Στον ελάχιστο χρόνο που απέμεινε μέχρις τις εκλογές, δεν είναι πολλά αυτά που θα μπορούσε κάποιος να πει. Καθώς λοιπόν οι ακριβείς προβλέψεις του εκλογικού αποτελέσματος είναι κυρίως για να βάζουμε στοιχήματα με τους φίλους μας, αυτό που έχει κάποια αξία είναι να δούμε τι περιμένει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας από τη Δευτέρα το πρωί και μετά.

Το πρώτο και κυριότερο είναι να μπει η χώρα σε τροχιά επιταχυνόμενης ανόδου, κάτι που, κατά πολλούς, δεν επέτρεψε το τελευταίο διάστημα η εξαιρετικά μακρά προεκλογική περίοδος – η χώρα κινούνταν στον αστερισμό της κάλπης εδώ και πολλούς μήνες, ήδη από τη λήξη του τρίτου μνημονίου.

Το δεύτερο είναι να διαχειριστούμε με σοφία την τουρκική απειλή, η οποία κλιμακώνεται διαρκώς από το 2013 και ύστερα. Προφανώς θα απαιτηθεί επίπονη προσπάθεια και, σε έναν βαθμό, χρήσιμη θα είναι και μια συνεννόηση – αν όχι συνεργασία, έστω και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας – των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ώστε να μην εμφανίζεται η συνήθης αμετροεπής εκμετάλλευση των εθνικών θεμάτων για μικροπολιτικούς λόγους.

Το τρίτο είναι να δοθεί μεγαλύτερο βάρος στην προσπάθεια μεταρρύθμισης του κράτους μήπως κάποια στιγμή καταφέρουμε να έχουμε μια δημόσια διοίκηση περισσότερο λειτουργική και παραγωγική.

Το τέταρτο – που αποτελεί προϋπόθεση σχεδόν για οτιδήποτε θετικό – είναι να εμφανιστεί επιτέλους, ύστερα από τόσα χρόνια κρίσης, ένα σαφές και μετρήσιμο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, ώστε να μην προβάλλονται ως πανάκεια οι διάφορες ημιτελείς προτάσεις διαχείρισης της εθνικής μας μιζέριας.

Για να γίνει δυνατόν να δούμε έναν στοιχειώδη εξορθολογισμό της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, απαραίτητος όρος είναι η μείωση της πολιτικής τοξικότητας. Δυστυχώς η κρίση, εκτός από την αμφισβήτηση της πολιτικής και κάποιες ιδιαίτερα σοβαρές ανακατατάξεις, έκανε πολύ πιο τοξικές τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Και, παρότι πολλοί επιχειρούν να χρεώσουν την τοξικότητα αποκλειστικά στους αντιπάλους τους, δυστυχώς τους διαψεύδουν τα πεπραγμένα τους.

Διόλου τυχαία, το δηλητήριο που εμπότισε την πολιτική αντιπαράθεση έχει περάσει και σε πλήθος από ΜΜΕ, τα οποία έχουν μετατραπεί σε χαρακώματα ενός πολέμου που διεξάγεται με ανορθόδοξες και αμφιλεγόμενες μεθόδους. Όλο αυτό συμβαίνει μπροστά στα μάτια μιας κοινωνίας η οποία έχει «εκπαιδευτεί» από το μνημόνιο – και από το γεγονός ότι άπασες οι κυβερνήσεις το εφάρμοσαν – να έχει όλο και λιγότερες απαιτήσεις και να στρέφεται σε όλο και πιο ατομιστικές συμπεριφορές. Λίγη παραπάνω πολιτική υπευθυνότητα ίσως «ξυπνούσε» κάποια ποιοτικά ανακλαστικά…