Βλέπετε, στη Γερμανία ο αρχηγός ενός κόμματος δεν είναι απαραίτητο ότι θα είναι και ο υποψήφιος για την καγκελαρία. Για παράδειγμα, οι Σοσιαλδημοκράτες εκτιμάται ότι θα κατεβάσουν ως υποψήφιο τον υπουργό Οικονομικών, Όλαφ Σολτς, παρότι η ηγεσία του κόμματος είναι μοιρασμένη στην Σάσκια Έσκεν και τον Νόρμπερτ Βάλτερ-Μπόργιανς.

 

Όσον αφορά το CDU, το πιθανότερο είναι ότι όποιος εκλεγεί αρχηγός θα είναι και αντίπαλος του Σολτς, ωστόσο, όπως έγραψε και topontiki.gr, εξετάζονται και άλλα ενδεχόμενα, όπως αυτό του πρωθυπουργού της Βαυαρίας και ηγέτη του «αδελφού» κόμματος του CDU, της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης (CSU), Μάρκους Σέντερ, ο οποίος απολαμβάνει υψηλής δημοφιλίας.

 

Η υποψηφιότητα Σέντερ μοιάζει μάλλον απίθανη, ωστόσο, στο παρελθόν δύο φορές ο υποψήφιος καγκελάριος της «Ένωσης» προήλθε από το CSU: το 1999 ο Έντμουντ Στόιμπερ είχε ηττηθεί οριακά από τον Σοσιαλδημοκράτη Γκέρχαρντ Σρέντερ και στις εκλογές του 1980, όταν ο ιστορικός ηγέτης του CSU, Φραντς Γιόζεφ Στράους είχε αναμετρηθεί με τον Χελμουτ Σμιτ.

 

Οι εκλογές του 1980 στη –τότε Δυτική- Γερμανία είχαν μεγάλο παρασκήνιο και ουσιαστικά αποτέλεσαν το μεγάλο άνοιγμα για την μετέπειτα κυριαρχία του Χέλμουτ Κολ στην πολιτική σκηνή της χώρας και όχι μόνο. Τότε, λοιπόν, η «Ένωση» βρισκόταν σε μεγάλο αναβρασμό, καθώς ο «πολύς» Στράους και ο Κολ βρίσκονταν κυριολεκτικά «στα μαχαίρια».

 

Μετά την ήττα του Κολ στις εκλογές του 1976 από τον Σμιτ, ο Στράους εξαπέλυσε δριμεία επίθεση στον αρχηγό του CDU. Μάλιστα, προχώρησε σε μια πρωτοφανή κίνηση, αναιρώντας τη συνεργασία των δύο κομμάτων στην ομοσπονδιακή Κάτω Βουλή (Bundestag), απόφαση που αναίρεσε σε ελάχιστους μήνες, όταν το CDU απείλησε ότι θα κατέβει μόνο του και στη Βαυαρία, απειλώντας ανοιχτά την κυριαρχία του.

 

Ωστόσο, οι εντάσεις μεταξύ Κολ και Στράους συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια και στις εκλογές του 1980 ο Βαυαρός πολιτικός απαίτησε να είναι εκείνος ο αντίπαλος του Σμιτ για την καγκελαρία. Το CDU υπέκυψε στην απαίτηση Στράους, οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν και ο Σμιτ κέρδισε καθαρά, καθώς ακόμα και συντηρητικοί Γερμανοί τον προτίμησαν έναντι του Στράους που τον αντιμετώπιζαν ως ακραίο.

 

Οι κακές γλώσσες λένε, πάντως, ότι το CDU άφησε εσκεμμένα τον Στράους να είναι ο υποψήφιος της Ένωςσης στις εκλογές του 1980, καθώς οι ηγέτες του κόμματος θεωρούσαν ότι η νίκη Σμιτ ήταν σχεδόν αναπόφευκτη και προτίμησαν να αφήσουν τον Στράους να «στραπατσαριστεί», από το να υποστεί ο Κολ και νέα εκλογική ήττα μέσα σε τέσσερα χρόνια.

 

Δύο χρόνια αργότερα, η συγκυβέρνηση Σμιτ με τους Φιλελεύθερους (FDP) του Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ θα κατέρρεε μετά από αρνητική ψήφο εμπιστοσύνης, CDU και FDP θα σχημάτιζαν εκλογική κυβέρνηση συνεργασίας με καγκελάριο τον Κολ και το 1983 ο Χέλμουτ Κολ θα κέρδιζε τις εκλογές και θα γινόταν ο καγκελάριος που συνέδεσε το όνομά του με την επανένωση της Γερμανίας.