Υπόγειον υπομνήσεων στην ικεσία της αναγνώσεως όταν η κατανόηση, περιουσία της σκέψεως, καταφεύγει στη διευκρίνιση υποβοηθώντας τις φευγαλέες ματιές της διασπάσεως των αισθήσεων.

◆ Υπόγειον υπομνήσεων στην ικεσία της αναγνώσεως όταν η κατανόηση, περιουσία της σκέψεως, καταφεύγει στη διευκρίνιση υποβοηθώντας τις φευγαλέες ματιές της διασπάσεως των αισθήσεων.

◆ Με τη βαρύγδουπη διάθεση της λαγνείας οι λέξεις προστάγματα της γλώσσας προεκτείνουν τις έννοιες εκεί όπου το σκοτεινό μαζεύει την απουσία.

◆ Του μηνός Αυγούστου και στην ερωτομορφία των στιγμών ανακατεύονται τα όνειρα κοιτώντας τον μεγάλο κύκλο των δειλινών ενώ ο ενεστώς, παρηκμασμένος χρόνος του κατασκευασμένου διαστήματος, προσφωνεί την επιτήδευση της περιπλανήσεως του βλέμματος.

◆ Χαμηλά στη γέννηση των εννοιών, στη δημιουργία των εξελίξεων όταν η οφθαλμοπλανία στις γραμμές βάζει τους ήχους.

◆ Σχήματα φορεμένα στην περιπλάνηση με την ανάγκη να επιβεβαιώνει την είσοδο των ερεθισμάτων. Και η αντίπραξη προσωπίδα του υπόφαιου συγκαλύπτει στα κείμενα την ενοχή της χαμένης συλλαβής.

◆ Προθέσεις της συναλλαγής στα καθημερινά ενώ η έκσταση ανυψώνεται αγιογραφώντας την επιτήδευση του πολιτικού εξεικονίσματος.

◆ Προς την ευρείαν κατανάλωσιν οι περιηγήσεις δημοσιολογούν την προσδιορισμένη αναφορά των πολιτικών εκδηλώσεων.

◆ Σχολιασμός των μορφασμών όταν το μειδίαμα επισκιάζει με την απόρριψη τη συνέχεια των ιδίων προσεγγίσεων.

◆ Κι ο χειμώνας στη διαχρονικού περιεχομένου πρόταση φέρνει με τον παροιμιώδη τρόπο την εξακολουθητικότητα του μέλλοντος με τη μονοκοντυλιά της δυσαρέσκειας στα ανέμελα πρόσωπα του επιμυθίου της καλοκαιρίας.

◆ Στην αλληλουχία.

◆ Προετοιμασία πανηγύρεως και στο νησί του Βοριά, του πρώτου ανέμου, οι στιγμές της κατανύξεως αφήνουν με τη σεμνότητα του πόνου την αγιοσύνη της ικεσίας στην προσευχή.

◆ Όταν αιφνίδια κάποιοι γλάροι στη σχηματογραφία έδωσαν στη λεπτομέρεια ένα παραπανίσιο δάκρυ.

◆ Στην ανηφόρα των αναστεναγμάτων με τη ματιά να μετρά τις αναπνοές ενώ στα μάρμαρα τα σημάδια να ψιθυρίζουν τον θρήνο.

◆ Εν Τήνω!

◆ Στη δοτική των αντιθέσεων!

Αριστούργημα

Αμεγάλυντος πόθος
Στα χαμηλά του ήλιου
Με το χαμένο φως
Στο επίφθεγμα
Της θάλασσας
Το ρήμα είναι θαυμαστώ
Και στο θεώρημα
Η γραμμή
Με το φωνήεν
Σέρνει στον χορό
Τα μεγάλα λόγια
«κι όταν φάνηκε το σκοτάδι»
έτσι είπε
«ξυπόλυτος»
«και;»
«τίποτα»
χάθηκε κοιτώντας
το πέλαγος
με ένα σύννεφο

Mυογράφημα

Σκοτάδι. Πυκνό σκοτάδι. Πέτρινοι όγκοι.
Φαντάσματα.
Και ένα τρέμουλο. Ένα κερί. Στη χαραμάδα.
Στα δυο ξύλινα φύλλα. Στην απόσταση, ανάμεσα.
Στον τοίχο η εικόνα. Με το καρφί και δίπλα η σκιά.
Όπως η ευθεία να κόβει στα δυο. Να τρέμει.
Να έρχεται και να φεύγει. Στην επανάληψη.
Γονατιστή με τα μάτια ορθάνοιχτα. Με τη λάμψη να τρέχει.
Στην απόφαση. Με την οργή να ικετεύει.
Πολυλογία της ερωτήσεως. Στεγνό βλέμμα. Κομμένο βλέμμα. Μαχαίρι η φωνή. Να ανεβοκατεβαίνει.
Μοναξιά. Ο Θεός εκεί. Κρεμασμένος.
Κι ο πόνος. Άγριος πόνος.
Το καντήλι. Το θυμιατό. Τα δάκρυα. Σταγόνες της λύπης.
Η μουσική. Η μπάντα στον ήχο τον πένθιμο. Προσευχή.
Απόκοσμη προσήλωση.
Κι οι κραυγές. Ασυναρτησία του πόνου. Προστακτικές του θρήνου.
Κι η θάλασσα. Απέναντι. Οι βάρκες. Σημαίες.
Καπνός στις τσιμινιέρες. Γλάροι στον ουρανό.
Η στιγμή.
Με τις φράσεις δίχως τα ρήματα. Με τον αριθμό στον ενικό. Στην προσωποποίηση. Με τον ήλιο να στέκεται. Στο ίδιο σημείο.
Την ίδια ώρα.
Μέσα στον Βοριά.