Η περίφημη αυτή ρήση του ανελλήνιστου Έλληνα πρωθυπουργού δείχνει προς τα πού οδεύει η σημερινή Ελλάδα: «μηδέν εις το πηλίκιον». 

Η περίφημη αυτή ρήση του ανελλήνιστου Έλληνα πρωθυπουργού δείχνει προς τα πού οδεύει η σημερινή Ελλάδα: «μηδέν εις το πηλίκιον». Το επίπεδο πολιτικής σκέψης και πράξης – και αντίδρασης – των Ελλήνων ψηφοφόρων συμπιέζεται επιτυχώς ολοένα και περισσότερο προς τα κάτω, ως πεδίον δόξης λαμπρόν για τους «διαμορφωτές γνώμης» που πετυχαίνουν την ολοκλήρωση της συλλογικής μας παραίτησης.
Αυτές οι ευρωεκλογές ήταν ενδεικτικές του μέλλοντός μας. Πρώτα απ’ όλα δεν έγινε συζήτηση για το αντικείμενο των εκλογών αυτών. Κανένα από τα «κόμματα εξουσίας» δεν στόχευσε σε αυτό, κανένα δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτό. Για την Ευρώπη και τη σχέση μας με αυτήν ενδιαφέρθηκαν μόνο κάποια μικρά κόμματα και στο όσο ελάχιστο χρόνο είχαμε τη δυνατότητα να τα ακούσουμε (και το ΚΚΕ μίλησε βέβαια για Ευρώπη, αλλά όπως πάντα αυτάρεσκα και μοναχικά, είτε παίζοντας ηθελημένα στο συστημικό παιχνίδι εφ’ ω ετάχθη, όπως από τον καιρό της Βάρκιζας, είτε από ναρκισσιστική αδράνεια, είτε από κάτι άλλο χειρότερο). Οι ευρωεκλογές αυτές παρουσιάστηκαν σαν δημοψήφισμα για την εσωτερική πολιτική σκηνή (ας καθιερώσουμε τον όρο «σκηνή», παραπέμπει ευθέως στο θέατρο). «Να μην πετάξουμε τα όσα μέχρι τώρα επιτύχαμε» έλεγε ο ένας, «αν πάρουμε λίγες ψήφους θα ρίξουμε την κυβέρνηση» έλεγε ο άλλος, «πήραμε παραπάνω ψήφους από σάς, άρα αν ήταν εθνικές εκλογές θα είχαμε πιο πολλούς βουλευτές, άρα πάρτε με και μένα στο παιχνίδι» λέει ο τρίτος. Το κυριότερο όμως είναι ο απόλυτος ευτελισμός της έννοιας των εκλογών, μέσω του απόλυτου ευτελισμού της κρίσης των ψηφοφόρων, που εμφανέστατα και ανερυθρίαστα άγονται και φέρονται από τους επαγγελματίες προπαγανδιστές. Μέχρι τώρα οι πολιτικοί αποσπούσαν ψήφους με υποσχέσεις και ψέματα. Θα μπορούσαμε να πούμε πως έβρισκαν πρόσφορο έδαφος για να κοροϊδέψουν τους ψηφοφόρους, αλλά εν πάση περιπτώσει κάτι «πολιτικό» τους έλεγαν. Τώρα όμως ούτε αυτό αποδείχθηκε πως χρειάζεται να κάνουν. Κόμμα που εξ αρχής και ευθαρσώς δήλωνε πως δεν έχει καμία άποψη και θέση, γιατί μόλις δημιουργήθηκε – «πώς περιμένετε να έχουμε θέσεις, αφού μόλις δημιουργηθήκαμε ως κόμμα;» – έλαβε μεγάλο ποσοστό ψήφων, με τη δικαιολογία «και με τα άλλα κόμματα που έχουν θέσεις τι καταλάβαμε;». Δικαίως θα μου πείτε, αλλά έτσι ολοκληρώνεται και η συλλογική μας παραίτηση. Μάλιστα ήδη διάφορα άλλα κόμματα με «θέσεις» διαγκωνίζονται για να συνεργαστούν μαζί του. Αποδεικνύεται δηλαδή περίτρανα πως δεν χρειάζεται μήτε καν να μας πουν ψέματα, αρκεί να προβληθούν από τα αργυρώνητα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης, που έλεγε ο Τζίμης Πανούσης), που δεν κρατούν πλέον μήτε τα προσχήματα. Βέβαια τα κόμματα που διεκδικούν πολιτική ισχύ, οφείλουν να έχουν και υποψηφίους προβεβλημένους, που να ξέρουν να κάνουν και τα επικοινωνιακά κουμάντα τους. Δημοσιογράφους, ποδοσφαιριστές, ηθοποιούς, προβεβλημένους διανοούμενους που έχουν στόχο «να γίνουν σύμβουλοι του πρίγκιπα», όπως έλεγε ο Καστοριάδης – με την προϋπόθεση βεβαίως να μην έχουν ποτέ τους μιλήσει πολιτικά, ειδάλλως να τα έχουν εντέχνως καλύψει όλα, κάτι σαν αυτό που κάνουν τώρα και όλοι οι αρχηγοί – και γενικότερα μυθοποιημένων ατόμων με τη συνδρομή των καναλιών. Μην ξεχνάμε και τους γόνους των πολιτικών, που δικαιωματικά συνεχίζουν τη δουλειά του μπαμπά (και της μαμάς) και που γρήγορα βρίσκουν και αυτοί τη θέση τους στο τηλεοπτικό star system.
Φαίνεται πως έχουμε συλλογικώς παραιτηθεί από κάθε πολιτική συμμετοχή, οδεύοντας ολοταχώς προς προπολιτικές κοινωνικές δομές με τους μάγους της φυλής και τα καθρεφτάκια. Με αρχηγούς τους κοτσαμπάσηδες και «μηδέν εις το πηλίκον».
 
* Ο Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων
 
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.