search
ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 18:12
MENU CLOSE

Ο τυφώνας «Γάλα»

08.02.2012 18:08
Ο τυφώνας «Γάλα» - Media

Της Έλενας Γαλανοπούλου

Η Άννα Βαγενά επιμένει πεισματικά, χειμώνα – καλοκαίρι, στο «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη. Μια παράσταση που για πέμπτη συνεχή χρονιά απειλεί να ταράξει τα θεατρικά νερά σε τέτοιο βαθμό, που το «τσουνάμι» τους κοντεύει να μας πνίξει.

Της Έλενας Γαλανοπούλου

«Μα καλά, δεν έχεις δει το ‘‘Γάλα’’;» Μέχρι πρόσφατα θα πρέπει να αποτελούσαμε ένα από τα τελευταία «οχυρά» των συστηματικών θεατρόφιλων που έμεναν ασυγκίνητοι από τη γοητεία του «Γάλακτος», της αειθαλούς παράστασης που η Άννα Βαγενά υπερασπίζεται πεισματικά χειμώνα – καλοκαίρι εδώ και πέντε χρόνια, υπογράφοντας τη σκηνοθεσία αλλά και κρατώντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Περισσότεροι από εκατό χιλιάδες (!) την είχαν ήδη δει, όπως μας ενημέρωνε το σχετικό δελτίο Τύπου που έφτασε στα χέρια μας αρχές Δεκεμβρίου, προειδοποιώντας πως «η παράσταση αναμένεται να ταράξει για άλλη μια φορά τα θεατρικά δρώμενα της Αθήνας».

Θεατρικό φαινόμενο

Πώς γίνεται, όμως, η ίδια παράσταση να καταφέρνει «να ταράζει τα νερά» επί πέντε συναπτά έτη; Ποιες παλιρροϊκές δυνάμεις είναι ικανές να ξεσηκώνουν το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη; Και πόσο μεγάλο τσουνάμι προκαλεί η ερμηνεία της Άννας Βαγενά στον ρόλο της μάνας; Με ανάλογες απορίες το περασμένο Σάββατο περνούσαμε το κατώφλι του θεάτρου «Ζίνα» μαζί με καμιά πενηνταριά ακόμη θεατές, οι οποίοι, μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχαν καταφέρει επίσης να αντισταθούν σθεναρά στον τυφώνα «Γάλα». Καθόλου εύκολη υπόθεση. Διότι για τα προηγούμενα χρόνια, ακόμη κι αν δεν το έβρισκες εσύ, το «Γάλα» θα σε έβρισκε από μόνο του. Ήξερε πού πήγαινες διακοπές το καλοκαίρι και σε ακολουθούσε αφήνοντας πίσω του και σχετικές αφίσες. Σε νησί ή ηπειρωτικό χωριουδάκι, σε ανοιχτό ή κλειστό θέατρο, σε κάστρα και αρχαιολογικούς χώρους, σε αυλές σχολείων και κινηματογράφους, σημείωσε μερικές από τις εμπορικότερες και μεγαλύτερες καλοκαιρινές περιοδείες των τελευταίων ετών. Αλλά και εντός Αττικής η παράσταση σημείωσε διαδρομή άξια θαυμασμού. Ξεκινώντας από τη θεατρική εστία της Άννας Βαγενά, το «Μεταξουργείο», αναζητούσε κάθε τόσο το κοινό της και σε άλλους χώρους εντός του άστεως: Από το «Βασιλάκου» (την πρώτη κιόλας χρονιά) και το «Άλφα» (πέρσι τον Φλεβάρη) έφτασε έως το τεράστιο Badminton (Σεπτέμβριο 2010) αλλά και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, μόλις τον περασμένο Οκτώβριο. Ενώ δεν θα πρέπει να υπάρχει δήμος στην Αττική που να μην την έχει συμπεριλάβει στο θερινό του φεστιβάλ (Πετρούπολη, Βριλήσσια, Ηλιούπολη, Νίκαια, Ν. Σμύρνη, Παπάγου, Αιγάλεω, Γλυφάδα, Πειραιάς κ.τ.λ). Μαζί με όλες τις θεατρικές ευκαιρίες για να δει κανείς το έργο αξίζει να αναφερθεί και η πρόσφατη κινηματογραφική μεταφορά του σε σκηνοθεσία Γιώργου Σιούγα και με ένα λαμπρό καστ: Όμηρο Πουλάκη, Προμηθέα Αλειφερόπουλο, Ιωάννα Τσιριγκούλη και Ηρώ Μπέζου.

