Ήταν, θυμάμαι, μια περίεργη μέρα. Η πόλη άδειαζε σιγά – σιγά. Κι όσοι ακόμα κάθονταν σε καφενεία ή στέκονταν στην άκρη της πλατείας, μιλούσαν πνιχτά. Ήταν μια μέρα που έμοιαζε βράδυ

Ήταν, θυμάμαι, μια περίεργη μέρα. Η πόλη άδειαζε σιγά – σιγά. Κι όσοι ακόμα κάθονταν σε καφενεία ή στέκονταν στην άκρη της πλατείας, μιλούσαν πνιχτά. Ήταν μια μέρα που έμοιαζε βράδυ. Ποτέ δεν μπόρεσα να κλάψω σε μια κη­δεία. Πόσω μάλλον σε κηδείες ανθρώπων που δεν είχα γνωρίσει. Δεν έκλαψα ούτε σ’ αυτήν. Και δεν πήγα. Γιατί ήταν πολύ με­γαλόπρεπη η κηδεία της Μελίνας για τα γούστα μου, κι εμένα μ’ αρέσουν οι λιτές τελετές, και στις χαρές και στον θάνατο. Πολλά χρόνια μετά κατάλαβα τι σήμαινε αυτή η κηδεία. Ήταν τα αποχαιρετιστήρια μιας γυναίκας που, αν μη τι άλλο, έδωσε μάχες μεγάλες. Κι ας τις έχασε. Γιατί, άμα αναμετριέσαι με την κορυφή, αφήνεις πίσω ναυάγια υπέροχα.
 
Ναι, της έμοιαζε λιγάκι η Ελλάδα. Όχι όπως είναι σήμερα, τρεμάμενο τσόφλι στην άκρη του κύματος, μα όπως ήταν παλιά. Ένας αλλόκοτος τόπος που έμοι­αζε να ισορροπεί πάνω σε καμπύλες και ακανόνιστες πέτρες, μια χώρα που σε υποδέχεται, όταν έρχεσαι, και σ’ αφήνει να φύγεις, όταν φεύγεις, μαζί υπερφίαλη και μοιρολατρική. Μια χώρα που έχει μάθει να χάνει, μα δεν το παίρνει ποτέ επί πόνου.
 
Το στοίχημα της Μελίνας ήταν από χέρι χαμένο. Γι’ αυτό και το έβαλε. Και, όπως συμβαίνει συνήθως, μπήκε στο όνειρο και το πίστεψε. Μαζί της κι εμείς.
 
Κάθε επίσημο «όχι» για την επιστροφή Γλυπτών του Παρθενώνα μάς χτυπάει στον σβέρκο. Αλλά δεν μας πτοεί γιατί είναι μια ήττα που μοιάζει με νίκη. Όσο ασχολούνται να κρύψουν τις δικές τους πομπές τόσο μεγαλώνει το άδικο και υπο­χωρεί στο μέγα ζητούμενο.
 
Ποιος πολίτης του κόσμου μπορεί να συγκρίνει έναν χαρτογιακά που διευ­θύνει μουσείο με τη Μελίνα που χάνει την ψυχραιμία της; Ναι, χίλιες φορές «τα δικά της τα Μάρμαρα», όπως έλεγε, από εκείνα που έκλεψε ο Έλγιν. Χίλιες φορές τα ξινισμένα της μούτρα από τον φρεσκο­ξυρισμένο λαπά της Downing Street, τον Ντέιβιντ Κάμερον, που δεν γνωρίζει τι σημαίνει Magna Cart a, αλλά επιμένει να μας κάνει μαθήματα Ιστορίας.
 
Η Μελίνα έκανε λάθη. Και υπερβολές. Μα ήταν η μόνη που έβαλε τον πήχη τόσο ψηλά. Μακάρι να τον έβαζαν κι άλλοι. Σε λίγες μέρες από σήμερα, στις 6 Μαρτί­ου, συμπληρώνονται 19 χρόνια από τον θάνατο της Μελίνας. Έφυγε, μαζί και ο καημός της. Ή μήπως όχι; Σάμπως πεθαί­νουν οι καημοί; Σ’ αυτήν τη χώρα δεν το πιστεύω.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.