«Stamdoc14 – Η λειτουργία των πόλεων» ονομάζεται το νέο CD του Σταμάτη Κραουνάκη. Τριάντα ένα τραγούδια και δέκα κείμενα περιλαμβάνονται σε αυτήν τη «βαλίτσα», όπως λέει και ο ίδιος ο συνθέτης.

«Stamdoc14 – Η λειτουργία των πόλεων» ονομάζεται το νέο CD του Σταμάτη Κραουνάκη. Τριάντα ένα τραγούδια και δέκα κείμενα περιλαμβάνονται σε αυτήν τη «βαλίτσα», όπως λέει και ο ίδιος ο συνθέτης. Ο καθένας μπορεί να βγάλει από αυτήν ό,τι θέλει για τη δική του προσωπική βόλτα. Στη ζωή και την τέχνη

Στέκεται αγέρωχος, κοιτάει μέχρι εκεί που τελειώνει ο ορίζοντας, φοράει κίτρινα κι όχι «κόκκινα γυαλιά». Χρωματιστός, αλλά πέτρινος. Από κάτω του η πόλη. Μοιάζει να στέκεται πάνω της αφ’ υψηλού. Αλλά όχι. Το χέρι του την αγγίζει, ίσως και να τη χαϊδεύει. Ο Κραουνάκης, άλλωστε, την αγαπάει την Αθήνα. «Αθήνα μου, αγάπη μου, για πάντα» λέει κι ένας στίχος από το τραγούδι «Αθήνα» σε μουσική και στίχους του ίδιου και ερμηνεία Λευτέρη Βογιατζή που είχαμε πρωτοακούσει στην ταινία «Τα οπωροφόρα της Αθήνας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Περιλαμβάνεται και αυτό στο νέο CD του Σταμάτη Κραουνάκη «Stamdoc14 – Η λειτουργία των πόλεων», που μόλις κυκλοφόρησε. Η παραπάνω εικόνα του αποτελεί και το εξώφυλλο του CD. Η υψηλή αισθητική του δεν περιορίζεται μόνο σε μουσικές και λόγο – δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο από τον Κραουνάκη – αλλά και στο εικαστικό. Ακόμα και πριν πιάσει κανείς στα χέρια του το υλικό, αρκεί για να πειστεί για μια «βόλτα» στο site www.stamdoc14.com, μια απολαυστική περιήγηση στη νέα δουλειά με αποσπάσματα τραγουδιών και συνοδευτικό οπτικό υλικό.

Πληθωρικό έργο
Είναι ένα εντελώς πληθωρικό έργο. Στο συναίσθημα, στο αίσθημα, στο νόημα, στον λόγο, στις μουσικές – με μια φοβερή ποικιλία ενορχηστρώσεων που άλλοτε κινείται λιτά, με δύο όργανα, κι άλλοτε με μεγάλες ορχήστρες. Με μερικές «ανάσες» – παρεμβάλλονται κάποια ορχηστρικά κομμάτια – όπου χρειάζεται να αποσπαστεί ο νους από τον λόγο και να μείνει μόνο στην «ανοιχτωσιά» των μελωδιών, ελεύθερος και αδέσμευτος. Είναι όμως γενναιόδωρο και σε νούμερα. Τριάντα ένα κομμάτια περιλαμβάνει το CD. Θα μπορούσε άνετα να είναι… δύο. Είναι όμως όλα τους τραγούδια που, όπως ομολογεί ο ίδιος ο Κραουνάκης, τα κρατούσε «για μια ακριβή ώρα, για να ενσωματωθούν κάπου και να ολοκληρωθεί ένα παζλ ουσίας. Είναι ωραίο να ξέρουν ότι ο Κραουνάκης στα δύσκολα έδωσε αυτό το υλικό». Μιλάμε, άλλωστε, για ένα υλικό που γεννήθηκε σιγά – σιγά και πήρε τον χρόνο του. Όσο του χρειαζόταν. Έξι χρόνια συγκέντρωνε τα τραγούδια. Τρία χρόνια «έψηνε» το CD. Και τι είχε στο μυαλό του; Μια βαθιά ανάγκη – χρόνια τώρα πρακτική που τρέχει σε «τυφλό σύστημα» ή μάλλον γεννεσιουργός αιτία – για δημιουργία του Κραουνάκη. Μια βαθιά ανάγκη που προκύπτει από το ερώτημα «τι κάνει ο δημιουργός την ώρα που καίγονται τα χωράφια;». Η προσωπική του απάντηση σε λέξεις είναι: «Μια καινούργια γεωγραφία, να δούμε τη ζωή πίσω από τα σκουπίδια και τα συναισθήματά μας να ξανασυντονιστούν σε τόπους που μπορεί κανείς να ξαναχαράξει». Και η έτερη απάντηση είναι σε στίχους και μουσικές, που έγραψε όπως μόνο αυτός ξέρει: με γενναιοδωρία, τρυφερότητα, συναισθηματισμό, χιούμορ, οξυδέρκεια, περιγραφικότητα.

