Με την ευτυχή κατάληξη του PSI, μας δίνεται το δίχως άλλο μια ιστορικών διαστάσεων ευκαιρία να ξεπεράσουμε ως κράτος τις βαθιά ριζωμένες παθογένειες και ως κοινωνία τον κακό μας εαυτό.

Με την ευτυχή κατάληξη του PSI, μας δίνεται το δίχως άλλο μια ιστορικών διαστάσεων ευκαιρία να ξεπεράσουμε ως κράτος τις βαθιά ριζωμένες παθογένειες και ως κοινωνία τον κακό μας εαυτό. Την περασμένη εβδομάδα συντελέστηκε το μεγαλύτερο στην παγκόσμια ιστορία «κούρεμα» χρέους ενός κράτους. Την περασμένη εβδομάδα, επίσης, αποφεύχθηκε το να ζήσουμε το αληθινό πρόσωπο του εφιάλτη στην περίπτωση που η κυβέρνηση ανακοίνωνε ότι δυστυχώς η υπόθεση PSI απέτυχε. Σήμερα, έχει την πολυτέλεια ο κάθε ένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του με ασφάλεια, αυτήν που μας εξασφάλισε η επιτυχής έκβαση αυτής της υπόθεσης. Σε περιόδους κρίσης – που σημαίνει ότι είσαι αδύναμος – πολιτεύεσαι με δυο λογικές: η μια είναι να αποφύγεις τα χειρότερα και όχι τις αναπόφευκτες συνέπειες και η άλλη είναι να κρατήσεις την πόρτα της ελπίδας και του μέλλοντος μισάνοιχτη. Η χώρα μας λοιπόν από τη μια γλίτωσε τα χειρότερα, δίχως αυτό να σημαίνει ότι σε αυτήν την προσπάθεια δεν έγιναν λάθη και ότι δεν υπήρχαν περιθώρια να διαχειριστούμε την κρίση καλύτερα. Ωστόσο, εδώ να σημειώσουμε ότι η κρίση χρέους που ξέσπασε στη χώρα, ανέδειξε όλες εκείνες τις τερατώδεις διαστρεβλώσεις και παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος, οι οποίες μας είχαν γίνει τρόπος ζωής και διαμόρφωσαν διεστραμμένες νοοτροπίες. Από τη χώρα μας χάθηκε η κοινή λογική προσέγγιση και η φυσικότητα απέναντι σε κάθε πτυχή της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής. Οι δαιδαλώδεις πελατειακές σχέσεις γέννησαν ένα μόρφωμα το οποίο αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε με ευθύτητα και καθαρό μυαλό. Εδώ, η Αριστερά αντί να αδράξει την ιστορική αυτήν ευκαιρία στις πιο ευνοϊκές συνθήκες που θα μπορούσαν να υπάρξουν και να αναλάβει πραγματικά επαναστατικές πρωτοβουλίες – να πει δυσάρεστες αλήθειες, που ωστόσο ήταν η κατάλληλη στιγμή να ακουστούν, και να αναδείξει με υπευθυνότητα την ουσία του προβλήματος – αρκέστηκε στον στερεότυπο και ιστορικά ξεπερασμένο καταγγελτικό της λόγο περιορίζοντας τις «φιλοδοξίες» της στο να κερδίσει μερικές δεκάδες περιστασιακών «δυσαρεστημένων» ψήφων.

Αν ρωτούσε κανείς τι έχουμε πετύχει αυτά τα δυο χρόνια – γιατί το τι έχουμε χάσει, λίγο πολύ, το γνωρίζουμε όλοι μας –, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε ότι καταφέραμε να μας δοθεί η μεγάλη και μοναδική ευκαιρία να γίνουμε μια κανονική χώρα. Αφού λοιπόν «καταφέραμε» να χρεοκοπήσουμε συντεταγμένα και δίχως πανικό, έχουμε την υποχρέωση απέναντι στην ιστορία αυτού του τόπου και απέναντι στα ίδια μας τα παιδιά να συγκροτηθούμε εκ θεμελίων συντεταγμένα και να γίνουμε – όπως θα έλεγαν και οι πατεράδες μας – κανονικοί άνθρωποι.

Αντί να βγούμε στην αγορά με κομμένο κεφάλι, βγαίνουμε με κουρεμένο. Το κέρδος είναι ότι κρατήσαμε το κεφάλι μας και η αισιόδοξη προοπτική είναι ότι έτσι έχουμε τη δυνατότητα να λύσουμε επιτέλους τη σπαζοκεφαλιά της κακοκεφαλιάς μας!

Ήρθε ο καιρός να ζήσουμε τη διαδικασία της αυτοσυνειδησίας μας. Μας δίνεται η σπάνια δυνατότητα να σηκώσουμε το βλέμμα από τα παπούτσια μας και να κοιτάξουμε πέρα, στον ορίζοντα, εκεί όπου αχνοφέγγει η περιπέτεια και η δυνατότητα να αναμετρηθούμε πραγματικά με τους εαυτούς μας και με τους άλλους. Ήρθε ο καιρός να σπάσουμε τον παραμορφωτικό καθρέφτη που μας δείχνει όλους ψηλούς, γαλανομάτηδες και με τριγωνικές πλάτες και να αποδεχτούμε τη δική μας συμμετρία, τη δική μας εθνική ύπαρξη μέσα στα όρια της ιστορικής μας υπόστασης αλλά και των πραγματικών διαστάσεων της φαντασιωτικής μας προβολής. Ήρθε ο καιρός να αποδεχτούμε δυσάρεστες αλήθειες, να ξεπεράσουμε αρρωστημένες νοοτροπίες, υπερβολές και μικρότητες. Ήρθε ο καιρός της δραματικά καθυστερημένης ενηλικίωσης της χώρας και της κοινωνίας μας. Ήρθε ο καιρός να εξοικειωθούμε με τη δική μας πραγματικότητα – που μας ανήκει.

Πριν αλλάξουμε εκ θεμελίων τον κόσμο με ακλόνητα επιχειρήματα, ας ξεκινήσουμε από τα μικρά και τα επουσιώδη. Πριν φτάσουμε στο σημείο να καταγγείλουμε την παγκόσμια συνωμοσία του ιμπεριαλισμού, ας αναλογιστούμε ότι η χώρα μας έφτασε στα όρια της καταστροφής προκειμένου να μη θιγούν παρασιτικά συντεχνιακά συμφέροντα που μένουν ανοιχτά σαν χαίνουσες πληγές και δεν λένε να κλείσουν επιτέλους.

 

[email protected]