Του ανώνυμου Πασόκου…

Ο παλιός είναι αλλιώς… Ο Τηλέµαχος σε στιγµές κρίσης, όταν δεν εµπλεκόταν ο ίδιος, είχε µια συνήθεια: κλεινόταν στο υπουργικό γραφείο του, έλεγε στις γραµµατείς του να λένε ότι απουσιάζει, άνοιγε την τηλεόραση του γραφείου του χωρίς φωνή, έβαζε µουσική, έπαιρνε λευκές κόλλες Α4 και µε την αγαπηµένη του πένα, δώρο του Αντρέα, «βούταγε στα νερά της ποίησης»…

Του ανώνυμου Πασόκου…

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ: Η κυκλοφορία της πληροφορίας ότι ο Παπανδρέου πρότεινε οικουµενική κυβέρνηση στον Σαµαρά και ότι ο ίδιος παραιτείται από πρωθυπουργός, προκαλεί πανικό στο στρατόπεδο των νεο-παπανδρεϊκών… Η Ρεγγίνα παθαίνει σοκ! Ο Αθανασάκης γυρνάει και λέει ότι τον πήρε τηλέφωνο ο… Αντρέας και του ’πε ότι είναι καλύτερα ο Γιώργος να συνεργαστεί µε τον Βενιζέλο παρά µε τον Σαµαρά! Ο Ραγκούσης, ο Γερουλάνος και ο Παπακωνσταντίνου κινητοποιούνται… Ενώ ο Γιώργος, αντιλαµβανόµενος τις αντιδράσεις, καλεί κρυφά τον Βενιζέλο στο γραφείο του και κάνουν το «µεγάλο ντιλ»

Ο παλιός είναι αλλιώς… Ο Τηλέµαχος σε στιγµές κρίσης, όταν δεν εµπλεκόταν ο ίδιος, είχε µια συνήθεια: κλεινόταν στο υπουργικό γραφείο του, έλεγε στις γραµµατείς του να λένε ότι απουσιάζει, άνοιγε την τηλεόραση του γραφείου του χωρίς φωνή, έβαζε µουσική, έπαιρνε λευκές κόλλες Α4 και µε την αγαπηµένη του πένα, δώρο του Αντρέα, «βούταγε στα νερά της ποίησης»… Έτσι χαλάρωνε. Ήταν λίγο… τεµπελάκος. Το ’ξερε, αλλά δεν το ’κρυβε και πολύ. Έτσι είχε γράψει κάµποσες συλλογές…

Εξάλλου είχε αποφασίσει να µην βάλει υποψηφιότητα για βουλευτής στις επόµενες εκλογές.

Ο διόσκουρος φίλος του, ο Νίκος, είχε πείσει τον Γιώργο να τον κάνει υπουργό της… ΕΡΤ και διαισθανόταν ότι ίσως είναι η τελευταία πολιτική αποστολή του, αν και στην πολιτική ποτέ δεν ξέρεις πότε τελειώνει και τι…

Τον είχε ιντριγκάρει ποιητικά η ιδέα της «παραίτησης στον αντίπαλο» και πάνω στο θέµα αυτό δοκίµαζε την πένα του, όταν χτύπησε το «πορτοκαλί».

Σήκωσε το τηλέφωνο. Ήταν ο Νίκος. Άκουσε τη φωνή του κάπως αλλοιωµένη και λίγο… µακάβρια.

«Τι γίνεται; Πάµε για συγκυβέρνηση;» ρώτησε.

«Νοµίζω ότι θα κάνει πίσω», είπε ο Αρκούδος.

«Και τι θα γίνει;»

«Δεν ξέρω, Τηλέµαχε, αλλά για άλλο σε κάλεσα… Με πήρε τηλέφωνο ο Αντρέας!» του πέταξε ξερά.

Ο Χυτήρης στην αρχή νόµισε ότι του ’κανε πλάκα. «Και τι σου είπε ο Μεγάλος;» ρώτησε χαριτωµένα.

«Να µην κάνει ο Γιώργος κυβέρνηση συνεργασίας µε τον Σαµαρά, αλλά µε τον Βενιζέλο…».

«Δηλαδή από το ένα κακό στο άλλο, το χειρότερο…» σχολίασε µε ποιητικό χιούµορ ο Χυτήρης.

«Μην µιλάς έτσι για τον πρόεδρο…» αντέδρασε ο Αρκούδος.

«Έλα, ρε Νίκο, άσε την πλάκα, πες µου τι γίνεται, πάµε για ανασχηµατισµό;».

«Δεν κάνω πλάκα, Τηλέµαχε…».

Ως ποιητής, ο Χυτήρης αντιλαµβανόταν τις µεταφυσικές υπερβάσεις, αλλά ως κανονικός άνθρωπος µε κάπως αυξηµένη µάλιστα διάθεση οκνηρίας, δυσκολευόταν να µπει στο νόηµα…

«Μήπως ήταν φάρσα…» ρώτησε ύστερα από κάποια καθυστέρηση.

«Όχι… Είµαι σίγουρος ότι δεν ήταν φάρσα!».

