Γράφει ο Νίκος Καρινόπουλος

Πριν από περίπου μία εβδομάδα, είχα κατά νου, να θέσω στην κρίση σας, την εκτίμηση ότι εκλογές θα προκύψουν, όχι όταν καταρρεύσει η τρικομματική συγκυβέρνηση, αλλά όταν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι έτοιμος να κυβερνήσει. 

Γράφει ο Νίκος Καρινόπουλος

Πριν από περίπου μία εβδομάδα, είχα κατά νου, να θέσω στην κρίση σας, την εκτίμηση ότι εκλογές θα προκύψουν, όχι όταν καταρρεύσει η τρικομματική συγκυβέρνηση, αλλά όταν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Ίσως ν’ ακούγεται λίγο οξύμωρο, καθότι την επ’ αύριο της κατάρρευσης μιας κυβέρνησης προκηρύσσονται αυτομάτως εκλογές. Δεν έχει τόση σημασία αν θα είσαι ή δεν θα είσαι έτοιμος. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι ποτέ κανείς δε γνωρίζει αν είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα στη ζωή του. Παρά μόνο αν το δοκιμάσει. Αυτό ισχύει και στην πολιτική. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, δίνω στην Ιστορία το ρόλο που της αρμόζει. Να καθορίσει εκείνη δηλαδή, πότε πρέπει να γίνει αυτό το βήμα. Να ορίσει εκείνη, τη στιγμή και τις συνθήκες. Τη στιγμή δηλαδή που και οι πέτρες θα ξέρουν πως είναι η ώρα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να κυβερνήσει. Και για να το θέσω ακριβέστερα, τη στιγμή που το ρολόι της Ιστορίας θα συγχρονιστεί με αυτό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή αν θέλετε, με αυτό του Αλέξη Τσίπρα, και όλα θα σημάνουν πως η πορεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προς την εξουσία είναι μη αναστρέψιμη. Σε έναν κόσμο ιδεατό, ο οποίος υπάρχει μόνο μέσα στο κεφάλι μου, η δήλωση του Λαφαζάνη θα ήταν ένδειξη εντιμότητας και ειλικρίνειας. Κανείς, όπως είπα και πριν, δεν είναι ποτέ έτοιμος για το μεγάλο βήμα στη ζωή του. Φυσικά, ο ιδεατός αυτός κόσμος δεν υπάρχει. Θα υπήρχε μόνο εάν στη θέση των M.M.E. υπήρχε μια κοινωνία που ξέρει να κρίνει. Θα υπήρχε αν, αντί για προπαγανδιστές του χειρίστου είδους υπήρχαν δημοσιογράφοι. Θα υπήρχε αν, αντί για παπαγαλάκια υπήρχαν άνθρωποι. Θα υπήρχε αν, αντί για μικροαστοί υπήρχαν άνθρωποι με πνεύμα ελεύθερο, αδούλωτο. Όμως, όπως συμφωνήσαμε παραπάνω, ο ιδεατός τούτος κόσμος, υπάρχει μόνο στο κεφάλι μου. Και επιτρέψτε μου να συνεχίσω να σκέφτομαι έτσι. Θέλω η σκέψη μου να παραμείνει καθαρή. Θέλω αυτό το πάθος που έχω για την πολιτική να παραμείνει ανεπηρέαστο. Θέλω να μη δηλητηριαστούν αυτά που νιώθω και αυτά στα οποία πιστεύω. Και η προσωπική μου νίκη, έγκειται στο ότι δεν έχω επιτρέψει σε κανέναν Ευαγγελάτο και σε κανέναν Πρετεντέρη να μου αλλοιώσει τη σκέψη. Θα ήταν ανούσιο να γράφω για να επικοινωνήσω το πώς θα ήθελα να είναι ο κόσμος που οραματίζομαι. Γράφω για να μοιραστώ μαζί σας τον τρόπο σκέψης μου. Γράφω για να σας κάνω κοινωνούς σε αυτό που βλέπω. Θέλω να το δείτε κι εσείς. Αν το καταφέρω, τότε θα είμαι εντάξει με τη συνείδησή μου, κατ’ επέκταση και με εσάς. Το μόνο σοβαρό και άξιο λόγου, σχόλιο που διάβασα επί της δήλωσης Λαφαζάνη ήταν του Γιώργου Μιχάλακα. Ενός δημοσιογράφου, από τους άλλους. Τους κανονικούς. Ή μάλλον τους ακανόνιστους, που δε μπαίνουν σε καλούπια. Σχολίασε στο twitter του, πως ‘’…η ανάγνωση της δήλωσης Λαφαζάνη λέει πως οι κάθετες τοποθετήσεις για διαχείριση της κρίσης είναι πια καμπύλες…’’. Αναφέρεται βεβαίως, στα περί κατάργησης, ακύρωσης ή καταγγελίας του μνημονίου που είχαν εξαγγελθεί προεκλογικά. Έτσι είναι. Ο τρόπος που εκφραζόμαστε, η γλώσσα που χρησιμοποιούμε, αυτά που λέμε, φανερώνουν τι έχουμε στο νου μας. Άρα, όταν ένας άνθρωπος δηλώνει πως δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε, φαίνεται να μην έχει ξεκάθαρη την εικόνα στο μυαλό του. Φαίνεται να μην υπάρχει σαφής, συγκροτημένη αλληλουχία σκέψης, λόγου και πράξης. Κι αυτή η σύγχυση οδηγεί σε εκφράσεις του τύπου : ‘’Δεν είμαστε έτοιμοι…’’. Έτυχε να ακούσω ζωντανά τη δήλωση Λαφαζάνη. Αμέσως αντιλήφθηκα ότι ήταν «γκάφα», με τους όρους που παίζεται το παιχνίδι και σύμφωνα με τη συμβατική πραγματικότητα την οποία όλοι βιώνουμε. Προέβλεψα ακόμα, όλο το επικοινωνιακό σόου που θα στηθεί. Δεν είναι δα και δύσκολο. Η αρχική μου εκτίμηση όμως, δε μου επιτρέπει να κάνω δεύτερες σκέψεις. Και αυτή είναι, πως το είπε επειδή το πιστεύει. Το είπε γιατί έτσι είναι. Όμως, το παιχνίδι παίζεται με άλλους όρους. Και τους όρους αυτούς, δυστυχώς, τους έχει διαμορφώσει μία ελίτ, που όπως έγραψε κι ο Βαξεβάνης πρόσφατα : ‘’…εκδιώκει τη Δημοκρατία απ’ την Ελλάδα’’. Ίσως αυτό να κρίνεται ως αφέλεια αλλά είπαμε, έχω κρατήσει τη σκέψη μου ανέπαφη από τη χωματερή που λέγεται Κοινή Γνώμη και Μ.Μ.Ε. Κι επειδή σε τούτο το κείμενο μίλησα πολύ για μένα, πρέπει να ξέρετε κάτι. Όπως τρομερά εύστοχα το έχει θέσει ο Τσαρλς Μπουκόφσκι : «Δε γράφω για να σώσω τον κόσμο, γράφω για να σώσω εμένα». Αυτό συμβαίνει μ’ έναν γραφιά, ένα συγγραφέα ή έναν ποιητή. Έτσι σώζω τον εαυτό μου. Αν πάλι καταφέρω να σώσω και μερικούς ακόμα, τότε θα πρόκειται για άθλο.

O Νίκος Καρινόπουλος είναι φοιτητής στο τμήμα Διεθνών κ’ Ευρωπαϊκών σπουδών, Παν. Μακεδονίας

(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους)