Περισσότερα από 52.000 ευρώ καλούνται να καταβάλλουν πατέρας και γιος σε άνδρα ως αποζημίωση για τα χρήματα που τους είχε δώσει για την αγοραπωλησία αυτοκινήτου, το οποίο ουδέποτε παρέλαβε.

Σύμφωνα με το rodiaki.gr, η απόφαση αυτή λήφθηκε από το Μονομελές Εφετείο (Τμήμα Ενοχικό) δικαιώνοντας με τον τρόπο αυτό και μάλιστα τελεσίδικα (καθώς πρόκειται για δευτεροβάθμιο δικαστήριο) το θύμα, το οποίο προσέφυγε στη δικαιοσύνη .

Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου, ο δε γιος θα πρέπει να καταβάλει στο θύμα το συνολικό ποσό των 38.560 ευρώ και ο πατέρας 13.500 ευρώ, ενώ έχουν καταδικαστεί και στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων ύψους 2.300 ευρώ.

Σημειώνεται πως το πρωτοβάθμιο δικαστήριο (Μονομελές Πρωτοδικείο Ρόδου) είχε κάνει δεκτή την αγωγή μόνο ως προς τον υιό και την είχε απορρίψει ως προς τον πατέρα ως απαράδεκτη, καθώς θεωρήθηκε ότι δεν έγινε αναφορά στη συμμετοχική του δράση δια της αγωγής.

Το Εφετείο από αντιθέτως έκανε δεκτό ότι οι αναφορές στο γεγονός ότι είχε θέσει στη διάθεση του υιού του τον τραπεζικό του λογαριασμό, προκειμένου να γίνονται εκεί οι καταθέσεις των πελατών του αλλά και το γεγονός, ότι ο πατέρας δέχθηκε να ιδρυθεί και να λειτουργήσει στο όνομά του επιχείρηση, την οποίαν στην πραγματικότητα διαχειριζόταν ο υιός του, όχι απλώς καθιστούσαν την αγωγή ορισμένη και ως προς αυτόν, αλλά και αποδεδειγμένη στην ουσία αναφορικά με τη συμμετοχική του δράση στις πράξεις του υιού του.

Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην αγωγή που κατέθεσε στο πρωτόδικο δικαστήριο το θύμα το φθινόπωρο του 2011, όλα ξεκίνησαν ένα χρόνο νωρίτερα όταν αναζητώντας να αγοράσει Ι.Χ. επιβατικό αυτοκίνητο για να καλύψει τις ανάγκες της οικογένειάς του, απευθύνθηκε στον υιό ο οποίος διατηρούσε κατάστημα πώλησης μεταχειρισμένων αυτοκινήτων στην πόλη της Ρόδου, ενώ στον ίδιο χώρο συστεγαζόταν και η όμοια και ουσιαστικά ίδια επιχείρηση του πατέρα του.

Όπως τονίζεται στην αγωγή, αν και επρόκειτο για διαφορετικές επιχειρήσεις ο υιός τις εκπροσωπούσε και τις δύο στις συναλλαγές με τρίτους, ενεργώντας όμως πάντοτε εν γνώσει και για λογαριασμό και του πατέρα του. Έτσι ενημέρωσε και τον συμπολίτη μας ότι πράγματι υπάρχει ένα αυτοκίνητο το όποιο εκπλειστηριάζονταν και τον διαβεβαίωσε ότι θα μπορούσε να του το πωλήσει.

Ο δε υιός πληροφόρησε τον συμπολίτη μας πως δεν θα μπορούσε ως ιδιώτης να συμμετέχει στον πλειστηριασμό αλλά εκείνος ως έμπορος θα μπορούσε να πλειοδοτήσει και να του το μεταπωλήσει. Για να γίνουν όλα αυτά, ο υιός φέρεται να ζήτησε ως προκαταβολή το ποσό των 12.500 ευρώ από το συμπολίτη μας, το οποίο του υπέδειξε να το καταθέσει σε τραπεζικό λογαριασμό του πατέρα του, ενώ υπεγράφη και μεταξύ των δύο ανδρών (του συμπολίτη μας και του υιού) συμφωνητικό παραγγελίας αυτοκινήτου, όπου περιγράφονταν η αγορά του ανωτέρω αυτοκινήτου έναντι τιμήματος 24.000 ευρώ παραδοτέο από τον υιό στον συμπολίτη μας έως το τέλος Δεκεμβρίου 2010.

Βάσει πάντα με την αγωγή, στις 11 Νοεμβρίου 2010 ο συμπολίτης μας μετέφερε στο λογαριασμό του πατέρα το ποσό των 12.500 ευρώ και ο υιός του παρέδωσε μία μεταχρονολογημένη επιταγή με ημερομηνία έκδοσης τέλος Μαρτίου 2011 με το ίδιο ποσό προκειμένου να εξασφαλίσει την απαίτησή του. Όμως η επιταγή έφερε διαγραφές και παρεμβάσεις, με συνέπεια όταν εμφανίστηκε από το θύμα προς πληρωμή στην πληρώτρια τράπεζα να μην πληρωθεί εξ αυτού του λόγου: Ότι παρήλθε η συμφωνηθείσα ημερομηνία παράδοσης του αυτοκινήτου χωρίς να του έχει αυτό παραδοθεί από τον υιό, ο συμπολίτης μας άρχισε να τον πιέζει για να μάθε τι συμβαίνει.

Σύμφωνα πάντα με την αγωγή, ο υιός τον διαβεβαίωνε ότι η καθυστέρηση οφειλόταν σε γραφειοκρατικούς λόγους και θα του παρέδιδε το όχημα εντός των προσεχών ημερών. Περί τα τέλη Φεβρουαρίου του 2011, o υιός, ζήτησε από τον συμπολίτη μας το ποσό των 6.000 ευρώ προκειμένου να ολοκληρωθεί η μεταφορά του οχήματος και πράγματι εκείνος μετέφερε από τον λογαριασμό του στον τραπεζικό λογαριασμό του πατέρα, όπως και πάλι του ζητήθηκε, το ποσό των 6.000 ευρώ.

Προς εξασφάλισή του o υιός φέρεται να παρέδωσε στον συμπολίτη μας μια μεταχρονολογημένη επιταγή με ημερομηνία εκδόσεως τις 30-03-2011 ποσού 8.000 ευρώ, η οποία αν και εμφανίστηκε εμπρόθεσμα από τον συμπολίτη μας στην πληρώτρια τράπεζα και πάλι δεν πληρώθηκε λόγω έλλειψης διαθέσιμου υπόλοιπου κεφαλαίου.

Από εκεί και έπειτα η υπόθεση άρχισε να παίρνει το δρόμο της δικαιοσύνης καθώς το θύμα αρχές Μαΐου 2011 απέστειλε εξώδικο δήλωση στον υιό με την οποία τον κάλεσε να του παραδώσει εντός 15 ημερών το συμφωνηθέν αυτοκίνητο, άλλως να του επιστρέψει το συνολικώς καταβληθέν ποσό των 18.500 ευρώ. Ωστόσο ο υιός κατηγορείται πως τίποτε από τα δύο δεν έπραξε. Αντίθετα έκλεισε την επιχείρηση.

Έτσι το θύμα ξεκίνησε να χρησιμοποιεί όλα τα ένδικα μέσα που είχε στη διάθεσή του όπως διαταγή πληρωμής στο Ειρηνοδικείο Ρόδου κ.α.