«Γιατί;» ρώτησε.

«Γιατί, Τηλέµαχε, εκτός αυτών που σου είπα, µου είπε και κάτι άλλο που µόνο εγώ, εσύ και ο πρόεδρος γνωρίζουµε…».

«Τι;».

«Μου είπε ότι ‘‘αυτό που κάνατε µε τον Τηλέµαχο, µε τη δήθεν διαθήκη µου, δεν έπρεπε να το κάνετε!’’».

Ο Χυτήρης αιφνιδιάστηκε. Ανατρίχιασε…

«Δεν είναι δυνατόν…» µουρµούρισε.

«Έτσι λέω κι εγώ…» είπε ο Αρκούδος.

Ως ποιητής, ο Τηλέµαχος είχε κάνει πολλά ταξίδια µνήµης, αλλά αυτό που του πρότεινε ο Νίκος ήταν πρωτοφανές…

Η «επιστροφή του Αντρέα»!

 

Στο µεγάλο φωτεινό γραφείο του υπουργού Εσωτερικών στη Βασιλίσσης Σοφίας, στον τέταρτο όροφο, ήταν το ραντεβού των «Τριών Σωµατοφυλάκων» του νεοπαπανδρεϊσµού. Του Γιάννη Ραγκούση, του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και του Παύλου Γερουλάνου! Το «επιτελείο της νίκης» των εκλογών του Οκτωβρίου του 2009. Έτσι πίστευαν… Έστωκαι αν τη «νίκη» τούς την είχε χαρίσει ο Καραµανλής της Ραφήνας…

Ο κίνδυνος της παραίτησης του Γιώργου, χάριν µιας συγκυβέρνησης, τους είχε φέρει πάλι κοντά. Άφησαν στην άκρη τις µεταξύ τους κόντρες για να δουν τι θα κάνουν.

«Γλυτώσαµε τον Σαµαρά προς το παρόν…» είπε µε ανακούφιση ο Ραγκούσης.

«Ναι, αλλά βλέπω Βενιζέλο να ’ρχεται…» σχολίασε ο Παπακωνσταντίνου.

«Αυτό είναι µεγαλύτερη καταστροφή…» πέταξε ο Παύλος. «Αυτή η αλλαγή θα µας στοιχίσει ακριβά… Σηµαίνει ανασχηµατισµό και απώλειες», συνέχισε.

«Βέβαια η εµπλοκή Βενιζέλου σηµαίνει γι’ αυτόν και φθορά… Μου ’χει πρήξει τα ‘‘ούµπαλα’’ στο υπουργικό, µε τις διάφορες εξυπνάδες του. Να δούµε τώρα που θα µπει στην ‘‘ευρωπαϊκή πρέσα’’ τι θα κάνει…» είπε χαιρέκακα ο Παπακωνσταντίνου.

Ο Ραγκούσης ήταν σκεφτικός. «Αλλάζουν πολύ τα πράγµατα», είπε. «Θα χάσουµε τον έλεγχο που είχαµε…».

«Δυστυχώς, Γιάννη, δεν µπορούµε να αντιταχθούµε σ’ αυτό ανοιχτά…» πέταξε ο Γερουλάνος.

«Έχεις δίκιο… Έχουν µπερδευτεί πολύ τα πράγµατα, θα τρελαθούµε όλοι… Μου ’λεγε το πρωί η Ρεγγίνα ότι εµφανίστηκε σε κακό χάλι ο Αθανασάκης και της είπε ότι του τηλεφώνησε ο… Αντρέας και του είπε να συνεργαστεί ο Γιώργος µε τον Βενιζέλο! Μιλάµε για παραφροσύνη… Οι παλιοί, ακόµα και οι δικοί µας, έχουν βαρέσει µπιέλα…».

«Οκέι, πάµε για συντεταγµένη υποχώρηση και µετά βλέπουµε», συνόψισε ο Παπακωνσταντίνου.

«Πάντως, παιδιά, δεν είναι τόσο απλά τα πράγµατα», είπε ο Παύλος. «Δεν σας παραξενεύει αυτή η… επανεµφάνιση του Αντρέα; Κάποιο “λάκκο έχει η φάβα”… Υπάρχει κάποιο “υπόγειο µηχανάκι” που δουλεύει για τον Βενιζέλο… Επιστράτευσαν µέχρι και τον… Αντρέα!».

Η παρατήρηση του Γερουλάνου, µε τις µεγάλες… επικοινωνιακές δυνατότητες, τους εντυπωσίασε. Αυτή η λεπτοµέρεια τους είχε ξεφύγει… Έπεσε σιωπή.

«Πρέπει να το ψάξουµε…» είπε πρώτος ο Ραγκούσης, σπάζοντας τη σιωπή.

«Να το ψάξουµε, δεν λέω… Αλλά σε κάθε περίπτωση τη “συνταγή της αποστασίας” την έχουµε έτοιµη… Οι µεγαλοεκδότες, οι καναλάρχες, οι µεγαλοκατασκευαστές κ.λπ…» είπε ο Παπακωνσταντίνου.

