Ο Δ. Τσακνής έσπασε, όταν είπε: «Θα μου λείψεις, σε αγαπάω Λάρυ», ενώ ο κ. Πράπας θυμήθηκε πώς γνωρίστηκε με τον μεγάλο μουσικό: «Στην εγχείρηση το 2000 έλεγε, παιδιά εγώ δεν φοβάμαι τίποτα. Αν μπορούσα θα έπαιρνα την κιθάρα μου και θα έφευγα σε μια κορφή και όσο κρατήσω. Αλλά έχω ρε παιδιά μια κόρη 4 χρόνων και δεν θέλω να αφήσω στην Ελένη όλη την ευθύνη.

 

Σαν γιατρός να απαντήσω σε ένα γιατί. Ο Λαυρέντης ως ανυπότακτος ροκάς ήταν ο πιο πειθαρχημένος ασθενής. Είχε όμως μια κακοήθη στεφανιαία νόσο που τον ανάγκασε να κάνει μπαλονάκι στα 44. Από τότε τον ξέχασε η νόσος. Είχε μια ατυχία. Θέλαμε όταν τον ξαναθυμηθεί η ασθένεια να μας δώσει την ευκαιρία να τον φροντίσουμε. Δυστυχώς το έμφραγμα χτύπησε το ηλεκτρικό σύστημα της καρδιάς. Σαν αυτούς τους θανάτους που βλέπουμε στα γήπεδα. Καλό ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων που σε περιμένουν οι φίλοι σου να σκαρώνετε τραγουδάκια».

 

Τέλος, μη μπορώντας να συγκρατήσει τους λυγμούς του, ο Ν. Πορτοκάλογλου μίλησε για τη συνεργασία του με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα: «Χτες το βράδυ αντί να τραγουδάμε στο Ηρώδειο έπρεπε να καθίσω να γράψω αυτό τον αποχαιρετιστήριο λόγο . Μπήκες την πρώτη μέρα θυμάμαι στο στούντιο φουριόζος αλλά μετά έσκασες ένα μεγάλο χαμόγελο και κατάλαβα ότι έχω να κάνω με έναν χρυσό άνθρωπο.

 

Από τη πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε στη σκηνή ήταν σαν να είμαστε μαζί για χρόνια. Ο τίτλος μας είναι 40 χρόνια επιτυχία. Είχες το χάρισμα της επικοινωνίας με τον κόσμο. Ο Λαυρεντης, ο Μελωδός μου, έλεγα. Σαν κεραυνός έπεσε στα κεφάλια μας το τραγικό νέο και θρηνούμε όλοι το δικό μας άνθρωπο. Μοιραστηκαμε τα πάντα σαν αδέρφια. Μου μιλούσε για τις μεγάλες του αγάπες, τη σύντροφο του Ελένη, την κόρη του Κλάρα, τον αδερφό του και τους φίλους του.

 

Η τελευταία μας συναυλία ήταν την Παρασκευή και μου είπε: Τι άλλο θέλουμε Νικολάκη μου, δεν μας βαρέθηκε τόσα χρόνια ο κόσμος και έρχονται κι ακούν τα τραγουδάκια μας. Έφυγε χαρούμενος. Καλό σου ταξίδι, φίλε μου»