Αναρωτιέται κανείς πώς καταφέρνουμε σε αυτή τη χώρα να οδηγούμαστε στα άκρα, ακόμα και για τα πιο αυτονόητα πράγματα. Κάθε δημόσια αφορμή για οποιοδήποτε θέμα μετατρέπεται αυτόματα σε πεδίο σφοδρής αντιπαράθεσης, ακραίων συγκρούσεων, σε μια διαμάχη για την διαμάχη… Κάθε, εθνικό, κοινωνικό, πολιτικό ή άλλο πρόβλημα ενεργοποιεί τη διχαστική εθνική ιδιοσυγκρασία μας. Η ιστορία της χώρας είναι μια ιστορία διχασμού, έτσι που θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η εθνική απελευθέρωση και ολοκλήρωση παραμένουν σε μια συνεχή εκκρεμότητα που μας κρατά σε απόσταση από την καλλιέργεια του πνεύματος της δημιουργικής συζήτησης των διαφορετικών απόψεων και την σύνθεσή τους. Η εθνική όσο και η ατομική συνείδηση χαρακτηρίζονται από την συγκρουσιακή συμπεριφορά και την επακόλουθη αδιαφορία για τις συνέπειές της. Αρκεί να βολεύεται το προσωπικό συμφέρον, να εξυπηρετείται το τοπικιστικό πνεύμα και να περνά η κομματική γραμμή. Με δυο λόγια αυτοπροσδιοριζόμαστε από του διχασμούς μας!

Κάθε μέρα, όλες οι εκδηλώσεις του κοινωνικού και προσωπικού βίου χαρακτηρίζονται από την πλήρη αδυναμία να συνεννοηθούμε ακόμα και στα προφανή, εκεί που δεν χρειάζονται συζήτηση. Αντίθετα, καταναλώνουμε όλη την δημιουργικότητά μας στο να μην ακούσουμε κανέναν λόγο, ορθό ή ανορθόδοξο, και καταγινόμαστε με το ποιος τον εκφωνεί, ποια σκοτεινά συμφέροντα εξυπηρετεί (αφού δεν συμμετέχω εγώ!), ποιες κομματικές σκοπιμότητες κρύβει, ποιος χάνει και ποιος κερδίζει…

Είναι σε όλους μας γνωστό ότι το μεταναστευτικό προσφυγικό ζήτημα αποτελεί μια de facto πραγματικότητα για τη χώρα μας – ένα τεράστιο ζήτημα πολύπλοκο και πολυσύνθετο που δεν έχει εύκολες απαντήσεις και λύσεις. Η σωστή ενημέρωση των πολιτών αποτελεί το άλφα και το ωμέγα αυτής της υπόθεσης, καθώς αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπίσουμε τον λαϊκισμό και τις ολέθριες συνέπειές του. Από τη μια, είμαστε αντιμέτωποι με ένα εθνικών διαστάσεων πρόβλημα που σε πολλές πτυχές του ξεπερνά τις αντικειμενικές δυνατότητες της χώρας, φέρνει στα όρια τους διάφορες τοπικές κοινωνίες που το επωμίζονται δυσανάλογα, περιορίζει τους χειρισμούς των αρχών, καθώς η επίλυσή του εξαρτάται και από μια σειρά πολύπλοκων και εξωγενών παραγόντων που ανά πάσα στιγμή αλλάζουν τα δεδομένα. Από την άλλη, είμαστε αντιμέτωποι με μια ανθρωπιστική κρίση που μας φέρνει αντιμέτωπους με την συνείδηση μας, τις πολιτισμικές μας καταβολές, τον ατομικό και κοινωνικό ανθρωπισμό μας. Ενδιάμεσα, καραδοκούν έμποροι ψυχών, ιδεολογιών, σωματεία κι οργανώσεις και γενικότερα ένας εσμός που αντιλαμβάνεται αυτήν την τραγωδία ως ευκαιρία γεωπολιτικής στρατηγικής, πολιτικής εκμετάλλευσης και οικονομικού πλουτισμού.

Μια ιδιαίτερη πτυχή του μεταναστευτικού – προσφυγικού προβλήματος είναι και τα ασυνόδευτα παιδιά. Συνήθως, οι πολιτικές εξελίξεις έχουν τους δικούς τους χρόνους, αντίθετα με τους ανθρώπους όταν αυτοί αντιμετωπίζουν μια άμεση ανάγκη. Πόσο μπορεί ένα μόνο στον κόσμο παιδί να αντέξει περιμένοντας τις πολιτικές διαβουλεύσεις, πεταμένο στα αζήτητα σε ένα τραγικών συνθηκών προσφυγικό καταυλισμό; Μια ώρα, μια μέρα, μια εβδομάδα, ένα μήνα, ένα χρόνο, καθώς κάθε στιγμή τη βιώνει ως μια μαρτυρική αιωνιότητα;

Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης και η άμεση ευαισθητοποίησή της μετά την άρνηση των ευρωπαϊκών χωρών να δεχτούν τα 4 χιλιάδες περίπου ασυνόδευτα παιδιά σε δομές φιλοξενίας, προφανώς είναι σωστή, πριν από όλα για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά και ως πολιτικός χειρισμός. Αναδεικνύει το ανθρωπιστικό πρόσωπο της χώρας σε αντίθεση με την απανθρωπιά που επιδεικνύει τώρα η Ευρώπη σε ένα ευαίσθητο θέμα. Η διευθέτηση αυτή είναι μέσα στις δυνατότητές μας και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πολιτικό διαπραγματευτικό χαρτί υπέρ της στην όλη διαχείριση του μεταναστευτικού – προσφυγικού.

Για την επίλυση αυτού του μερικού αλλά τόσο ευαίσθητου ζητήματος, ο πρωθυπουργός της χώρας ανέφερε ότι θα συνεργαστούμε με την Ευρωπαϊκή Ένωση και διεθνείς οργανισμούς, με ιδρύματα, μη κυβερνητικές οργανώσεις και φορείς που ενδιαφέρονται. Άρα, έχει σκοπό να διεθνοποιήσει αυτή την πρωτοβουλία ώστε να επαναπροσδιορίσει τις ατυχείς περιπτώσεις τύπου Μόρια αλλά και συμφωνίες που υπογράφηκαν στο παρελθόν προκειμένου να έχουμε μια αναθεώρηση του μεταναστευτικού προσφυγικού με νέα δεδομένα, κυρίως μετά τους εκβιαστικούς χειρισμούς της Τουρκίας στο θέμα αυτό.