«Δέκα χρονών – το αγόρι που φέρει το όνομά μου γράφτηκε εντελώς οικειοθελώς στην οργάνωση Παίδων της Χιτλερικής Νεολαίας, στα ‘‘Πιτσιρίκια’’, όπως μας έλεγαν, ή αλλιώς ‘‘Λυκόπουλα’’.

«Δέκα χρονών – το αγόρι που φέρει το όνομά μου γράφτηκε εντελώς οικειοθελώς στην οργάνωση Παίδων της Χιτλερικής Νεολαίας, στα ‘‘Πιτσιρίκια’’, όπως μας έλεγαν, ή αλλιώς ‘‘Λυκόπουλα’’. Στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι το δώρο που ζήτησα ήταν η στολή μαζί με πηλήκιο, μαντίλι του λαιμού, τελαμώνα. […] Δεν με έθελγε μόνο η στολή. Η προσφορά ανταποκρινόταν στο κομμένο και ραμμένο στις επιθυμίες μας σύνθημα ‘‘Τα νιάτα πρέπει να εξουσιάζονται από τα νιάτα!’’. Κατασκήνωση και παιχνίδια στο ύπαιθρο, σε παραλιακά δάση, άναμμα φωτιάς ανάμεσα στους φερτούς, πελώριους λίθους του Τεμένους στη λοφώδη περιοχή νοτίως της πόλης, αρχαιοπρεπείς γιορτές ηλιοστασίου και εωθινές κάτω από τον έναστρο ουρανό και σε ξέφωτα του δάσους που κοίταζαν προς την ανατολή. Τραγουδούσαμε λες και το τραγούδι μπορούσε να κάνει τη χώρα μεγαλύτερη κι ακόμα μεγαλύτερη. Ο αρχηγός της ενωμοτίας μου, εργατόπαιδο, ήταν δεν ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερός μου: χρυσό παιδί, πνευματώδες, που μπορούσε να περπατά με τα χέρια. Τον θαύμαζα, γελούσα όταν γελούσε, έτρεχα ξωπίσω του, τον άκουγα. Όλα αυτά με τραβούσαν έξω από τη μικροαστική πνιγηρή ατμόσφαιρα οικογενειακών καταναγκασμών, μακριά από τον πατέρα, το στενόχωρο δυάρι, όπου σε μένα ανήκε μόνον η αβαθής κόγχη κάτω από το περβάζι του δεξιού παραθύρου στο καθιστικό και στην οποία έπρεπε να αρκούμαι».
Με τα λόγια αυτά ο Γκύντερ Γκρας στο «Ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι» περιέγραφε πώς πρωτομπήκε στη ναζιστική νεολαία. Όταν, πριν από επτά χρόνια, εκδόθηκε το βιβλίο ξέσπασε σκάνδαλο στη Γερμανία. «Μα, είναι δυνατόν ο νομπελίστας μας ναζί;». Από τα σύννεφα έμοιαζε να πέσανε όλοι, λες και κανένας, ούτε καν οι συνομήλικοί του, δεν μπορούσε να φανταστεί σε τι περιβάλλον μεγάλωνε ένα Γερμανάκι στις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κάπως έτσι και ένα σωρό άνθρωποι μοιάζουν να πέφτουν από τα σύννεφα, σήμερα σχεδόν κάθε βράδυ στις τηλεοράσεις, ακούγοντας ιστορίες πάλι για κατασκηνώσεις, αρχαιοπρεπείς τελετές, μαθητές που ντύνονται με στρατιωτικές στολές, «πατριωτικούς» παιάνες χρυσαυγιτών. «Μα, είναι δυνατόν να στρατολογούν πιτσιρίκια;». Απορημένοι όλοι. Ούτε το είχαμε ακούσει, ούτε το είχαμε φανταστεί, όπως ούτε είχαμε ακούσει για ξυλοδαρμούς, προστασίες, απόπειρες δολοφονίας. Όπως οι οικείοι του Γκρας, σε άλλες σελίδες του ίδιου βιβλίου, μοιάζουν σα να μην έχουν ακούσει αυτά που συμβαίνουν γύρω τους, σα να μην τους προβληματίζει ούτε το ότι άνθρωποι κοντινοί τους εξαφανίζονται μυστηριωδώς. «Το αγόρι, δηλαδή εγώ, δεν μπορεί να αθωωθεί ούτε καν με το επιχείρημα ‘‘Μας παραπλάνησαν’’», λέει παρακάτω ο Γκρας. «Όχι, εμείς επιτρέψαμε, εγώ επέτρεψα να με παραπλανήσουν». Στοιχεία – και βιβλία και μαρτυρίες – για να μην μας παραπλανούν πια έχουμε άφθονα, αντί να «μένουμε άναυδοι» ας τα χρησιμοποιήσουμε για να μην παραπλανιούνται, έστω, πιτσιρίκια. Και, βεβαίως, να μην αισθάνονται πως πρέπει να «αρκούνται σε μιαν αβαθή κόγχη».

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.