Στο βιβλίο του «Εδώ είναι του Ρασούλη» ο ποιητής και πολίτης του σύμπαντος Μανώλης Ρασούλης περιγράφει ένα περιστατικό με πρωταγωνιστή τον Μάνο Λοΐζο την εποχή που ετοίμαζαν τα «Τραγούδια της Χαρούλας»

Στο βιβλίο του «Εδώ είναι του Ρασούλη» (Εκδόσεις Ιανός, 2007) ο ποιητής και πολίτης του σύμπαντος Μανώλης Ρασούλης περιγράφει ένα περιστατικό με πρωταγωνιστή τον Μάνο Λοΐζο την εποχή που ετοίμαζαν τα «Τραγούδια της Χαρούλας», στα τέλη της δεκαετίας του 70.
«Οριακή στιγμή αντεπίθεσης και αθλιότητας ήταν όταν με τον Μάνο (Λοΐζο) γράψαμε το ‘‘Τίποτα δεν πάει χα­μένο’’ και πήγαμε στην Ιερά Εξέταση της ‘‘Odeon’’ να το παίξουμε για να το ‘‘εγκρίνουν’’. Σαν ακούστηκε το άσμα, λέει η κυρία Μάτσα: ‘‘Μάνο, αυτό το τραγούδι έχει μια ωραία μελωδία, δεν αλλάζουμε τα λόγια να το κάνουμε ένα ερωτικό τραγούδι;’’. Κι ο Μάνος με 25 πίεση: ‘‘Τυχαίνει να είμαστε και αριστεροί’’». Ήταν ένα μεγάλο «όχι». Εκείνη τη στιγμή μπορεί να φάνηκε μικρό, αλλά στις άγριες μέρες μας, πάνω στις υπερευαίσθητες ζυγαριές των γονατισμένων συνελλήνων, προσφέρει το αδιάψευστο μέτρο μιας ηθικής αντί­στασης, μιας καθημερινής πολιτικής πράξης. Δείχνει τα όρια.
Τριάντα ένα χρόνια χωρίς τον Μάνο Λοΐζο είναι πολλά. Πέθανε μόλις 44 ετών, τέτοια εποχή, τον Σεπτέμβρη του 1982, όταν η μισή Ελλάδα πίστευε ότι είχε κατακτήσει την εξουσία και βάδιζε προς τον σοσιαλισμό. Σήμερα – απλή αριθμητική -, αν ζούσε, θα ήταν 75 ετών. Απίθανο πλάσμα. Μουσικά, υπήρξε ο απόλυτος διάμε­σος ανάμεσα στη μελωδία και τα εγκόσμια. Στιχουργικά, σκάρωσε οχήματα για τον παρηγορητικό λόγο των καλύτερων της εποχής του Γκάτσου, του Παπαδόπου­λου, του Νεγρεπόντη, του Ελευθερίου, του Λάδη, του Ρασούλη, του μεταφραστή Ρίτσου που μετέφερε στα νέα ελληνικά την ευγενή ποίηση του Χικμέτ. Πολιτικά ο Λοΐζος, το πιο άξιο τέκνο του Μίκη Θεοδω­ράκη – απ’ την εποχή του Συλλόγου Φίλων Ελληνικής Μουσικής και τους Λαμπράκηδες, πριν ο «πατέρας» εμφανίσει μόνιμα χαρακτηριστικά αλλοπρόσαλλου αριστεροδεξιού εκκρεμούς-, ήταν ανθρωπιστής και ακτιβιστής. Η αντίληψή του για την Αριστερά ξεκινούσε από τη συλλογικότητα, για παράδειγμα τον συνδικαλι­σμό των μουσικοσυνθετών και των στιχουργών, αλλά εξακοντιζόταν μαγικά σε σφαίρες δημιουργικές πολύ προσωπικές, εκεί που το «προσωπικό» ξαφνικά μάς αφορά όλους.
Κύπριος, Αλεξανδρινός, Ελλαδίτης, έγραψε ελαφρολαϊκά τραγούδια χωρίς ίχνος ελαφρότητας, αντιστασια­κούς ύμνους χωρίς ίχνος κραυγαλέας κομματικής στράτευσης, ερωτικές μπαλάντες χωρίς μελό, τσιφτετέλια χωρίς σεξισμό, παιδικά χωρίς μπεμπεκίσματα. Γέμισε μικρές μπουάτ και χορταστικά γήπεδα. Και πι­στεύω – δηλαδή τολμώ να το υποθέσω, συγχωρήστε με – ότι αν μοιραζόταν μαζί μας την τρέχουσα μνημονιακή βαρβαρότητα δεν θα έριχνε εγωκεντρικά «πόρτα», όπως έκανε ο κατά τα άλλα προσφιλής Σωκράτης Μάλαμας, σε απελπισμένους γονείς μαθητών, που θα του ζητούσαν να ανέβουν για δύο λεπτά στη σκηνή, να ανοί­ξουν ένα πανό και να διαβάσουν ένα κείμενο υπεράσπισης, διάολε, του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.