«Πόσο τέλειο, υπέροχο και κουλ, που από την φάση του κορωνοϊού αυτό που διαθέτουμε προς σχολιασμό είναι ένα φορτηγό με τραγούδια και όχι ένα φορτηγό με φέρετρα! Μας αρέσει δε μας αρέσει, νικάμε.» 
 Ζέφη Κόλια, συγγραφέας 

Μόνος στην άδεια πλατεία του Μιλάνου, έξω από το Duomo, τραγούδησε πριν λίγες μέρες ο διάσημος τενόρος Andrea Bocelli. Προφανώς εκεί δεν υπήρξαν αντιδράσεις παρά μόνο η συγκίνηση που η τέχνη μπορεί να προσφέρει καθώς μια πολιτική αντιπαράθεση περί του γιατί τραγούδησε ο Bocelli στο Duomo επί πρωθυπουργίας Τζουζέπε Κόντε, είναι απλώς εξωφρενικά παρανοϊκή! Πράγμα που για την Ελλάδα δεν ισχύει. Το τίμημα που καλούμεθα να καταβάλουμε καθημερινά στην απλή λογική είναι τεράστιο.

Προφανώς θα υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις και σε άλλα μέρη του κόσμου. Η ελληνική πρωτοτυπία είναι ότι μια παρόμοια καλλιτεχνική πρωτοβουλία στη χώρα μας γίνεται αφορμή πολιτικής αντιπαράθεσης καθώς ο καλλιτέχνης στην Ελλάδα λόγω μεταπολιτευτικής παράδοσης οφείλει να διαθέτει αριστερά διαπιστευτήρια. Αυτό απαιτεί η ελληνική εκδοχή. Ένας τραγουδιστής δεν μπορεί να τραγουδά εκτός της προοδευτικής τέντας της Αριστεράς. 

Παρόμοιες αντιδράσεις έχουν υπάρξει και στο παρελθόν με πολύ γνωστούς τραγουδιστές αλλά και πολλά περιστατικά όπου οι ίδιοι οι τραγουδιστές επιζητούν αυτή την αριστερή προοδευτική άλω. Η σχέση καλλιτέχνη – Αριστεράς βασιζόταν στην αμοιβαιότητα και έκοβε πολλά εισιτήρια για δεκαετίες σε φεστιβάλ (που δεν διακρινόταν η Δεξιά…), σε συναυλίες διαμαρτυρίας που ήταν περισσότερες από τις εργάσιμες μέρες του χρόνου, σε άπειρες πολιτιστικές εκδηλώσεις σε κάθε πόλη, κωμόπολη και χωριό, σε κάθε αίθουσα, γυμναστήριο και στάδιο. Το χρήμα έρεε ποτάμι, η δόξα έφτανε στα ουράνια.  

Η Αριστερά ως μάνατζερ ενός εύκολου λαϊκίστικου πολιτισμού με συναυλίες, απαγγελίες, θεατρικές παραστάσεις, εκδόσεις βιβλίων -όλα με την εξαγνιστική  σφραγίδα της προοδευτικότητας- έστησε τη μεγαλύτερη μπίζνα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης επιβάλλοντας την ιδεολογική της κυριαρχία διαχειριζομένη τον πολιτισμό μέσα από έναν δομικό αναλφαβιστισμό και μια πνευματική αφασία, πράγματα που επιβεβαιώθηκαν επί τα χείρω κατά τραγικό τρόπο στην διάρκεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. 

Άρα δικαίως ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί  λογικό, και σωστό να κάνει την Άλκηστη αν. Υπουργό Τουρισμού στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του 2015, αποδεκτό το να εγκαταλείψει μετά την ορκωμοσία της τα καθήκοντά της για να ανταποκριθεί στις επαγγελματικές της υποχρεώσεις (συναυλίες) αλλά ανέντιμο να τραγουδήσει, δίχως προοδευτική νομιμοποίηση, υπό αυτές τις συνθήκες και με δεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη σε μερικές γειτονιές της Αθήνας, να ξεδώσει λίγο ο κόσμος…  Το περιστατικό αυτό εν πολλοίς θα μπορούσε να είναι και η σύντομη ιστορία του αριστερού ανέκδοτου περί «ηθικού πλεονεκτήματος»!