«Εντάξει, η “συνταγή” αυτή είναι, δεν υπάρχει αµφιβολία, αλλά πρέπει να δούµε και τι ακριβώς τρέχει…» παρατήρησε ο Παύλος.

Συµφώνησαν και οι άλλοι. Όταν σηκώθηκαν ένωσαν τα χέρια τους, όπως τα σπαθιά τους οι «Τρεις Σωµατοφύλακες», και έφυγαν γρήγορα για τη Βουλή…

Ο Μπένι, φεύγοντας απ’ το Μαξίµου, µπήκε στο υπουργικό αυτοκίνητο και κατευθύνθηκε προς το υπουργείο Άµυνας. Τα πράγµατα είχαν εξελιχθεί πολύ γρήγορα. Πολλές φορές χρησιµοποιούσε το αυτοκίνητο, όταν ήταν µόνος, ως «γιάφκα» του… εαυτού του. Ο Μπένι συναντούσε τον… Βενιζέλο και… συσκέπτονταν! Ήταν ο µόνος του οποίου τη σκέψη εκτιµούσε! Τότε µόνο… άκουγε πραγµατικά, παρ’ ότι µιλούσε ι  συνήθως µε πολύ κόσµο…

«Δεν ξέρω αν έκανα καλά που συµφώνησα µε τον Γιώργο…» είπε ο Μπένι. «Έχει ρίσκο, αν δεν γίνουν γρήγορα εκλογές…» απάντησε ο Βενιζέλος. «Σύµφωνοι, αλλά τίποτα δεν γίνεται χωρίς κάποιο ρίσκο… Βαρέθηκα την πολιτική εξορία στο «υπουργείο Άµυνας…» είπε.

«Σ’ αυτό, δεν µπορώ να πω… έχεις δίκιο Μπένι, αλλά µην ξεχνάς ότι “ταυτίζεσαι” µε τον Γιώργο… Εάν το διαχειριστείς για λίγο και έξυπνα, ίσως κερδίσεις… Αν εµπλακείς όµως για ευρύτερο χρόνο, η φθορά που θα υποστείς θα είναι ανεπανόρθωτη…» σχολίασε ο Βενιζέλος.

Ο Μπένι αντιλαµβανόταν ότι ο Βενιζέλος είχε δίκιο. Όµως τον έθελγε πολύ η ιδέα να «παίξει µπάλα» στα ευρωπαϊκά και διεθνή γήπεδα. Να δείξει, επιτέλους, την αξία του µεγάλου ταλέντου του. Στο υπουργείο Άµυνας, αλλά και στα ελληνικά πολιτικά γήπεδα, ένιωθε σαν… τάνκερ µέσα σε λίµνη! Η στιγµή ήταν ιδανική για να κάνει µια µεγάλη ευρωπαϊκή εµφάνιση. Άλλο είναι να παίζεις µπάλα µε τον Σόιµπλε, τη Μέρκελ και την αφρόκρεµα της ευρωπαϊκής ηγεσίας, κι άλλο στα «ξερά» ελληνικά γήπεδα…

«Εντάξει, αλλά πάνω από τους προσωπικούς κινδύνους, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, βάζω το εθνικό συµφέρον…» πέταξε ο Μπένι. Ο Βενιζέλος τον κοίταξε κάπως ειρωνικά… «Αντιλαµβάνοµαι, Μπένι… Αντιλαµβάνοµαι… Εάν αυτό σου µετριάζει το άγχος για το ρίσκο που παίρνεις, δεν έχω αντίρρηση… Πάντως δεν αποτελεί σοβαρή “στάθµιση κινδύνων”. Σαν άλλοθι αποτυχίας µοιάζει…».

Ο Μπένι εκνευρίστηκε κάπως… Τέτοια λόγια δεν µπορούσε να ακούει ούτε από τον Βενιζέλο!

Όµως ο Βενιζέλος, σαν να ’θελε να τον… εκδικηθεί, συνέχισε ακάθεκτος.

«Ωραία… Θα µου πεις ότι παίρνεις το δαχτυλίδι του ΠΑΣΟΚ και µε τις ευλογίες του Γιώργου. Σύµφωνοι… Αλλά τότε θα ’χει καµιά αξία το ΠΑΣΟΚ; Θα υπάρχει;».

Ο Μπένι σεβόταν πάντα τις απόψεις του Βενιζέλου, αλλά µερικές φορές του «την έδιναν», δεν τις ανεχόταν.

Το «ένστικτο του παίκτη» κυριαρχούσε των απαιτήσεων µιας λογικής ανάλυσης.

Ευτυχώς είχαν φτάσει στο Πεντάγωνο. Ήταν καιρός να διακόψει τον διάλογο µε τον «φίλο του…». Πριν ο υπασπιστής του ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου του για να βγει, ο Βενιζέλος… ξαναµπήκε στον Μπένι. Καθώς ο υπουργός Εθνικής Άµυνας ανέβαινε µε σταθερότητα και αυτοπεποίθηση τα σκαλιά της εισόδου του υπουργείου, πίσω του σε στάση προσοχής ο υπασπιστής χαιρετούσε στρατιωτικά…