Λίγες μέρες αφότου έλαβε έκταση η ιστορία με την… επεισοδιακή συνέντευξη που… δεν έγινε, δύσκολα μπορεί να πει κανείς αν ο Μίκαελ Μάρτενς, ο Γερμανός δημοσιογράφος της «Frankfurter Allgemeine Zeitung» («FAZ») στόχευε εξαρχής σε μια «παρεξήγηση» από την οποία θα αποκόμιζε δημοσιογραφική υπεραξία ή ήθελε πράγματι να πάρει συνέντευξη από τον Αλέξη Τσίπρα.

Λίγες μέρες αφότου έλαβε έκταση η ιστορία με την… επεισοδιακή συνέντευξη που… δεν έγινε, δύσκολα μπορεί να πει κανείς αν ο Μίκαελ Μάρτενς, ο Γερμανός δημοσιογράφος της «Frankfurter Allgemeine Zeitung» («FAZ») στόχευε εξαρχής σε μια «παρεξήγηση» από την οποία θα αποκόμιζε δημοσιογραφική υπεραξία ή ήθελε πράγματι να πάρει συνέντευξη από τον Αλέξη Τσίπρα και, αφού πήγε στραβά, δεν κάθισε να σκάσει κι επιχείρησε να μετατρέψει την «αναποδιά» σε συμβάν και είδηση προς αξιοποίηση.

Πάνω απ’ όλα, μας έδωσε την ευκαιρία να προβληματιστούμε πάνω στο καυτό πολιτικό ζήτημα του αν ένας αρχηγός πολιτικού κόμματος επιτρέπεται να διαπράξει το… μέγιστο ατόπημα να διακόψει μια συνέντευξη, «επειδή τον ενόχλησαν οι ερωτήσεις», κατά τον Γερμανό δημοσιογράφο, «εξαιτίας του αλαζονικού του ύφους», όπως διατείνεται η πλευρά Τσίπρα μέσω της εφημερίδας «Αυγή».

«Η άρνηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ήταν φυσικά κάποιο πείσμα, αλλά θέμα στοιχειώδους αυτοσεβασμού και σεβασμού του θεσμικού του ρόλου. Αν οι Γερμανοί δημοσιογράφοι έχουν μάθει να φέρονται έτσι (σ.σ.: με ύφος ανθύπατου, αναφέρει σε προηγούμενο σχόλιό της η εφημερίδα) στους ψοφοδεείς μνημονιακούς που μας κυβερνούν, πρέπει να μάθουν ότι αυτά στον ΣΥΡΙΖΑ δεν περνάνε» σημειώνει η «Αυγή».

Αδυναμίες

Από την άλλη, η εν λόγω «δοκιμασία» στην οποία υποβλήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας από τον ιδιόρρυθμο και μάλλον εριστικό δημοσιογράφο, ανέδειξε και αδυναμίες και λάθη του επιτελείου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και του ίδιου.

Μπορεί το ότι ο Αλέξης Τσίπρας έδιωξε τον Γερμανό δημοσιογράφο από το γραφείο του όταν η συνέντευξη πήρε την τροπή που πήρε, άλλους να τους «κέρδισε» και σε άλλους να «ξίνισε». Το αν υπήρχαν περιθώρια διαχείρισης ή όχι της κατάστασης χωρίς να διακόψει τη συνέντευξη, ενδεχομένως το γνωρίζει μόνο ο Αλέξης Τσίπρας και οι στενοί του συνεργάτες. Εκ του αποτελέσματος, η εν θερμώ διαχείριση επέτρεψε στον Μάρτενς να δώσει τεράστια διάσταση στη δική του εκδοχή, ορίζοντας κατά κάποιον τρόπο το παιχνίδι εμφανίζοντας μεταξύ άλλων τον Αλέξη Τσίπρα να μην αναγνωρίζει παλαιότερες δηλώσεις του.

Μπορεί σκαλίζοντας εκ των υστέρων το ποιόν τού εν λόγω δημοσιογράφου οι συνεργάτες του προέδρου να ανακάλυψαν το «αποτρόπαιο» προφίλ του, όμως αυτό όφειλε μάλλον να είναι μέρος της προεργασίας της συνέντευξης, ως αντανακλαστικό αυτοσυντήρησης, προκειμένου δηλαδή να προστατευθεί ο πρόεδρος του κόμματος από τέτοιες παρενέργειες. Αν η συνέντευξη είχε κυλήσει ομαλά, άραγε θα δίνονταν στη δημοσιότητα προηγούμενες τοποθετήσεις του, που περιγράφουν το αλαζονικό του ύφος και τις απόψεις του;

Επίσης, το ζήτημα του από ποιον ενημερώνεται ένας ξένος ανταποκριτής και ο οποιοσδήποτε δημοσιογράφος (υπονοήθηκε ότι έλαβε κατευθυνόμενη πληροφόρηση από το «αντίπαλο στρατόπεδο») είναι μάλλον ένα επιχείρημα που δεν πατάει καλά στα πόδια του. Διότι ο εν λόγω δημοσιογράφος θα μπορούσε να εμφανιστεί σε μια συνέντευξη Τύπου δοκιμάζοντας σε δημόσια θέα την ετοιμότητα και τις δυνατότητες διαχείρισης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν μη τι άλλο, ο αρχηγός ενός κόμματος που διεκδικεί την κυβέρνηση οφείλει να λειτουργεί και σε συνθήκες που δεν ελέγχει απόλυτα. Σε άλλες περιπτώσεις ο Αλέξης Τσίπρας έχει αντεπεξέλθει επιτυχώς. Η συνέντευξη με τον Μάρτενς δεν φαίνεται να ήταν μία από αυτές.

Σαφώς, ο αρχηγός ενός πολιτικού κόμματος έχει κάθε δικαίωμα να αμυνθεί απέναντι σε κακόβουλες συμπεριφορές ή όταν διαπιστώνει παραβίαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Ακόμα καλύτερα είναι όμως να μην περιέρχεται σε θέση άμυνας…