Με μια ανάρτηση φορτισμένη συναισθηματικά, η Φώφη Γεννηματά έγραψε για τα 26 χρόνια από το θάνατο του πατέρα της Γιώργου. 

«Το όνομά σου είναι στα χείλη όλων των Ελλήνων, με σεβασμό, με αγάπη. Τι θα συνέβαινε σήμερα, λένε, αν ο Γιώργος Γεννηματάς δεν είχε στεριώσει το ΕΣΥ. Είναι το μεγάλο μας όπλο στον πόλεμο με την πανδημία. Μια μεγάλη κατάκτηση για όλους», αναφέρει η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ. 

Και σημειώνει:

«Στο δικό σου φωτεινό διάστημα υπήρξε νους, καρδιά κι ελπίδα. Τα τρία χρέη πoυ λέει ο Καζαντζάκης. Δούλεψες σκληρά για να στήσεις το ΕΣΥ, αδιαμαρτύρητα. Ώρες πολλές, με αγωνία, με συγκρούσεις, τα έβαλες με συμφέροντα, ενέπνευσες τους ανθρώπους της υγείας, ένιωσες τον πόνο των ανθρώπων, όπως ο ίδιος έλεγες άφησες εκεί ένα κομμάτι από τον εαυτό σου. “Σμίξατε το περπάτημα και τις καρδιές σας για να δημιουργήσετε κάτι κοινό”.

Μόνο όποιος έχει όραμα, έλεγες, μπορεί και γίνεται ρεαλιστής για να κάνει πράξη το όραμά του. Το όραμα έγινε πράξη.

Όταν πρόκειται για το υπέρτατο αγαθό, την υγεία του ανθρώπου, δεν αρκούν οι συγκρίσεις, οι βελτιώσεις και τα άλματα που έγιναν σ’ αυτό το χώρο για να κερδίσεις μια μάχη στη Βουλή. Απαιτείται με αίσθημα ευθύνης να δώσουμε τις προοπτικές, να εντοπίσουμε τα προβλήματα, να προδιαγράψουμε τις βελτιώσεις που θα κατοχυρώσουν την ολοκλήρωση και πλήρη ανάπτυξη του ΕΣΥ. Το ΕΣΥ θα έπρεπε να είναι ένα ζήτημα που όχι απλώς δεν διχάζει, αλλά ενώνει.

Από όποιο μετερίζι κι αν βρίσκομαι, έλεγες, πάντα στο ΠΑΣΟΚ, πάντα στην Αλλαγή θα υπερασπίζομαι το Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Πόσο επίκαιρο να’ ξερες είναι σήμερα το ζήτημα αυτό. Το ΕΣΥ το πολέμησαν, το υποβάθμισαν, αλλά άντεξε.

Θέλησαν να το ξεπουλήσουν τμηματικά σε ιδιωτικά συμφέροντα στο όνομα ενός δήθεν εκσυγχρονισμού. Σήμερα έγιναν όλοι “υποστηρικτές”. Περισσεύει δυστυχώς η υποκρισία, ακόμα και μέσα στην κρίση.

Ήρθε όμως η ώρα και της αναγέννησής του. Εμείς ξέρουμε πως πρέπει να γίνει αυτό. Η παράταξη της αλλαγής θα είναι και πάλι μπροστά στη νέα πορεία της Ελλάδας μετά την κρίση. Νέα πορεία που αφορά τη ζωή των πολλών και όχι τα κέρδη μιας ελίτ.

Εκείνο που αξίζει, μου έλεγες, είναι να αγωνιζόμαστε για τα μεγάλα προβλήματα της ζωής που είναι κοινά για όλους. Θα αγωνιστώ, έλεγες, να κάνω πόρτα τη χαραμάδα της ελπίδας. 26 χρόνια πέρασαν από τότε που έφυγες από κοντά μας και ο πόνος της απουσίας σου είναι πάντα εδώ, κάθε φορά που σε σκέφτομαι όμως κρατώ την ελπίδα».