Το αλληγορικό βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ «Η φάρμα των ζώων» έχω χρόνια, δεκαετίες μάλλον, να το διαβάσω.

Το αλληγορικό βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ «Η φάρμα των ζώων» έχω χρόνια, δεκαετίες μάλλον, να το διαβάσω. Είδα όμως αυτές τις μέρες τη θεατρική του εκδοχή σε μια παράσταση που σκηνοθετεί ο Νίκος Αρμάος και η θέασή της με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Η υπόθεση είναι απλή: το αφεντικό μιας φάρμας εξοντώνει στη δουλειά τα ζώα του και επιπλέον τα παραμελεί. Τότε, με πρωτοστάτες τα γουρούνια, τα ζώα εξεγείρονται εναντίον του αγρότη και τον πετάνε έξω. Επιχειρούν να εγκαθιδρύσουν μια κοινωνία ισότητας και αδελφοσύνης. Επειδή όμως μερικά ζώα, δηλαδή τα γουρούνια, είναι… πιο ίσα από τα άλλα, μια νέα κυρίαρχη κάστα αναδύεται και το παλιό παιχνίδι εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου ξαναπαίζεται από την αρχή…  Ο Όργουελ έγραψε αυτήν την παρωδία με προφανή σκοπό την καταγγελία του σταλινικού μοντέλου και την παρεπόμενη αποτυχία του σοβιετικού πειράματος. Το έργο όμως, όπως συμβαίνει με όλα τα σημαντικά έργα, υπερβαίνει τα άμεσα συμφραζόμενά του και υπερακοντίζει την αρχική του στόχευση. Αναδιατυπώνει ένα ερώτημα παντός καιρού: Γιατί το φως να γίνεται μια νέα τυραννία; Πώς γίνεται κι από το λίκνο της εξέγερσης ενάντια στον καταπιεστή βγαίνει πάνοπλος ένας νέος δυνάστης; Πότε θα σπάσει, αν σπάσει ποτέ, αυτή η αλυσίδα με τους τρεις κρίκους σε αιώνια εναλλαγή: καταπίεση – εξέγερση – καταπίεση;  Φταίει η ανθρώπινη φύση που βιάζεται να αναπαραγάγει την κακοποιό διαφορά και την οικονομική ανισότητα; Η πνευματική οκνηρία που γρήγορα παραδίδει τα ηνία σε καπάτσους, δημαγωγούς και εγκληματίες; Το κακό ριζικό του ικέτη που πάντα αναζητά έναν ηγέτη; Αυτά και άλλα πολλά διαλογίζεται ο Όργουελ, και τα ίδια, κάπως μελαγχολικότερα μάλιστα, σε βαθύτερους τόνους, διαποτίζουν αυτήν την επίκαιρη παράσταση που έστησε ο Αρμάος. Το συμπέρασμα εντούτοις παραμένει ένα: ο γουρουνίσιος άνθρωπος δεν είναι καλύτερος από το ανθρώπινο γουρούνι.  Καθώς λοιπόν παρακολουθούσα την παράσταση στο θέατρο «Κνωσός» και έβλεπα τους εκλεκτούς ηθοποιούς να παίζουν τα ζώα με μάσκες και κοστούμια του Απόστολου Βέττα, σκεφτόμουν τα σύγχρονα ζώα της πολιτικής μας σκηνής. Αυτά που δεν είναι εκλεκτά ίσως, αλλά κάτι χειρότερο: είναι εκλόγιμα. Θα πάρει μια ανάσα ο κόσμος, υπόσχονται, οι ταξικές διαφορές, αν δεν κοπούν σύρριζα, θα περιοριστούν δραστικά, θα γυρίσουμε επιτέλους σελίδα… Φοβάμαι όμως (διαφαίνεται ήδη) ότι δυστυχώς κι ανάμεσα σ’ αυτά τα ονειροπόλα ζώα θα κυριαρχήσουν τελικά τα γουρούνια…

Ηρακλής Δ. Λογοθέτης

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.