Του Γιάννη Σχίζα

Η Σαμπιχά Σουλεϊμάν είχε όλα τα εναλλακτικά προσόντα για να συμπεριληφθεί στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ: ήταν γυναίκα, Ρομά, μουσουλμάνα, αγωνίστρια, φεμινίστρια της πράξης. Και η αρχική εισδοχή της στο ψηφοδέλτιο δεν είχε κάποια σκιά «παρεοκεντρικής» επιλογής. Τι έγινε όμως στη συνέχεια και επήλθε ο αποκλεισμός της;

Του Γιάννη Σχίζα

Η Σαμπιχά Σουλεϊμάν είχε όλα τα εναλλακτικά προσόντα για να συμπεριληφθεί στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ: ήταν γυναίκα, Ρομά, μουσουλμάνα, αγωνίστρια, φεμινίστρια της πράξης. Και η αρχική εισδοχή της στο ψηφοδέλτιο δεν είχε κάποια σκιά «παρεοκεντρικής» επιλογής. Τι έγινε όμως στη συνέχεια και επήλθε ο αποκλεισμός της;

Θα ήταν λογική ακροβασία το να ισχυριστεί κανείς μια απευθείας παρέμβαση του Τουρκικού Προξενείου Θράκης σε παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο τον αποκλεισμό μιας γυναίκας που – σε ανύποπτο χρόνο – κατήγγειλε την καταπίεση της δικής της μειονότητας (Ρομά) από μια άλλη μειονότητα.

Όμως δεν θα ήταν αφύσικο το να υποστηριχθεί μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα στην Άγκυρα, στην πολιτική της απόσχισης της Δυτικής Θράκης από την Ελλάδα, στο τουρκικό προξενείο, στους δικούς μας ευαίσθητους πλην μυωπικούς διεθνιστές, ακόμη και στους αριστερούς ψηφοσυλλέκτες που αναζητούν εναγώνια τους μέσους πολιτικούς όρους για να συμπεριλάβουν άτομα και προεκλογικές θέσεις, ώστε να μεγιστοποιηθεί το εκλογικό αποτέλεσμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν υποθέταμε για μια στιγμή ότι προέχει η πολιτική των εκλογών έναντι της πολιτικής αρχών… και τότε πάλι, με όρους απλής αριθμητικής, η πολιτική κατευνασμού των Τούρκων της Θράκης, με κινήσεις όπως αυτές του αποκλεισμού της Σαμπιχά, κάθε άλλο παρά κερδίζει. Διότι τα πιθανά κέρδη του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη θα ισοφαριστούν και θα υπερσυμψηφιστούν από την εξασθένηση της εικόνας του κόμματος, από το ψεύτισμα της «πατριωτικής» ρητορικής του, από την ενίσχυση του θρακιώτικου και χρυσαυγίτικου εθνικισμού, από την πολιτική τροφοδοσία άλλων δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Υποτίθεται όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρεσβεύει μια πολιτική αρχών, κι αυτό σημαίνει εναντίωση στον έσωθεν και έξωθεν εθνικισμό, στις «αναθεωρητικές» βλέψεις της Άγκυρας, στην καταπίεση των μειονοτήτων. Υποτίθεται ότι περισσότερο από τον οποιονδήποτε ο ΣΥΡΙΖΑ συμμερίζεται την ελληνική «ανεξικακία» ως προς την εκτόπιση των εγκατεστημένων στην Κωνσταντινούπολη ελληνορθόδοξων (Συνθήκη της Λωζάννης, 1923), χωρίς να ληφθούν αντίστοιχα μέτρα «έξωσης» μουσουλμανικών πληθυσμών από τη Δυτική Θράκη.

Με αυτό το σκεπτικό και χωρίς κανένα ενοχικό σύνδρομο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να πριμοδοτήσει εκείνη τη μειονοτική συμπεριφορά που αποδέχεται πλήρως το ελληνικό κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο ζωής και αντιδρά στην καταπίεση και στον βίαιο εκτουρκισμό της.

Είπε η Σαμπιχά στο 5ο Συνέδριο του ΟΗΕ για τις μειονότητες στη Γενεύη (27 – 28 Νοεμβρίου 2012):

«Μας λένε ότι οι Τσιγγάνοι πεθαίνουν νέοι επειδή δεν είναι καλοί Τούρκοι και πιστοί μουσουλμάνοι. Εμείς, όμως, ξέρουμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερα σχολεία και νοσοκομεία, όχι τζαμιά, που άλλωστε η Θράκη έχει πολλά. Εδώ και χρόνια επιμένουν να φτιάξουν σωματεία και να τα ονομάσουν “τουρκικά”. Στη συνέχεια προσπαθούν να μας γράψουν σε αυτά τα σωματεία για να μας υποχρεώσουν κι εμάς να πούμε ότι είμαστε Τούρκοι…».

Με την έξωση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν από το ευρωψηφοδέλτιο, ο ΣΥΡΙΖΑ πιστοποίησε έναν απαράδεκτο ενδοτισμό σε ζητήματα αρχών και μια σοβαρή απομάκρυνση από τη στοιχειώδη αυτογνωσία: Το κόμμα του 4%, που έγινε 27% και προσδοκά ακόμη μεγαλύτερη ανάπτυξη, ξεχνά τη «σιωπηλή πλειοψηφία», που είναι η βάση του. Και που τυχαίνει να είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στα εθνικά ζητήματα…