Ένας νεαρός ράπερ, μετανάστης Αλβανικής καταγωγής, του οποίου οι στίχοι μιλούν διαρκώς για την πολυτέλεια στην οποία ζει, ταυτίζεται, δια της οδού της αντισημιτικής συνωμοσιολογίας, με την επιτομή της κατατρεγμένης λαϊκής Ελληνικότητας και της ‘‘φτωχολογιάς’’,  το είδωλο των Ελλήνων μεταναστών στο εξωτερικό εδώ και δεκαετίες. Πώς; Γιατί; Ας ξεκινήσουμε με την παρατήρηση ότι οι στίχοι του Sin Boy εκφράζουν τη διακαή επιθυμία για κοινωνική κινητικότητα προς τα επάνω. Παραθέτω αυτό το κουπλέ (το οποίο ‘ραπάρει’ ο Mad Clip), από την περιβόητη επιτυχία του Sin Boy, ‘Mama’:

‘‘Απ’ τον πάτο περάσαμε τη μεσαία τάξη (yah)

Στα εστιατόρια τρώμε σαν να ’μαι ο Gordon Ramsay’’

Στην ελληνική εκδοχή του, το είδος ραπ (η λεγόμενη trap) που τραγουδάει ο Sin Boy δεν είναι ανοιχτά πολιτικό. Επίσης, ο Καζαντζίδης ποτέ δεν τραγούδησε στίχους όπου καυχιόταν για τα πλούτη ή το αυτοκίνητό του. Ακόμη και στο απόγειο της (οικονομικής ή άλλης) επιτυχίας του, συνέχισε να τραγουδά στίχους για τους ‘αδικημένους’ από τη ζωή, τους πονεμένους, για τους καημούς τους, για μια εξιδανικευμένη, αλλά μη ταξικά συνειδητοποιημένη εργατική τάξη. Επίσης είναι σημαντικό το γεγονός ότι, προφανώς, στα τραγούδια του Καζαντζίδη οι γυναίκες δεν περιγράφονται με τους όρους που μεταχειρίζεται ο Sin Boy ως στιχουργός. Στον Καζαντζίδη συχνά έχουμε την άλλη όψη του νομίσματος, την καθαγιασμένη αναπαράσταση της γυναίκας — το τραγούδι ‘Μάνα Μου’ του τελευταίου, προφανώς δεν έχει σχέση με το ‘Mama’ του Sin Boy.    

Θα  ισχυριστώ ότι το φαινόμενο πίσω από αυτή την πρόσφατη, απρόσμενη ταύτιση του 25χρονου ράπερ με το αποθανόν λαϊκό είδωλο είναι σύνθετο. Ο Sin Boy έχει υποστεί ρατσισμό στην Ελλάδα, και προέρχεται από φτωχή οικογένεια. Ανήκει σε περιθωριοποιημένη και καταπιεσμένη ομάδα λόγω εθνικής (υβριδικής— ο ίδιος έχει δηλώσει ότι αισθάνεται σαν να έχει δυο πατρίδες) ταυτότητας. Ο Καζαντζίδης εκπροσωπεί τον κατατρεγμένο ποντιακό ελληνισμό. Και οι δύο ενστερνίστηκαν, ο ένας προς το τέλος της ζωής του, και ο άλλος στην αρχή, μια λούμπεν ιδεολογία (αυτό που ο μαρξισμός ονομάζει ‘ψευδή συνείδηση’), βλέποντας πίσω από κάθε κακό τη φιγούρα του πλούσιου Εβραίου που υποτίθεται ότι κινεί τα νήματα — και όχι αυτή του καπιταλιστή. Δημιούργησαν, δηλαδή, ένα απροσδιόριστο Άλλο, το οποίο είναι πανταχού παρόν και τους πολεμά, τους λογοκρίνει, θέλει να τους εκμεταλλευτεί (o Mήτσος Μαυράκης μου επισήμανε τη διάσταση της προλεταριακής αρρενωπότητας που συνδέει τους τρεις καλλιτέχνες), ακόμη και να τους δολοφονήσει. Εδώ να σημειώσουμε ότι εκτός από τον Καζαντζίδη, σε πρόσφατες αναρτήσεις του στο λογαριασμό του στο Instagram, ο Sin Boy αναφέρθηκε και στον Παντελή Παντελίδη (λαϊκό τραγουδιστή επίσης ποντιακής καταγωγής), αφήνοντας υπόνοιες ότι ο θάνατός του δεν ήταν ατύχημα, αλλά από πίσω κρύβονται αντίστοιχα σκιώδη ‘‘συμφέροντα’’.

Τρεις cis[1]/στρέιτ άνδρες, με καταγωγή από χαμηλά οικονομικά στρώματα, που έχουν υποστεί σε κάποια φάση της ζωής τους κάποιου είδους ρατσισμό, bullying, διακρίσεις, και καταπιέσεις για την καταγωγή τους. Επίσης, αν και στα γνωστά τραγούδια του Καζαντζίδη δεν μπορώ, με μια γρήγορη ματιά, να εντοπίσω ανοιχτό μισογυνισμό, αυτό δεν ισχύει και για τον Παντελίδη, τα τραγούδια του οποίου κατά κανόνα συνιστούν αφηγήσεις από τη σκοπιά του στρέιτ άνδρα που πίνει για να ξεχάσει (κοινός τόπος με τραγούδια του Καζαντζίδη) την προδοσία μιας γυναίκας-‘‘φίδι’’, όπως τη χαρακτηρίζει, και φυσικά των ανδρών τραγουδιστών της trap στην Ελλάδα, όπου εκεί ο μισογυνισμός ή η αντικειμενοποίηση της γυναίκας περνάει σε άλλα επίπεδα. Σε κάθε περίπτωση, αν και δεν θα προχωρήσω εδώ σε συγκριτική ανάλυση των τραγουδιών Καζαντζίδη-Παντελίδη-Sin Boy, οι διάφορες συνδέσεις και αλληλοδιαπλοκές κειμένων και ταυτοτήτων θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν θέμα πανεπιστημιακής εργασίας.