Κάθε φορά που η Εθνική ομάδα προκρίνεται σε μια μεγάλη διοργάνωση, η κοινή γνώμη των λεγόμενων προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών αναρωτιέται: Τι ήρθαν να κάνουν εδώ αυτοί οι περίεργοι, τι προσπαθούν να κάνουν με το στυλ που παίζουν, πού νομίζουν πως μπορούν να φτάσουν;

Κάθε φορά που η Εθνική ομάδα προκρίνεται σε μια μεγάλη διοργάνωση, η κοινή γνώμη των λεγόμενων προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών αναρωτιέται: Τι ήρθαν να κάνουν εδώ αυτοί οι περίεργοι, τι προσπαθούν να κάνουν με το στυλ που παίζουν, πού νομίζουν πως μπορούν να φτάσουν;

Στο Μουντιάλ της Βραζιλίας η Εθνική ομάδα έπαιξε στη φάση των «16» και άγγιξε εκείνη των «8». Νωρίτερα, οι Εθνικές ομάδες της Αγγλίας, της Ιταλίας, την Πορτογαλίας και της Ισπανίας είχαν γυρίσει στο σπίτι με σκυμμένο το κεφάλι.
Η «ελληνική σχολή» που σέβεται απόλυτα ο Ζοζέ Μουρίνιο, τα καταφέρνει. Δεν πάει απλώς στα Μουντιάλ και τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, αλλά βγάζει το κεφάλι έξω από το νερό. Το νέο «μότο» που κυκλοφορεί μετά και την παρουσία της Εθνικής στο Μουντιάλ έχει ως εξής: «Δεν είναι πρόβλημα των Ελλήνων το στυλ της Εθνικής τους, αλλά των αντιπάλων τους που καλούνται να βρουν τρόπο να το αντιμετωπίσουν».

Το μείζον θέμα όμως είναι πως το «ελληνικό στυλ» έχει φανατικούς υποστηρικτές και φανατικούς εχθρούς στο ελληνικό κοινό. Αυτό το ίδιο κοινό, που στις νίκες βγαίνει στους δρόμους και στις ήττες ψάχνει ενόχους. Στη χώρα που μεταξύ του 0 και του 100 λείπουν τα 99 ενδιάμεσα νούμερα, δεν υπάρχουν άλλου είδους αντιδράσεις.

Είναι το ίδιο κοινό που δεν μπορεί να αντιληφθεί, είτε για την Εθνική είτε για την ομάδα που υποστηρίζει, ότι στα ομαδικά αθλήματα παίζουν και οι… άλλοι.

Δεν έχασε

Ότι, όπως η Εθνική έκανε έπος με το 0-0 κόντρα στην Ιαπωνία παίζοντας με 10 παίκτες, έτσι είχε την ικανότητα να κάνει το δικό της η Κόστα Ρίκα.
Ότι η ελληνική ομάδα δεν έχασε από την Κόστα Ρίκα, αλλά ήρθε ισόπαλη 1-1.
Ότι τα πέναλτι δεν είναι παιχνίδι. Είναι ένα τρόπος να βγει νικητής μέσα από μια συγκεκριμένη διαδικασία (τα πέναλτι) που προτιμήθηκε από το – ακόμα πιο τζογαδόρικο – στρίψιμο του νομίσματος.

Ότι ο Γκέκας δεν αστόχησε στο πέναλτι. Το απέκρουσε ο Νάβας.
Στην Ελλάδα είναι πάντα δύσκολος ο απολογισμός, για όλους και όλα.
Αντικειμενικά, η Εθνική Ελλάδας πέτυχε τον στόχο της στο Μουντιάλ, αφού προκρίθηκε στους «16». Παρά ταύτα οι μισοί φίλαθλοι σιχτιρίζουν που πέρασε στα προημιτελικά.

Σε θέματα αιχμής εξελίχθηκαν οι παρατηρήσεις του Σάντος για το γεγονός πως η φάση της ελληνικής επίθεσης με 5 εναντίον 2, στην παράταση με την Κόστα Ρίκα, δεν έγινε γκολ και για το αν ο ομοσπονδιακός προπονητής έφυγε με δική του πρωτοβουλία από τη Βραζιλία ή τον… έφυγε η ΕΠΟ.

Η μοναδική αναφορά στο πραγματικό ταμείο έγινε από τη γαλλική «Εκίπ», που επαίνεσε τους Έλληνες διεθνείς που ζήτησαν από την πολιτεία, αντί για πριμ, να μεριμνήσει να αποκτήσουν οι Εθνικές ομάδες της Ελλάδας ένα σύγχρονο αθλητικό κέντρο.

Μείον το ταμείο…

Όντως μπορεί να γίνει λόγος για ταμείο, εν προκειμένω. Και δυστυχώς το ταμείο είναι μείον.

