Ένα «λιοντάρι» πέρασε την περασμένη Δευτέρα από την Αθήνα. Ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος είτε γιατί μας υποτιμά και μας κάνει πλάκα είτε γιατί απλώς είχε προλάβει να πιει κανένα ουζάκι στη συνάντησή του με τον Αντ. Σαμαρά

Ένα «λιοντάρι» πέρασε την περασμένη Δευτέρα από την Αθήνα. Ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος είτε γιατί μας υποτιμά και μας κάνει πλάκα είτε γιατί απλώς είχε προλάβει να πιει (όπως πολύ του αρέσει) κανένα ουζάκι στη συνάντησή του με τον Αντ. Σαμαρά βγήκε και μας είπε ότι έδωσε μάχη σαν λιοντάρι για να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ. Είτε λοιπόν γιατί τα είχε τσούξει μεσημεριάτικα είτε γιατί μας κάνει πλάκα, το λιοντάρι Γιούνκερ μας θύμισε το γνωστό ανέκδοτο με τον λαγό…

Ο λαγός, λοιπόν, γύρναγε στο δάσος και διέδιδε ότι γαμούσε το λιοντάρι. Μέχρι κάποια στιγμή που συναντήθηκαν. «Πώς τα περνάς, ρε λαγέ» ρωτάει με… νόημα το λιοντάρι. «Α… τα ίδια και τα ίδια, από ’δώ κι από ’κεί στο δάσος με κανέναν φίλο, λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα…».

Λίγο πριν αυτοσυστηθεί ως «λέων» ο Γιούνκερ, ο Αντώνης Σαμαράς είχε προλάβει να πει τη δική του… μαλακία, έτσι για να περνάει η ώρα: «Η Ελλάδα σήμερα βγαίνει από την κρίση»! Και ο Γιούνκερ συγκατένευσε με τη μεγαθυμία του λέοντος που αφήνει τον λαγό να κάνει τον καμπόσο εκεί που τον παίρνει, δηλαδή στο πόπολο που… ενημερώνεται από τα μεγάλα κανάλια.

Οι εποπτευόμενοι

Προφανώς, ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι λαγός, όπως καταχρηστικά τον εμφανίσαμε για να χωρέσει στο ανέκδοτο. Ούτε ο Γιούνκερ κάποιος ατρόμητος λέων. Τα πράγματα είναι πολύ πεζά (για να υποφέρονται) όταν απουσιάζει το χρώμα του γελοίου…

Ο Γιούνκερ, λοιπόν, είναι ο επόπτης και ο πρωθυπουργός Σαμαράς, ο εποπτευόμενος. Με πιο απλά λόγια, ο Γιούνκερ είναι ο πρόεδρος της Κομισιόν, ενός από τους τρεις μηχανισμούς (οι άλλοι δύο είναι το ΔΝΤ και η ΕΚΤ) οι οποίοι «διατάσσουν» την εκλεγμένη από τον ελληνικό λαό κυβέρνηση της χώρας.

Υπό αυτήν την έννοια, ίσως έχει μικρότερη σημασία να ακούσει κανείς τι λέει ο… λαγός και να προσέξει τι (έχει) κάνει μέχρι τώρα το λιοντάρι. Έτσι, για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, ας θυμηθούμε τον φίλο Γιούνκερ, τι (μας) έκανε και τις (μας) είπε αυτά τα σκληρά χρόνια της χρεοκοπίας μας.

Να το… λιοντάρι

♦ Συμμετείχε σε όλες τις φανερές και μυστικές συζητήσεις των οργάνων της Ε.Ε. με την κυβέρνηση Παπανδρέου οι οποίες μας οδήγησαν στην… εθνοσωτήριο οδό των μνημονίων και των συνεπακόλουθων δανειακών συμβάσεων. Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ήταν από το 2005 έως το 2013 πρόεδρος του Eurogroup και από τη συγκεκριμένη θέση εφάρμοσε όλες τις πολιτικές αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης που οδήγησαν αρχικά στην κρίση του «δημοσίου χρέους» και τελικά στη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού.

♦ Από τη θέση του (επικεφαλής του Eurogroup) υπήρξε πάντοτε υπέρμαχος των σκληρότατων μέτρων (αυτό η προπαγανδιστική ορολογία το έχει βαφτίσει ως «προώθηση των μεταρρυθμίσεων»). Μεταρρυθμίσεις δηλαδή που έχουν αφήσει στην ψάθα συνταξιούχους, ανέργους αλλά και εργαζομένους, οι οποίοι βιώνουν την… πολυτέλεια να εργάζονται και να πληρώνονται πού και πού… Αυτά εξασφάλισε ο Γιούνκερ και οι αχυράνθρωποί του (τις κυβερνήσεις εννοούμε) στην Ελλάδα.

