Ο ανασχηματισμός είναι πολύ κοντά, τα ονόματα ως συνήθως πέφτουν βροχή, αλλά, όπως πάντα, σε κινήσεις αυτού του είδους αυτό που μετράει δεν είναι τόσο τα νέα πρόσωπα όσο ο απολογισμός που συνοδεύει τις ανακοινώσεις. Αυτός ο απολογισμός άλλωστε οδηγεί σε ανασχηματισμούς.

Ήδη ο Μητσοτάκης και άλλοι σπεύδουν να περάσουν το μήνυμα ότι η κυβέρνηση είναι απολύτως επιτυχημένη και ότι έχει ανάγκη μόνο από «στοχευμένες αλλαγές». Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι γκρίζες ζώνες δεν είναι και λίγες. Στην περίπτωση μάλιστα της «επιτελικής» διοίκησης το Μαξίμου χρεώνεται τα πάντα. Κι αν αυτό δεν είναι προβληματικό σε καιρούς πολιτικής κυριαρχίας, σίγουρα μετατρέπεται σε μεγάλη ζημιά όταν αρχίζει η αμφισβήτηση.

Κατ’ αρχάς το λεγόμενο «επιτελικό κράτος» δεν έχει λειτουργήσει με τον τρόπο τον οποίο ονειρευόταν ο εμπνευστής του. Κενά, ασυνεννοησία και μπάχαλο προέκυψαν σε ουκ ολίγες περιπτώσεις – κυρίως προ πανδημίας, διότι η εκδήλωσή της ανέτρεψε κάθε είδους «κανονικότητα». Η δε τοποθέτηση σε κορυφαίες θέσεις ανθρώπων χωρίς τυπικά προσόντα κατέστησαν την «αριστεία» ανέκδοτο.

Ακόμη και στη διαχείριση της πανδημίας όμως αναδείχτηκαν γκρίζες ζώνες στη διάθεση δημοσίου χρήματος, όπως οι αναθέσεις της δήθεν εκπαίδευσης των επιστημόνων και η απουσία παροχής στοιχείων για την ενίσχυση των ΜΜΕ. Προέκυψαν ακόμη χοντρά λάθη που έφεραν την κυβέρνηση στο όριο της ρήξης με τον καλλιτεχνικό κόσμο.

Σε επίπεδο πολιτικής αποτελεσματικότητας η οικονομία είχε πάρει την κατιούσα πριν από την πανδημία, ενώ το επενδυτικό «μπουμ» δεν έγινε ποτέ, διότι εξαρχής δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις παρά τις προπαγανδιστικές ελαφρότητες που λέγονταν προεκλογικά. Όσο για την Παιδεία, οι παρεμβάσεις έχουν προφανές υπερσυντηρητικό ιδεολογικό πρόσημο και ο μεγάλος χαμένος παραμένει η ποιότητα της γνώσης.

Επιπλέον η κυβέρνηση απεδείχθη ανέτοιμη στα θέματα εξωτερικής πολιτικής όταν η Τουρκία έκανε συμφωνίες για ΑΟΖ με την αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης και όταν αποκλείστηκε από τη Διαδικασία του Βερολίνου μετά το τουρκολιβυκό σύμφωνο. Είναι πλέον υποχρεωμένη να κυνηγάει τις εξελίξεις δίχως να γνωρίζει τα πραγματικά περιθώρια ανάσχεσης δυσάρεστων εξελίξεων.

Προφανώς ο Μητσοτάκης βλέπει ότι ο Σεπτέμβριος θα είναι δυσκολότερος απ’ όσο υπολόγιζε στην αρχή. Η ύφεση προβλέπεται μεγάλη, τα λουκέτα σε επιχειρήσεις, οι απώλειες θέσεων εργασίας και οι δυσμενείς για τους εργαζομένους ανατροπές των εργασιακών σχέσεων είναι ήδη εδώ και τα περιθώρια για μια διαχείριση που θα αποτρέψει την ευρεία κοινωνική δυσαρέσκεια στενεύουν διαρκώς.

Επομένως, επισπεύδοντας τον ανασχηματισμό, προσπαθεί να μην βρεθεί στα πολύ δύσκολα με ένα Υπουργικό Συμβούλιο που αγνοεί τι παίζεται στα υπουργεία…