◆ Απολογητικό σημείωμα.

◆ Απολογητικό σημείωμα.
◆ Για τις λέξεις που γράφτηκαν με την υγρασία να στέκεται κάτω απ’ την όραση σε κάποιον πρόλογο ενός παλαιού Μαρτίου.
Και στη συνέχεια ένα χαμήλωμα και μια σταγόνα στα χρόνια που πέρασαν, να φτιάχνουν κείμενα στον παραλογισμό μιας μονόχνωτης σκέψης.
Ενώ εκείνο το βλέμμα στον βράχο δέρνεται από τον πολυκαιρισμό του ίδιου απαντήματος. Έτσι όπως έρχεται το κύμα στο κοίλωμα αφήνοντας τη φωνή στα υπόγεια των στιγμών.
◆ Πολιτική ποιητικού λόγου στον αριθμό του κνησμού. Για να μην ξεχνιέται το κρυμμένο στον αέρα του απροκάλυπτου.
◆ Στην ημεδαπή οι ενασχολήσεις περιποίκιλες. Οι απελπισμένοι περιφέρονται στις μετοχές των ρημάτων της ενεργητικής φωνής, αφήνοντας στα χνάρια τους την αμηχανία της σκοτεινής πλευράς του ερμηνεύματος.
◆ Στις αισθήσεις το περίπλεγμα σπέρνει τον τρόμο, ενώ στα μεγάλα λόγια ο συλλαβισμός, ηχοβόλημα ανυπαρξίας, φανερώνει απερίφραστα την αναγνωστική δυσλειτουργία.
◆ Καμώματα της ημερολογιακής ανοίξεως.
◆ Αντίληψη της εποχής και στην πραγματικότητα η απορία των δημοσκοπήσεων θλιβερή κατακερματίζει την άποψη περί της ορθής κρίσεως και σε παραπέμπει στους χρόνους της νηπιακής αβεβαιότητας της εκφράσεως.
◆ Στις μεγάλες αίθουσες, πανικόβλητη η ρητορική περιφέρεται ασκόπως στις παραγράφους σκορπίζοντας τη μελαγχολία. Ο καιρός περνά και χάνεται στα όμοια και η ανοησία απίστευτη ιδιότητα αφήνει στο υπόλοιπο της απαγγελίας τον θόρυβο του μονοσύλλαβου της αηδίας.
◆ Στην αντίδραση το γέλιο! Μοναδικότητα άφθαρτη, με τη γάργαρη σοφία της επαναλήψεως να φροντίζει τους μορφασμούς της απογνώσεως.
◆ Και στους μικρούς θόλους, κάτω απ’ τα μικρά σύννεφα, μικρά τα όνειρα. Μικρές οι αναπνοές.
◆ Ενώ στις πρώτες σελίδες τα μεγάλα γράμματα επιμένουν φροντίζοντας την ανάγκη του απεικονίσματος.
◆ Αγνοώντας τη συνέχεια του κειμένου.

Mυογράφημα
 
«Μήπως είδες εκείνο τον βράχο που θυμάμαι;», ρώτησε δίνοντας πολλές φορές στην επανάληψη τη διαφορετικότητα της προφοράς.
Και το ένα βλέμμα πίσω απ’ το άλλο.
Πότε το χαμόγελο, πότε η θλίψη, κάποιες φορές και το τίποτα.
Στο πεζούλι. Στον μεγάλο δρόμο.
Να κατεβαίνει κι απ’ τη μια κι απ’ την άλλη.
Να κλείνει η ματιά στον ήλιο που έπεφτε.
Έσπρωξε αργά.
Η κίνηση έσβησε μόνη της σπρώχνοντας τη σκόνη.
Στα δυο χέρια να σφίγγει τις σκέψεις.
Απέναντι στα χρώματα, τα γράμματα. Όλες οι φωνές.
Στα δάχτυλα η μυρουδιά να φέρνει τα σχήματα.
«Πάθατε τίποτα, Κύριε;»
Δεν απάντησε. Κοίταξε μακριά. Στη θάλασσα.
Ένα βαπόρι έγραφε το λευκό και ένα δελφίνι χόρευε.
Είχε και ήλιο. Στην άκρη. Στη γωνιά, ψηλά στην τσαλακωμένη άκρη. Στο τετράδιο.
Με το μολύβι.
Κι η νύχτα ρούφηξε κοιτάζοντας στο πάτωμα την τελευταία γουλιά.
Άνοιξε αργά. Στα βήματα το σκοτάδι.
Ένα κείμενο! Μια πρόταση!

Χαράδρα   

Όπως έπεφτε
Από τις χαραμάδες
Δεν ξέρω αν ήταν φως
Ήταν σκιές
Ίσως
Είχε και φωνές
Που ζωγράφιζαν
Λίγο
Και
Βιαστικά
Με τον χρόνο να σέρνεται
Στις πέτρες
Στο σταματημένο νερό
(…προσπάθησες να καταλάβεις…)
Αλλά κρύφτηκε πίσω απ’ το δέντρο
Και κοίταξε κρυφά
Μήπως φανεί