♦ Τον Οκτώβριο του 2010 και ενώ ο ελληνικός λαός είχε δεχτεί τα πρώτα κύματα των μνημονιακών μέτρων ο Γιούνκερ μας είχε πληροφορήσει δημοσίως ότι το «ελληνικό πρόβλημα (…) ξεκινάει εδώ και τρεις δεκαετίες». Από την εποχή, δηλαδή, της ένταξης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ. Μάλιστα ο ίδιος πρόσθεσε ότι το πρόβλημα του υπερδανεισμού της Ελλάδας το γνώριζε, αλλά: «Ήξερα» είπε τότε «ότι η Γερμανία και η Γαλλία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα, αλλά εγώ δεν μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα»! Προφανώς ο Γιούνκερ, όπως και οι λοιποί μαφιόζοι στην Ε.Ε., γνώριζαν τα πάντα. Και επειδή ακριβώς τα γνώριζαν, φρόντισαν να φέρουν την κατάσταση σε τέτοιο σημείο έτσι ώστε να κερδίσουν και την εποχή της ισχυρής Ελλάδας εξάγοντας αλλά και τώρα, στην εποχή της χρεοκοπίας, αγοράζοντας τζάμπα τη δημόσια περιουσία που η Ελλάδα ξεπουλά. Οι ευρωπαϊκοί «λέοντες» πράγματι ήξεραν. Οι ελληνικοί λαγοί που συναπάρτισαν το κοπάδι των κυβερνήσεων τι έκαναν άραγε; Έλεγαν καμιά μαλακία (η ισχυρή Ελλάδα) για να περνά η ώρα…

♦ Ως επικεφαλής της ευρωζώνης, ο Γιούνκερ ήταν εξ αυτών που με κάποια υποδόρια ικανοποίηση, όταν ξεκίνησε η καταστροφή, είχαν ευχηθεί το «καλό κουράγιο» στον ελληνικό λαό! Στην προκειμένη περίπτωση δεν γνωρίζουμε αν η ευρωπαϊκή κομψότητα καλύπτει την ωμή πραγματικότητα. Αυτό, πάντως, που εννοεί το ευγενικό «καλό κουράγιο», το διατύπωσε χωρίς φιοριτούρες ο επικεφαλής του μεγαλύτερου επενδυτικού χαρτοφυλακίου Pimco: «Δεν υπάρχει νόμος που να σου απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα». Ίσως τα ωμά λόγια ενός γερακιού της αγοράς να έχουν μεγαλύτερη αξία τελικά από τις σάχλες του ευρωπαϊκού λέοντος…

♦ Στις 4 Ιουλίου του 2011, όταν είχαν ξεκινήσει οι συζητήσεις για τη σύναψη δεύτερης δανειακής σύμβασης και δεύτερου μνημονίου, ο Γιούνκερ άφησε κατά μέρος τις κομψότητες και δήλωσε ότι «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί δραματικά με την αποδοχή της κοινοτικής βοήθειας. Η νέα κοινοτική βοήθεια δεν θα έρθει χωρίς σκληρά ανταλλάγματα»!

♦ Στις 27 Φεβρουαρίου 2012, ο Γιούνκερ είχε προχωρήσει σε μια ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας, εκβιάζοντας ανοιχτά τον ελληνικό λαό. Συγκεκριμένα, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Hannoversche Allgemeine Zeitung», όταν ρωτήθηκε τι θα συμβεί μετά τις εκλογές (που ήδη είχαν προγραμματιστεί από την τότε κυβέρνηση Παπαδήμου), αν έλθουν στην εξουσία κόμματα που δεν προτίθενται να τηρήσουν τις υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις που έδωσαν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, απάντησε: «Αν ακραία κόμματα ενισχυθούν σε τέτοιο βαθμό, που το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. να μην μπορούν να σχηματίσουν έναν πλειοψηφικό κυβερνητικό συνασπισμό και κληθούν να κυβερνήσουν πολιτικοί οι οποίοι θα αποχωρήσουν από το πρόγραμμα βοήθειας (σ.σ.: μνημόνιο), τότε θα αποχωρήσουμε και εμείς». Ο Γιούνκερ, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε μια φάση ευρωενωσιακού… «δημοκρατικού» παροξυσμού, υπέδειξε στον ελληνικό λαό να ψηφίσει μόνο ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ., διαφορετικά οι δανειστές θα άφηναν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει…

Άλλωστε, είναι γνωστή η δημοκρατική ευαισθησία των λιονταριών, ειδικά όταν έχουν να κάνουν με λαγούς.