Δεν είναι μυστικό ότι στις ευημερούσες δυτικές κοινωνίες οι ηλικιωμένοι αντιμετωπίζονται ως (στατιστικό) βάρος: δεν εργάζονται, ζουν πολύ και υπονομεύουν την ευρωστία του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος με τις συντάξεις, τις ιατροφαρμακευτικές ανάγκες και τα προνοιακά τους επιδόματα.

Μυστικό δεν είναι επίσης ότι ο ρυθμός και ο τρόπος ζωής στην πολιτισμένη Δύση και η θεοποίηση του δικαιώματος στην ατομική ευημερία επιβάλλει – αν δεν δημιουργεί – την απομόνωση μεταξύ των γενεών. Η τρέχουσα παραγωγική γενιά δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της υποχρέωσης να φροντίσει την προηγούμενη.

Η οικονομική παράμετρος αυτής της αδυναμίας ανάληψης της υποχρέωσης είναι προφανής, αλλά δεν είναι η μόνη. Οι πολιτισμένες και ευημερούσες δυτικές κοινωνίες έχουν απενοχοποιήσει τη χαλάρωση των δεσμών, την αδιαφορία και τέλος την εγκατάλειψη των ηλικιωμένων στη φροντίδα όχι της οικογένειας, αλλά των «ειδικών» και αμειβόμενων επαγγελματιών.

Κάπως έτσι στις πολιτισμένες δυτικές κοινωνίες η ιδιωτική – κατά κύριο λόγο – πρωτοβουλία αναλαμβάνει να καλύψει το κενό που αφήνει η αδυναμία (και αδιαφορία) της παραγωγικής γενιάς να φροντίσει την προηγούμενη. Τα γηροκομεία ή οι «οίκοι ευγηρίας» – ενδιαφέρουσα προσχηματική απάλειψη των ενοχών μέσω ωραίων λέξεων – είναι μια ωραία και μεγάλη μπίζνα, η οποία συντηρείται από την αδιαφορία / αδυναμία των παιδιών να φροντίσουν τους γονείς τους, καθώς και από την παγιωμένη αντίληψη της πολιτείας να αντιμετωπίζει την τρίτη ηλικία σαν βάρος και πρόβλημα που κάπως και κάπου πρέπει να κρυφτεί…

Η επιδρομή της πανδημίας, ωστόσο, σήκωσε το χαλί και, όπως δείχνουν τα πρώτα στατιστικά (το ευαγγέλιο του πολιτισμού μας και η πυξίδα του πολιτικά ορθού), η «παρκαρισμένη» στους οίκους ευγηρίας τρίτη ηλικία πλήρωσε κυριολεκτικά το μάρμαρο…

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα μέχρι τώρα στοιχεία (μέσα Απριλίου) που δημοσιεύει το International Long-term Care Policy Network, το 50% των συνολικών θανάτων από κορωνοϊό στις ευημερούσες δυτικές κοινωνίες σημειώθηκε μεταξύ των τροφίμων των οίκων ευγηρίας. Στο Βέλγιο, για παράδειγμα, αυτό το ποσοστό φτάνει το 49,1% και στη Γαλλία το 49,4%. Ανάλογα είναι τα ποσοστά, όπου έχουν καταγραφεί, σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Νορβηγία, ο Καναδάς…

Καθώς, όπως είπαμε, η τρίτη ηλικία αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα στις πολιτισμένες κοινωνίες μας, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι, τελικά, η πανδημία συνέβαλε στο (μερικό) ξαλάφρωμα αυτού του στατιστικού «βάρους»…