Την αντίθεσή του με τη δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας εξέφρασε ο πρώην βουλευτής και πρώην υπουργός Παιδείας της ΝΔ Άρης Σπηλιωτόπουλος ο οποίος εδώ και χρόνια απέχει από τη δημόσια πολιτική ζωή.

Η ανάρτησή του Άρη Σπηλιωτόπουλου στο facebook

«Η ασυδοσία, η ανομία κ η βεβήλωση μαζί με την καταστροφή δημόσιας περιουσίας είναι μια πάγια πρακτική στους χώρους των ελληνικών πανεπιστημίων.

Πολλές φορές άρρηκτα συνδεδεμένη με την πρακτική του άβατου που εμπόδιζε κάθε προσπάθεια ελέγχου η κ καταστολής ακόμα κ σε περιπτώσεις ακραίας βίας η κ εμπρησμού.

Πολλές οι προσπάθειες για άρση του ασύλου που είχε παραμείνει ως σύμβολο για τη μη επιστροφή σε αυταρχικές πρακτικές κ στην φασίζουσα νοοτροπία μια άλλης εποχής.

Οι προσπάθειες αυτές άλλες πέτυχαν κ άλλες οχι.

Ομως στο τέλος το πανεπιστημιακό άσυλο μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!

Τώρα ξαφνικά έρχεται η Πολιτεία να διορίσει 1200 ειδικούς φρουρούς για τη φύλαξη των ΑΕΙ

Χρειάζεται φύλαξη το Πανεπιστημιο;

Μετά την άρση του ασύλου, αν είχαμε αλλάξει κ νοοτροπία όχι!

Σκεφτείτε το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ή του Κειμπριτζ να ατυνομοκρατείται! προφανως και εκει ο χώρος είναι ιερός κ προστατεύεται από φοιτητές, διδάσκοντες ,επισκέπτες!

Αλλά ας δεχτούμε οτι εμείς έχουμε άλλη νοοτροπία κ ροπή στην βία

Μεταλ απο την υπερδεκαετή οικονομική κρίση που αποψίλωσε τα ΑΕΙ απο επιστήμονες κ διδάσκοντες, μετα την άρση του ασύλου, αυτή είναι η προτεραιότητα;

Δεν θα μπορούσε η Πολιτεία να δώσει τη δυνατότητα στις πρυτανικές αρχές για ιδιωτική φύλαξη όταν ακόμα κ τα Υπουργεία τέτοια διαθέτουν;

Τα αεροδρόμια;

Δηλαδή χρειάζεται η πρόσληψη απο το κράτος ενόσω νεου σώματος αστυνομικών κ όχι η πρόσληψη επιστημόνων σε ΑΕΙ ακόμα κ εκεί που υπολειτουργούν;

Λυπάμαι αλλα κ ως πρώην Υπουργός κ ως ενεργός πολίτης με δημοκρατικό κ προοδευτικό πρόσημο δεν κατανοώ μια τέτοια ιδεοληψια εκτός απο την αποδοχή της ως μια ξεπερασμένη παλαιοπολιτική συνήθεια βολέματος κάποιων.

Αλλά πιστεύω οτι αυτή την είχε ξορκίσει κατά δήλωση του ο Πρωθυπουργός απο τις πρακτικές της κυβερνησης του!

Απλά λυπάμαι…»