Η εκλογή του Τραμπ υπήρξε η αφορμή για να έρθουμε σε επαφή με την άλλη όψη της Αμερικής. Με τη σκοτεινή πλευρά του αμερικανικού ονείρου.  Όλο αυτό το διάστημα της διακυβέρνησης Τράμπ, μας αποκαλύπτεται η εικόνα μιας Αμερικής, αν μην τι άλλο πρωτόγνωρης…  Πάντως, όχι αυτής που λίγο πολύ γνωρίζαμε όλοι. Το ότι θα φτάναμε στο σημείο να γίνουμε μάρτυρες ομαδικών τάφων στη Νέα Υόρκη, είναι κάτι που υπερβαίνει την φαντασία μας, είναι κάτι που προσβάλει βάναυσα την Αμερική, την ιστορία της, την απίθανη αυτή χώρα!  

Η Αμερική υπήρξε ανέκαθεν μια σκληρή χώρα, μια χώρα με πολυπολιτισμικη κουλτούρα αλλά μια κοινή αντίληψη ζωής. Μια χώρα όπου το μεσημέρι έχανες τη δουλειά σου και το απόγευμα βρισκόσουν έρημος στο δρόμο. Ταυτόχρονα, ήταν μια χώρα όπου το βράδυ  κοιμόσουν σε χαρτόκουτο και το πρωί ξυπνούσες πολυεκατομμυριούχος. Χώρα με τρομερές αντιθέσεις, δύσκολη στην πρόσληψή της, μια υπερδύναμη που κυριάρχησε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως αντίπαλο δέος της πιο σκοτεινής μορφής τού ολοκληρωτισμού, του απομονωτισμού και της κοινωνίας-φυλακής που εκπροσωπούσε η Σοβιετική Ένωση και το «σοσιαλιστικό» στρατόπεδο.  

Με την ευκαιρία, να σημειώσουμε (προς γνώση και συμμόρφωση του αντιαμερικανισμού και των σοβιετικών εκπροσώπων του στην χώρα μας οι οποίοι κυριάρχησαν στο μεγαλύτερο μέρος της Μεταπολίτευσης) την καίρια παρατήρηση του Alexis de Tocqueville: «Το μέγα πλεονέκτημα των Αμερικανών είναι ότι έφτασαν στην δημοκρατία χωρίς να έχουν υποφέρει από δημοκρατικές επαναστάσεις, καθώς και ότι γεννήθηκαν ίσοι αντί να γίνουν τέτοιοι». Με αυτή την βασική αντίληψη, ο Tocqueville  περιγράφει το αμερικανικό μοντέλο της δημοκρατίας όπου η πολιτεία  διασφαλίζει την ενότητα της κοινωνίας  προστατεύοντας τη διαφορετικότητα, τα ατομικά δικαιώματα και το δημόσιο συμφέρον.  

Από την ημέρα που αναδείχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ ο παρανοϊκός αυτός γελωτοποιός -απόδειξη μιας βαθιάς νοσηρότητας του αμερικανικού συστήματος, πολύ πιο περίπλοκης και επώδυνης από την έκφραση του λαϊκισμού που γνωρίσαμε στην Ευρώπη και στη χώρα μας-, η Αμερική ζει έναν εφιάλτη ο οποίος έχει άμεσες επιπτώσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η Αμερική, ωστόσο, δεν είναι μια χώρα αλλά πολλές, με χαώδεις αντιθέσεις, καθώς ο γελαδάρης του Κάνσας δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον οποιοδήποτε Νεοϋορκέζο. Γι’ αυτό και το πρόβλημα της Αμερικής είναι απείρως συνθετότερο και ιδιαίτερα απαιτητικό στην ανάλυσή του. 

Ωστόσο, η ανατριχιαστική εικόνα των ομαδικών τάφων στην πιο  αντιπροσωπευτική πόλη της Αμερικής και του σύγχρονου πολιτισμού,  στην πόλη των πόλεων, στην μητρόπολη του κόσμου, αποτυπώνει μια βαθύτατη παρακμή – αν δεν εκφράζει τον εφιάλτη μιας πολύπλευρης κρίσης. Το πανίσχυρο αμερικανικό σύστημα, το βαθύ κράτος των ΗΠΑ φάνηκε αδύναμο να αντιμετωπίσει έναν τσαρλατάνο, έναν αυθεντικό παρανοϊκό ψυχοπαθή τύπο με πορτοκαλί περούκα που σίγουρα αδικεί την εικόνα της Αμερικής αλλά και του ανθρώπινου είδους…    

Το βαθύτερο σύμπτωμα της παρακμής δεν είναι τόσο ότι ένας γελωτοποιός ευτέλισε την υπερδύναμη του πλανήτη, την κατέστησε ρεντίκολο της διεθνούς κοινότητας, με ότι συνέπειες έχουν φανεί και θα φανούν σύντομα στις εύθραυστες διεθνείς ισορροπίες, όσο ότι οι Δημοκρατικοί με την εμπειρία που απέκτησαν από το πάθημα Τραμπ, αντί να λάβουν τα μέτρα τους, προτείνουν ως αντίπαλο δέος του φρενοβλαβούς, τον Τζο Μπάιντεν, έναν -συμπαθέστατο κατά τα άλλα- ογδοντάχρονο άνδρα… Αναρωτιέται κανείς αν η Αμερική δεν μπορεί να επιλέξει ανάμεσα στους πολίτες της έναν στοιχειωδώς αξιόμαχο αντίπαλο για να αντιμετωπίσει αυτή τη ντροπή της ανθρωπότητας…  Και μόνο αυτό το γεγονός μας κάνει να σκεφτούμε πως ίσως η βαθύτατη πολιτισμική ντροπή των ομαδικών τάφων είναι ένα σύμπτωμα μιας γενικευμένης αμερικανικής παρακμής…