβησαν ποτέ. Κανάλια που προανήγγειλαν τη σύλληψη «τρομοκράτισσας» που δεν ήταν καν ύποπτη. ΜΜΕ που διαπόμπευσαν ανυπεράσπιστες γυναίκες. Fake News που κινητοποίησαν χιλιάδες πολίτες. Πανίσχυρη εφημερίδα που χαρακτήριζε ‘’σκουληκιασμένο τομάρι’’ γνωστό μουσικοσυνθέτη. Ρεπορτάζ πολέμου που μεταδόθηκαν απο μια ειρηνική περιοχή. Δεκατέσσερεις ανύποπτους πολίτες που διάβασαν σε εφημερίδα πως είναι τρομοκράτες. Πτώματα στις πρώτες σελίδες. Δημοσιογράφους που εκβίασαν για μερικά ευρώ. Αλλους που βούτηξαν τα χέρια τους στα μυστικά κονδύλια. Κάποιους τρίτους που προώθησαν την ομοφοβία και τον ρατσισμό. Και μερικούς ακόμα που πούλησαν φρούδες ελπίδες σε καρκινοπαθείς.

Μέσα απο 20+1 ιστορίες κιτρινισμού, προσπαθώ να αιτιολογήσω γιατί ανάμεσα σε πολίτες 38 χωρών οι Ελληνες εχουν τον χαμηλότερο δείκτη εμπιστοσύνης για τα ΜΜΕ της χώρας τους. Και γιατί στη χώρα μας ο όρος ”Μολυσμένη ενημέρωση” που εδωσε ο ιστορικός διευθυντής της Le Monde diplomatique Ignacio Ramone, εχει αποκτήσει τόσο πραγματική διάσταση. Αλλα και να πω, οτι οι δημοσιογράφοι δεν είναι όλοι ίδιοι.

Τις επόμενες ημέρες θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία, ισως σας ενδιαφέρει…

Η εξαιρετική φωτογραφία του εξωφυλλου, ανήκει στο φίλο Δημήτρη Μεσσήνη.

Από το fb του Γιάννη Παντελάκη