Σε ένα πακέτο 540 δισ. ευρώ για τη στήριξη των επιχειρήσεων και εργαζομένων των κρατών-μελών της Ευρωζώνης κατέληξε αργά το βράδυ της Πέμπτης το Eurogroup. 

Από που θα έρθουν τα χρήματα: 

• 240 δισ. θα διατεθούν από την προληπτική πιστωτική γραμμή ECCL του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), 
• 200 δισ. σε δάνεια για τις επιχειρήσεις, με έμφαση στις μικρομεσαίες, μέσω εγγυήσεων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων 
• 100 δισ. σε δάνεια από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο του προγράμματος SURE για την επιδότηση της εργασίας.

Μία πρώτη εικόνα δείχνει ότι ο συμβιβασμός πάνω στο πακέτο μέτρων για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας του Κορωνοϊού είναι πράγματι αξιοπρεπής μεν αλλά όχι ιδιαίτερα φιλόδοξος με δεδομένο και τη κρισιμότητα της στιγμής. Ο συμβιβασμός δεν είναι ευρωπαϊκός διότι δεν έχει χαρακτήρα αλληλεγγύης αλλά περισσότερο αίσθησης παρουσίας. «Είμαστε η Ευρώπη, είμαστε και εμείς εδώ», σε μία υπερβολική απλούστευση θυμίζει αυτή τη παραπάνω φράση. Μάλιστα, η ασάφεια των επίμαχων σημείων δημιουργεί την αίσθηση ότι θα υπάρξουν ακόμα πιο σκληρές διαπραγματεύσεις στο μέλλον σε ό,τι έχει να κάνει με χρήματα που θα δοθούν στην αγορά.  

Το δεύτερο ναυάγιο αποφεύχθηκε κυρίως λόγω της Γαλλογερμανικής συμφωνίας για λύση. Οι δύο χώρες συμφώνησαν σχετικά με τους όρους προσφυγής στον ESM. Η Γαλλία έπεισε την Ισπανία να δεχθεί. Ο Ιταλός ΥΠΟΙΚ Γκουαλτιέρι σχολίασε ότι το ευρω-ομόλογο είναι στο τραπέζι και η αιρεσιμότητα για τον ESM απορρίφθηκε. Η Ολλανδία έκανε πίσω αφού το ζήτησε η Γερμανία (δύο χώρες κατά του Ευρωομολόγου) και έτσι βγήκε «λευκός καπνός». 

Οι εξαγωγές της Γερμανίας και της Ολλανδίας από 573 δις το 2002,  έφτασαν τα 979 δις το 2010 και τα 1.368 δις το 2018. Αυξήθηκαν δηλαδή, κατά  795 δις (+139%) από την εισαγωγή του ευρώ (+389 δις μέσα στην κρίση). 

Γερμανία και Ολλανδία κατά τη διάρκεια της κρίσης χρηματοδοτήθηκαν από το νότο, καθώς από το 2009 μέχρι και το 2012, 500 δισ ταξίδεψαν προς το Βορρά. Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρος είχαν τεράστιες χρηματοδοτικές ανάγκες, έβλεπαν τις καταθέσεις να φεύγουν από τις τράπεζες τους και τη ρευστότητα τους να συρρικνώνεται δραματικά. Την ίδια περίοδο, η Γερμανία και η Ολλανδία απολάμβαναν άφθονα κεφάλαια, σε ιδιαίτερα χαμηλό κόστος. Γερμανία και Ολλανδία άντλησαν πλούτο από την ενιαία αγορά, που τους επέτρεψε να γίνουν ιδιαίτερα ανταγωνιστικές, να αποκτήσουν σημαντικό οικονομικό μέγεθος και κύρος, που δεν θα αποκτούσαν ποτέ εκτός αυτού του πλαισίου της Ενωμένης Ευρώπης (Μιχάλης Γκλεζάκος, Καθηγητής Χρηματοοικονομικής Καθημερινή 09.04.2020). 

Αυτές οι χώρες όφειλαν να συμπαρασταθούν τώρα στις υπόλοιπες. Αντ’ αυτού προτίμησαν όχι να βοηθήσουν, απλά να μη λερώσουν τα χέρια τους. Συνεπικουρούμενες και από τη στάση της Γαλλίας. Ισπανία και Ιταλία πάνε με μία συμφωνία που μπορεί να δυσκολευτούν να την παρουσιάσουν στους λαούς τους, έχουν κάτι στα χέρια τους όμως που δε θα αποδοκιμαστούν. Τουλάχιστον για την ώρα. Η αίσθηση που υπάρχει είναι πως χάθηκε η ευκαιρία για αποφάσεις που δε θα δοκίμαζαν εκ νέου τη συνοχή της ΕΕ.