Σε «νεκρό» χρόνο, προτού αναλάβει τη διακυβέρνηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είχαμε σημειώσει πως το ευρωπαϊκό περιβάλλον που θα συναντήσει θα είναι δυσκολότερο από αυτό που είχε να αντιμετωπίσει ο Αλέξης Τσίπρας, τουλάχιστον από το 2016 και ύστερα.

Ήδη τότε μια σειρά ανοιχτά ευρωπαϊκά ζητήματα ήταν σε τροχιά όξυνσης: το Brexit, η απειλή μιας νέας ύφεσης, η επίδραση του μεταναστευτικού στο πολιτικό κλίμα, η οικονομική στασιμότητα της Γερμανίας, η διάθεση του Βερολίνου για ακόμη πιο σφικτό έλεγχο του ευρωσυστήματος, η διαρκής πολιτική κρίση στην Ιταλία, η αλλαγή πολιτικής του Τραμπ εις βάρος της πολυετούς ευρωπαϊκής «ξεγνοιασιάς» και, πρωτίστως, η διαφαινόμενη αδυναμία να δοθούν πολιτικές απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω – και σε ακόμη περισσότερα, τα οποία σπανίως βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.

Τρεις μέρες μετά τη σημερινή συνάντηση Μέρκελ – Μητσοτάκη στο Βερολίνο η γερμανική ηγεσία ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη με μια πολύ δυσάρεστη πολιτική κατάσταση εάν η ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) – η οποία είχε πάντα αρνητική διάθεση στα θέματα στήριξης της Ελλάδας – αναδειχθεί πρώτη δύναμη στις δύο τοπικές εκλογές στα κρατίδια Σαξονίας και Βρανδεμβούργου. Αντίπαλός της είναι κυρίως οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD), οι οποίοι, σε περίπτωση σοβαρής υποχώρησής τους, εξετάζουν ακόμη και το ενδεχόμενο αποχώρησης από τον κυβερνητικό συνασπισμό, η οποία θα ανοίξει μια εποχή πολιτικής αβεβαιότητας, και μάλιστα ενόσω πυκνώνουν τα σύννεφα πάνω από τη γερμανική οικονομία.

Ακόμη κι αν αυτή η εξέλιξη δεν επέλθει τώρα, η Γερμανία έχει περάσει σε εποχή κλυδωνισμών.

Ταυτόχρονα «τρέχει» η τελευταία δραματική προθεσμία για το Brexit, το οποίο είναι ακόμη άγνωστο – είτε είναι «άτακτο» είτε όχι – πόσες και ποιες συνέπειες θα μπορούσε να πυροδοτήσει.

Στην Ιταλία, ακόμη και αν προχωρήσει μια λύση κυβέρνησης των Πέντε Αστέρων με τους Σοσιαλιστές, θα εξακολουθήσει να είναι πρώτη πολιτική δύναμη η Λέγκα του Σαλβίνι, ο οποίος, στη βάση κυρίως του μεταναστευτικού, αλλά και της αντίθεσης στην οικονομική και πολιτική κυριαρχία της Γερμανίας, που καταγγέλλεται ως υπεύθυνη για την αποδιάρθρωση της ιταλικής οικονομίας, έχει καταφέρει να ομογενοποιήσει την επιρροή της από τον πλούσιο Βορρά έως τον υποβαθμισμένο Νότο. Η πολιτική και οικονομική ομαλότητα αργεί να αποκατασταθεί…

Χωρίς καν να επεκταθούμε σε άλλα σοβαρά ζητήματα γίνεται, νομίζουμε, φανερό γιατί η επίσκεψη Μητσοτάκη στο Παρίσι είχε τόσο φτωχό αποτέλεσμα, αλλά και γιατί από την αντίστοιχη στο Βερολίνο θα προκύψει μόνο η παραίνεση προς την κυβέρνηση «να κάνει τη δουλειά της» και να περιμένει υπομονετικά για το όποιο μελλοντικό αντίδωρο. Η Ελλάδα δεν αποτελεί προτεραιότητα – και είναι άγνωστο πότε αυτό θα συμβεί…