Το να επενδύει ένα μεγάλο κανάλι σε μιαν εκπομπή σαν το Big Brother, σημαίνει ότι έχει σταθμίσει σοβαρά  όλες τις παραμέτρους σχετικά με την απήχηση  που θα έχει στο μεγάλο κοινό. Αν υποθέσουμε ότι το μεγάλο κοινό ήταν βιβλιόφιλο, προφανώς θα πρόβαλε εκπομπές για βιβλία. Είναι απλό. Το θέμα δεν είναι τα κανάλια αλλά οι κοινωνίες και  το τι θέαμα ψωνίζουν.

Αφού  υπενθυμίσουμε για τους επιλήσμονες ότι αύτη η τακτική αποτελεί την πεμπτουσία της ελεύθερης ιδιωτικής τηλεόρασης, σημειώνουμε ότι τα κρατικά κανάλια που έχουν υποχρέωση να προβάλλουν ότι προάγει την καλλιέργεια, την παιδεία και τον πολιτισμό, συχνά πυκνά επικρίνονται σφοδρά για τις μικρές τηλεθεάσεις   που πετυχαίνουν οι βαρετές εκπομπές που προβάλλουν και τις πληρώνουμε από την τσέπη μας. 

Η επιτυχία δίχως κανένα κριτήριο έχει θεοποιηθεί. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν άλλα κριτήρια. Αρκεί να επιτύχεις  – δεν έχει σημασία πώς.  Όμως το «πώς» είναι που κάνει τη διαφορά κι αυτή τη διαφορά την έχουμε χάσει ως κοινωνία προ πολλού. 

Τελευταίο θλιβερό σύμπτωμα, οι πρόσφατες πανελλήνιες που έγραφες μηδέν, περνούσες στο πανεπιστήμιο, και συγκινημένη η οικογένειά σου δεχόταν συγχαρητήρια της επίσης συγκινημένης  κοινωνίας που επενδύει στην πρόοδο και τη μάθηση…     

Η επιτυχία, ανεξαρτήτως ποιότητας, είχε οπαδούς και η  αποτυχία παραπονεμένους.  Ωστόσο, τόσο οι επιτυχίες όσο και οι αποτυχίες  καθρεφτίζουν την κοινωνία. Το τι διαβάζει, τι βλέπει, τι ακούει, τι ψηφίζει και ένα σωρό άλλα «τι», συνθέτουν την ανάγλυφη εικόνα της. Ας μην εξαντλούμαστε σε βαθυστόχαστες αναλύσεις. Η κοινωνία γουστάρει να αγοράζει με μοναδικό κριτήριο τη δημοσιότητα, τη μούρη, τους τεράστιους αριθμούς πωλήσεων. 

Πρόκειται για σύμπτωμα βαθύτατης κοινωνικής  παρακμής που σχετίζεται με την σκοτεινή πλευρά της καταναλωτικής κοινωνίας, τη συνδικαλιστική αποσύνθεση, την ισοπεδωτική αντίληψη της δημοκρατίας και των ελευθεριών της, την πεισματική άρνηση για αξιολόγηση…