Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, όταν εκατοντάδες διαδηλωτές έβαζαν φωτιά σε κυβερνητικά και διοικητικά κτήρια, κανείς δεν έμοιαζε να θυμάται τη Βοσνία. Σαν να την είχε καταπιεί μια μαύρη τρύπα εδώ και δύο σχεδόν δεκαετίες.

Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, όταν εκατοντάδες διαδηλωτές έβαζαν φωτιά σε κυβερνητικά και διοικητικά κτήρια, κανείς δεν έμοιαζε να θυμάται τη Βοσνία. Σαν να την είχε καταπιεί μια μαύρη τρύπα εδώ και δύο σχεδόν δεκαετίες. Στην πραγματικότητα… κάπως έτσι έχουν τα πράγματα: Από το τέλος του πολέμου (1992-1995), ο φόβος αναζωπύρωσης των εθνοτικών συγκρούσεων λειτουργούσε κατασταλτικά στη συνείδηση των πολιτών, που παρακολουθούσαν άπραγοι την απόλυτη παράλυση της πολιτικής ηγεσίας και τον μαρασμό της οικονομίας.

Σήμερα είναι πλέον φανερό ότι ο τρόπος με τον οποίο «σχεδιάστηκε» η κατανομή της εξουσίας ανάμεσα σε Σέρβους, μουσουλμάνους και Κροάτες όχι μόνο δεν ήταν «αποτελεσματικός», αλλά οδήγησε σε μια πανάκριβη και τερατώδη διοικητική μηχανή που διευκολύνει όσο τίποτε άλλο τη διαφθορά. Την ίδια ώρα, κανένας από τους πολιτικούς ηγέτες της χώρας δεν μοιάζει να έχει κοινό «όραμα» για το μέλλον της: Οι μουσουλμάνοι θέλουν να ενισχυθεί το «κέντρο» του κράτους, οι Κροάτες θέλουν το αντίστροφο, να αποκτήσει δηλαδή η χώρα ισχυρότερη ομοσπονδιακή δομή, οι Σέρβοι θεωρούν ότι η Βοσνία δεν έχει λόγο ύπαρξης. Και ενώ δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα… ένας στους τέσσερις Βόσνιους δεν έχει δουλειά.

Το κλείσιμο του εργοστασίου στην Τούσλα, που πυροδότησε τις βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομία, οι οποίες εξαπλώθηκαν και σε άλλες πόλεις της χώρας, ήταν μόνο η αφορμή. Απ’ ό,τι φαίνεται, έπεται συνέχεια.