Μεγάλοι ποιητές
Οι μουσικές του έχουν αγκαλιάσει όχι μόνο τον δικό του λόγο, αλλά κι αυτόν άλλων αγαπημένων της γραφής, όπως οι Ιάκωβος Καμπανέλλης, Κική Δημουλά, Λίνα Νικολακοπούλου, Άκης Δήμου, Λάκης Λαζόπουλος, Γιώργος Χρονάς, Κώστας Μπαλαχούτης, Παναγιώτης Μέντης, Χαράλαμπος Βασιλειάδης. Τα περισσότερα κομμάτια ερμηνεύει ο ίδιος ο Κραουνάκης. Άλλα οι Γιώτα Νέγκα, Χρήστος Μουστάκας, Κώστας Μπουγιώτης, Αναστασία Έδεν, Ελένη Ουζενίδου. Ακούγονται όμως και οι Βίκυ Μοσχολιού (στο υπέροχο «Τα χείλη κράτησες κλειστά» που δεν είχε δισκογραφηθεί), Καίτη Ντάλλη (σε στίχους Καμπανέλλη), Γιώργος Μαργαρίτης, Γωγώ Τσαμπά (ο Κραουνάκης πάλι σπάει τους «διαχωρισμούς» στη μουσική).
Το CD συνοδεύεται και από ένα βιβλίο με κείμενα βαφτισμένα «Δέκα μονόλογοι για περίπατο», που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες (όπως ένα για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο), που ακούστηκαν στη ραδιοφωνική του εκπομπή, που ήταν κλεισμένα σε τετραδιάκια προσωπικών σημειώσεων. «Αισθανόμουν υποχρεωμένος τη συγκεκριμένη εποχή να μην κάνω απλώς ακόμη ένα CD, αλλά να αφήσω υποθήκη μια αποσκευή που μπορεί να είναι χρήσιμη για καιρό. Θέλω να το ανακαλύψουν οι άνθρωποι…» λέει.
Εμβληματικό κομμάτι του CD για τον ίδιο είναι η «Σπηλιά». «Δίνει τη γεωγραφία της πόλης από ψηλά. Καταλαβαίνουμε πού βρισκόμαστε. Η φυγή του ανθρώπου μέσα σε αυτό το τοπίο είναι ό,τι πιο σοβαρό μπορώ να πω αυτήν τη στιγμή» ομολογεί. Την απάντηση δίνει η «Σπηλιά» ακόμα και στον τίτλο του CD «Η λειτουργία των πόλεων». «Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι η λειτουργία της ζωής μας μέσα στην πατρίδα αυτήν αλλάζει συντεταγμένες. Επαναπροσδιορίζουμε τη στάση μας απέναντι στη ζωή. Κι αυτό πρέπει να καταγραφεί από την τέχνη». Υπάρχουν πολλοί ήρωες μέσα στα τραγούδια: νεαρή γυναίκα, δημοτική τραγουδίστρια, ο τρελός του χωριού… ένας ολόκληρος θίασος. Υπάρχουν σημεία όπου καταγράφεται με θάρρος το αίσθημα μιας προσωπικής ή ευρύτερης ήττας («με βρήκε η χαραυγή με λιώμα την ασπίδα» λένε οι «Εφτά ουρανοί»).
«Είναι η στιγμή να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να χτίσουν το συναισθηματικό τους σπίτι με λάσπες και πετρούλες. Γιατί το ρήμαγμα είναι πολύ μεγάλο» καταλήγει ο Κραουνάκης. Χωρίς, βέβαια, να χάνει την αισιοδοξία του. Υπάρχει ξεκάθαρα και σε ένα από τα τραγούδια, το «Κάτι ξυπόλητοι Έλληνες»: «Όλα θα ξαναγεννηθούνε απ’ τη μεγάλη διαφορά. Απ’ τα παιδιά που θα ’ρθουνε. Χώματα, βράχια, νερά».