Μια πρώτη διαπίστωση σε σχέση με την πρωτοφανή κατάσταση που ζούμε και αντιμετωπίζουμε, είναι ότι ίσως για πρώτη φορά (αν συμπεριλάβουμε και τους Ολυμπιακούς αγώνες σε επίπεδο οργάνωσης), η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγήν.

Επίσης, οφείλουμε να δεχτούμε αυτό που έχει εδραιωθεί πλέον ως πάνδημη συνείδηση, ότι, δηλαδή, η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός  Κυριάκος Μητσοτάκης αντιμετώπισε την πανδημία επιδεικνύοντας εντυπωσιακά αντανακλαστικά, με οργάνωση και αποτελεσματικότητα.

Συνυπολογίζοντας ότι αυτά συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα με μια εξαιρετικά σοβαρή εξωτερική απειλή από την μεριά της Τουρκίας στον Έβρο και υπό το βάρος ενός οξυμμένου  προσφυγικού μεταναστευτικού προβλήματος, εργαλειοποιημένου από την τουρκική κυβέρνηση, η επιτυχία μοιάζει πρωτόγνωρη. Τέτοια υποδειγματική αποτελεσματικότητα σε ακραίες καταστάσεις, τουλάχιστον στην Μεταπολίτευση δεν έχει ξαναϋπάρξει.  

Το επίτευγμα αυτό έχει μιαν ιδιαιτερότητα: δεν αντανακλά μιαν ευρύτερη πολιτική επιτυχία, ανοιχτή σε ερμηνείες αλλά μια πραγματικότητα κατά την οποία σώζονται ζωές – κυριολεκτικά. Το πρόβλημα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν ένα τρέχον πολιτικό ζήτημα αλλά μια υπόθεση ζωής και θανάτου. Σε αυτό δεν επέδειξε μόνο  ξεχωριστή ανθρωπιστική ευαισθησία που την πολυτέλεια να επιδεικνύουν έχουν αποκλειστικά οι εκλεπτυσμένες Δημοκρατίες αλλά  έσκυψε και με φροντίδα πάνω από την ζωή του κάθε  πολίτη προσωπικά προκειμένου να προστατεύσει τη ζωή του και αυτή του κοινωνικού συνόλου.

Οι θάνατοι δεν αφορούν αριθμούς, δηλώνει ο κος Τσιόδρας που ηγείται αυτής της προσπάθειας, αλλά ανθρώπους, πρόσωπα. Πρόκειται για μια ξεχωριστή στιγμή της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, για έναν ύμνο του ουμανισμού όπου η πολιτεία απευθύνεται πρόσωπο με πρόσωπο στον κάθε πολίτη της. Κάτι που δεν συνέβη σε χώρες όπως η Αγγλία και οι ΗΠΑ για παράδειγμα… 

Η κυβέρνηση που πριν ακόμα προλάβει να ανέβει τα σκαλιά του Μαξίμου, είχε κατηγορηθεί ως ανάλγητα νεοφιλελεύθερη, όχι μόνο δεν πρόταξε την οικονομία έναντι της ανθρώπινης ζωής αλλά έδειξε με τα αντανακλαστικά της ότι αυτό δεν πέρασε καν από το μυαλό της. Και αυτό έχει τεράστια σημασία για το πολιτικό μας σύστημα και την πρόσληψή του μέσα από ξεπερασμένα στερεότυπα που συντηρούν κακοφορμισμένες ιδεοληψίες και προκαταλήψεις. 

Η πανδημία από την άλλη, άλλαξε τη σχέση μας με την πραγματικότητα  θέτοντας σε καραντίνα τον λαϊκισμό και τους εκπροσώπους του. Οι πρώτοι που αιφνιδιάστηκαν, ήταν οι πάσης φύσεως, (δια)λογής και απόχρωσης, λαϊκιστές. Εμπεδώνεται πλέον η ιδέα ότι σε ακραίες συνθήκες, αυτός ο γενικευμένος παροξυσμός λαϊκισμού, ανορθολογισμού, παράνοιας και αντιστροφής της πραγματικότητας, σκοτώνει στην κυριολεξία! 

Καμιά φορά η Ιστορία, ακόμα και στις πιο επώδυνες στιγμές της, είναι επιεικής μαζί μας καθώς μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε από τι γλυτώσαμε…