Κάποια παλιά καραβάνα της πολιτικής ζωής του τόπου σε μια περίοδο ζυμώσεων του παρελθόντος που μύριζε εκλογές είχε – με κυνικό είναι αλήθεια τρόπο – υποδείξει μια διαφορετική γωνία παρατήρησης των κινήσεων και των επιλογών των βουλευτών: «Ξέρετε», είχε ρωτήσει την ομήγυρη, «πολλές δουλειές σήμερα οι οποίες προσφέρουν καμιά δεκαριά χιλιάρικα τον μήνα»;

Παρακολουθώντας τα όσα αυτήν την περίοδο συμβαίνουν στο πολιτικό προσκήνιο πολλά ενδεχομένως να εξηγούνται αν λάβει κάποιος υπόψη του ότι και οι βουλευτές άνθρωποι είναι που αγωνιούν, εκτός από την τύχη του τόπου, για το μέλλον τους.

Καθότι οι περισσότεροι εξ αυτών απολαμβάνουν επί τετραετία σχεδόν τα οφέλη (οικονομικά και άλλα) που συνεπάγεται η ιδιότητα του εκπροσώπου του έθνους, μπορεί εύκολα να κατανοήσει κάποιος την αγωνία που τους προκαλεί το βάσιμο ενδεχόμενο να βρεθούν στην απέξω.

Αυτή η αγωνία καθορίζει και καλλιεργεί δεξιοτεχνίες λόγων και πράξεων ανθρώπων διατεθειμένων να προσαρμόσουν ιδέες και πεποιθήσεις με τρόπο που να χωρούν σε μια καρέκλα, η οποία θα τους εξασφαλίζει το καθημερινό παντεσπάνι.

Κάπως έτσι παρακολουθούμε αυτούς που φεύγουν και αυτούς που έρχονται, αυτούς που αποχαιρετούν και αυτούς που υποδέχονται να λογαριάζουν κέρδη και ζημιές επί των καρεκλών που κατέχουν ή θέλουν να καταλάβουν.

Παρακολουθώντας αυτό το παιχνίδι όπως αποτυπώνεται στις κινήσεις των εν λόγω εκπροσώπων του έθνους, μένει με την εντύπωση πως κανένα άλλο πρόβλημα δεν υπάρχει σ’ αυτόν τον τόπο πέρα από τις διανομές των θέσεων και τη δημιουργία των πολιτικών ισορροπιών οι οποίες θα καθοριστούν από το πού θα πάει να προσφέρει υπηρεσίες ο Κόκκαλης, η Κουντουρά, ο Αμυράς, ο Ψαριανός και λοιποί εκλεκτοί διάκονοι του δημόσιου βίου.

Στην πασαρέλα «νυφούλες» κάνουν νάζια σε γαμπρούς που μετρούν την προίκα στην οποία ελπίζουν προκειμένου να στήσουν μια πλειοψηφία, μια θητεία, μια μπάζα, μια ακόμη εμφάνιση στην προσοδοφόρα πολική σκηνή.

Κι όλα αυτά για το καλό μας, για το καλό του τόπου, για τη μάχη υπέρ των λαϊκών συμφερόντων του δικαίου και της πατρίδος…