Η πολιτεία δεν έχει κανέναν σχεδιασμό και καμία έννοια για την ανάπτυξη των υποδομών στο ποδόσφαιρο. Το αυτοδιοίκητο της ΕΠΟ δεν αποτελεί δικαιολογία, αφού το ποδόσφαιρο λειτουργεί μέσα στην ελληνική κοινωνία, μέσα στην ελληνική οικονομία (τα συμβόλαια των παικτών, για παράδειγμα, φορολογούνται με 42%, επί του μεικτού ποσού, που σημαίνει για καθαρές απολαβές 100.000 ευρώ, οι φόροι και οι κρατήσεις είναι 81.000 επιπλέον).

Από το 2004 έως σήμερα έχουν κατασκευαστεί μόλις 3 ποδοσφαιρικά γήπεδα και μόλις ένα αθλητικό κέντρο. Είναι τα γήπεδα «Γ. Καραϊσκάκης», που χρησιμοποιήθηκε στην Ολυμπιάδα του 2004, της Ξάνθης και της Λάρισας, το οποίο είναι ανενεργό λόγω χρεών και κόστους συντήρησης! Είναι και το αθλητικό κέντρο στο Κορωπί, που χρησιμοποιούσε ο Πανιώνιος και τώρα έχει ο Παναθηναϊκός.

Τα προπονητήρια που χρησιμοποιούν οι ΠΑΕ, ανήκουν στις ίδιες ή σε επιχειρηματίες που τους τα παραχωρούν με οικονομικές συμφωνίες, και έτσι πρέπει να είναι.

Από την άλλη πλευρά, όμως, οι περισσότερες από τις εγκαταστάσεις υποδομής του 2004 έχουν ρημάξει και η αξιοποίησή τους είναι από μηδενική έως ελάχιστη.
Με εξαίρεση το ΟΑΚΑ, το «Γ. Καραϊσκάκης» και την Τούμπα (υπό προϋποθέσεις), κανένα άλλο γήπεδο της Σούπερ Λιγκ δεν έχει τις προδιαγραφές για διεξαγωγή αγώνων Τσάμπιονς Λιγκ. Στη λίστα θα μπορούσε να είναι και της Λάρισας.

Δεν υπάρχει πρόθεση, μελέτη και προγραμματισμός από την πλευρά της πολιτείας για κατασκευές σύγχρονων ποδοσφαιρικών γηπέδων. Για την παρούσα φάση, μια από τις δικαιολογίες είναι η οικονομική κρίση. Ο αντίλογος είναι πως το κόστος χρηματοδότησης είναι πλέον στο 60% σε σχέση με τα προ εξαετίας δεδομένα.
Η Ισπανία έκανε άλματα στο ποδόσφαιρο, βασιζόμενη στις Ακαδημίες και στις ανακατασκευές των γηπέδων της.

Η Αγγλία έχει το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, υστερεί στην παραγωγή, αλλά βασικός μοχλός της ήταν η κατασκευή σύγχρονων και ασφαλών γηπέδων και πληρέστατων αθλητικών κέντρων.

Η Γερμανία τα έχει και τα δύο. Από το 2002 και έπειτα έχει ρίξει το βάρος στην παραγωγή παικτών, στα αθλητικά κέντρα και στα νέα γήπεδα.

Οι ομάδες της Ιταλίας, παρ’ ότι έχουν μεγάλες γηπεδικές εγκαταστάσεις, αλλάζουν λογική. Φεύγουν από τα στάδια και κατασκευάζουν καινούργια ποδοσφαιρικά γήπεδα. Το έκανε η Γιουβέντους, ακολουθεί η Ουντινέζε και έπεται συνέχεια.
Τα ίδια, μέσες – άκρες, ισχύουν για τη Γαλλία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Δανία…

Όλα τα βήματα μπροστά στις χώρες αυτές γίνονται με ιδιωτικά κεφάλαια ή τραπεζικά δάνεια, αλλά με βάση έναν κεντρικό σχεδιασμό, στον οποίο ενεργό λόγο έχει η πολιτεία.

Η πραγματικότητα για τις χώρες αυτές δεν έχει να κάνει μόνο με τις άρτιες εγκαταστάσεις και την οργάνωση. Έχει κυρίως να κάνει με το γεγονός πως μέσω αυτών κέρδισαν την εμπιστοσύνη της αγγλικής, της γερμανικής, της ιταλικής, της ισπανικής οικογένειας, να τους εμπιστευθεί το παιδί τους ώστε να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο μέσα από άρτια προγράμματα και πολύ καλό περιβάλλον. Κέρδισαν θεατές, κέρδισαν χορηγούς, κέρδισαν φήμη και αξιοπιστία.

Τίποτα από όλα αυτά δεν κατάφερε το ελληνικό ποδόσφαιρο, πλην ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων. Το ταμείο είναι μείον και μετά το Ευρωπαϊκό του 2004, και μετά από εκείνο του 2008 και μετά το Μουντιάλ του 2010 και μετά το Ευρωπαϊκό του 2012. Δυστυχώς δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως η κατάσταση θ’ αλλάξει μετά το Μουντιάλ του 2014.