Όταν η ανάγνωση περιορίζεται στα όρια του συναισθήματος η νοητική λειτουργία πραγματεύεται τα πλάγια γράμματα των παραπομπών και επεξηγεί φροντίζοντας την καθιέρωση της λοιδορίας.

◆ Όταν η ανάγνωση περιορίζεται στα όρια του συναισθήματος η νοητική λειτουργία πραγματεύεται τα πλάγια γράμματα των παραπομπών και επεξηγεί φροντίζοντας την καθιέρωση της λοιδορίας.
◆ Η υπόσχεση, προοίμιον του περιπαίγματος στις κλειστές γραμμές των υποσημειώσεων, συνήθως ακούγεται στα σιγανά διακοσμώντας το μυστήριο με την αμφιβολία του ηχοδρομήματος.
◆ Και οι συλλαβές, μικρά εγκλήματα των συνθεμάτων, στάζουν στα σιωπηλά την πικρή αναπόληση των στιγμών. Έτσι ακριβώς όπως αρμόζει στην αληθοσύνη της διαφορετικότητας.
◆ Και πίσω από το δάχτυλο στο απέραντο παιχνίδι του ψευδολογήματος η πρόφαση ξεπερνά το υπερμέγεθες καταδεικνύοντας την εξώθυρα του προφανούς.
◆ Στο παρασκήνιο του δυσνόητου η απογοήτευση, ερημαίο αποτέλεσμα της συλλογιστικής, αφήνεται στην παρατήρηση εγκαταλείποντας τον μηρυκασμό των ομοίων δικαιολογημάτων.
◆ Ενώ ο χρόνος αρνείται να προσπεράσει την ανάμνηση.
◆ Στις συνοικίες οι προσδιορισμένες εξελίξεις συμμετέχουν με την αντίστοιχη φαιδρότητα στην ακολουθία του αναγγελθέντος κέδρινου λόγου.
◆ Πανομοιοτυπία της συμφοράς για να αγαπιόμαστε χρησιμοποιώντας τα άλλα των αλλών αξιόπιστα φωνήεντα της επαναλήψεως.
◆ Στην εποχή του υψωμένου αποτυπώματος!
Στα κάνιστρα και το αρχαίον δράμα κι ούτε η θλίψη μήτε η λοιδορία στον προσδιορισμό της εμπεδώσεως.
Και στην παρατακτική σύνδεση το υπονοούμενον ταξιδεύει στο ερμήνευμα δείχνοντας τη λέξη με τα κεφαλαία της.
◆ Ανυπαρξίας το σημείωμα στην αντιστροφή της μεγαλοπρέπειας της επικεφαλίδας.
◆ Εγκατάλειψη της φωνής και πίσω απ’ τα φύλλα μια σταγόνα όπως η πρωινή προσευχή φανέρωσε την ανάγκη.
◆ Όπως η βροχή πλήγωνε το χώμα!

Mυογράφημα



Με την σιωπή να φεύγει.

Τα σχήματα όπως τα αποτυπώματα.

Τα πρόσωπα στεγνά. Τα λόγια σφιγμένα στα χείλια. Σύννεφα.

Βλέμματα στο περιστύλιο. Στα παλιά μάρμαρα.

Στις χαραγμένες γραφές. Με τον αριθμό να υποτάσσεται. Στην περασμένη λέξη. Στον χρόνο.

Σκαλοπάτια αδειανά. Μόνο κάποια πατήματα.

Και ένα τριαντάφυλλο. Ασέλγεια πάνω στο λευκό. Στην απορία.

Όπως ξεχώρισε έξω απ’ το πλήθος.

Στην σκοτεινή καμάρα δίπλα στην βρύση.

Ανάγλυφη όπως το μεγαλείο.

Στην μελαγχολία του αιφνίδιου.

Όπως η ξαφνική βροχή ρίχνει το φόβο στις αισθήσεις.

Στην πρόταση.

Δίχως τα σύμφωνα, η κραυγή έτρεξε στην ματιά.

Και μάτωσε.

Η στιγμή. Μοναξιά της αναπολήσεως. Κλητική της σκέψης.

Στην αιωνιότητα.

Ένα άστρο. Και μια οξεία. Σαν μαχαιριά.

Ο Έσπερος. Η θύελλα.

Περιλάλητη υμνωδία των ανέμων

Στο υπόλοιπο της ερημίας.

Άκανθος

Περιδέραιο της μελαγχολίας
Η πέτρα
Στον περίγυρο
Του Επιμανούς
Πολύφημου ανέμου
Γλυπτό της Αλκίππης
Σκοτεινό
Της θλίψεως
Νυχτωδία
Ερωτική
Πανδαισία
Μεγαλοπρέπεια της ουσίας
(έτσι όπως έβγαινε η θάλασσα)
άνω στα μεγάλα μάτια