Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Ήρθε ένα γράμμα στο mail μας. Ευθύ, ζεστό, γενναίο, με απελπισία και αξιοπρέπεια μαζί, σε απάντηση του δημοσιεύματος της στήλης στις 19/05/2011 με τίτλο: «Κάτω η έπαρση».

Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Ήρθε ένα γράμμα στο mail μας. Ευθύ, ζεστό, γενναίο, με απελπισία και αξιοπρέπεια μαζί, σε απάντηση του δημοσιεύματος της στήλης στις 19/05/2011 με τίτλο: «Κάτω η έπαρση». Σας παραθέτω ένα απόσπασμα:

«Είμαι μία ταπεινή και άγνωστη καλλιτέχνις, χωρίς κύκλο, γνωριμίες, λεφτά ή ό,τι άλλο θα μπορούσε να συντελέσει στην προώθηση και εισχώρησή μου μέσα στους καλλιτεχνικούς και μη εξαιρετέους κύκλους. Η μόνη περιουσία μου είναι η ίδια η τέχνη μου, η ζωγραφική μου. Είναι αυτή που μου στέκεται σαν μάνα, πατέρας, φίλη μου. Είναι αυτή που με καλημερίζει το πρωί με χαμόγελο και με κάνει να βλέπω τα πιο ωραία όνειρα το βράδυ. Τελικά μου δίνει το βήμα να μιλήσω δια μέσου των εικόνων και να μοιραστώ σκέψεις, σχόλια και προβληματισμούς που αφορούν τόσο εμένα όσο και άλλον κόσμο. Αυτά τα περί ‘‘ζωγραφίζω για μένα και δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων’’ είναι μεγάλο ψέμα! Ένας καλλιτέχνης διψάει να επικοινωνήσει με τον κόσμο μέσω της τέχνης του. Τι γίνεται όμως όταν κανένας δεν δίδει ευκαιρίες στους νέους καλλιτέχνες; Όταν δεν έχεις ένα κατεβατό βιογραφικό, τον τάδε γνωστό επιμελητή ή τον τάδε πολιτικό μπάρμπα; Πιστέψτε με… Σε αυτή την ταλαιπωρημένη μικρή αλλά φωτεινή χώρα υπάρχουν εξαιρετικοί νέοι σκεπτόμενοι καλλιτέχνες που θα μπορούσαν να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στο πολιτιστικό γίγνεσθαι. Να συμβάλουν στην πολιτιστική μας κληρονομιά, η οποία, επιτέλους, δεν είναι μόνο η Ακρόπολη και τα γνωστά – καθόλα σεβαστά – ονόματα! Ειλικρινά είμαι ευγνώμων που πρόσφατα μου δόθηκε η ευκαιρία – έστω και για λίγο – να πρωτοεμφανίσω δουλειά μου στην ArtAthina εκπροσωπώντας μια μικρή, αλλά αξιόλογη καινούργια γκαλερί. Είμαι ευγνώμων απέναντι στους  απλούς καθημερινούς ανθρώπους που κατάλαβαν και αγκάλιασαν τη δουλειά μου και ας μην είχαν τις τρομερές γνώσεις και ας μην ήταν από τον χώρο της τέχνης (δηλαδή συλλέκτες, κριτικοί, επιμελητές κ.λπ., εκείνοι ζητούσαν βιογραφικό… για να τους πείσει!!!).

Το δημοσίευμά σας είναι σαν να διαβάσατε τη σκέψη μου! Επιτέλους κάποιος μίλησε και είπε τα πράγματα με το όνομά τους!»

Άννα Μιχαηλίδου

Κάτι τέτοια διαβάζουμε και μας πιάνει το παράπονο πόσο ακόμα αυτή η χώρα θα κυβερνάται από κλίκες και παρέες, αλλά και η αισιοδοξία ότι, δεν μπορεί, αύριο θα ξημερώσει μια άλλη μέρα.