Μια παράσταση κουρασμένη

«Δεν μπορώ να ‘‘απογαλακτιστώ’’ όταν βλέπω τη μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου», εξομολογείται σε συνεντεύξεις της η πρωταγωνίστρια. Τι είναι όμως αυτό που κάνει το «Γάλα» να έχει μια τόσο μεγάλη διαδρομή; Αντέχει, άραγε, ακόμα η τόση του επιτυχία; Στο θέατρο Ζίνα, πριν από λίγες μέρες, η κόπωση της παράστασης ήταν εμφανέστατη ακόμη και σε κάποιον που είχε άγνοια των χιλιομέτρων που έχει σημειωμένα στο κοντέρ της. Οι ερμηνείες μας φάνηκαν σχηματικές, το παίξιμο γεμάτο – από την αρχή ώς το τέλος – με έντονες δραματικές κορυφώσεις, έμοιαζε να εκβιάζει τη συγκίνηση των θεατών. «Πώς γίνεται να ρίχνει τόσο δάκρυ κάθε βράδυ;» απορούσε μια κυρία από την πίσω σειρά. Εύλογα. Η Άννα Βαγενά «έντυνε» με κλάμα όλη σχεδόν την παραμονή της στη σκηνή. Τι κι αν δήλωνε κατηγορηματικά στις συνεντεύξεις της πως θα έκλαιγε πολύ λιγότερο από την προκάτοχό της στον ρόλο Μάνια Παπαδημητρίου, όταν αναλάμβανε δράση μόλις έναν χρόνο μετά την πρώτη παρουσίασή του; Βασικό εύρημα της σκηνοθεσίας της Άννας Βαγενά, που για πρώτη φορά ενεπλάκη με τη σκηνοθεσία στο «Γάλα», ήταν η τοποθέτηση της δράσης μέσα σε ένα δάσος από αληθινές (μεταφέρθηκαν από τη Βουλγαρία) σημύδες, που υπενθυμίζουν τη νοσταλγία για την πατρίδα των μεταναστών ηρώων. Η «πιο γυναικεία» πρότασή της στόχευσε κατευθείαν στο συναίσθημα. Και μοιάζει να φρόντισε τελικά κυρίως γι’ αυτό, με αποτέλεσμα να κουράσει το κοινό, που αποχωρούσε φορτωμένο αμηχανία.

Το πολύ το «Κύριε ελέησον»

Από τα καθίσματα του θεάτρου βρεθήκαμε – χωρίς να το θέλουμε – να αναπολούμε αρκετές φορές εκείνο το πρώτο ανέβασμα του έργου από τη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Δεν είναι μόνο ζήτημα φρεσκάδας. Ο Νίκος Μαστοράκης, που είχε στη διάθεσή του έναν εξαιρετικό θίασο, επέλεξε να κινηθεί σε πιο εξπρεσιονιστικούς τόνους, κρύβοντας τις όποιες αδυναμίες του έργου. Ο ρόλος του Λευτέρη έχει, άλλωστε, ανεξίτηλα σημαδευτεί από τον πρόωρα χαμένο Κωνσταντίνο Παπαχρόνη, με τη γεμάτη ευαισθησία, πάλλουσα ερμηνεία του παιδιού που παλεύει με τη σχιζοφρένεια. Κατηφορίζοντας στην Αλεξάνδρας, βλέπαμε με άλλο μάτι την πρακτική των κρατικών μας σκηνών να μην επαναλαμβάνουν πάνω από δύο σεζόν κανένα έργο του ρεπερτορίου τους, ανεξάρτητα από την επιτυχία του. Μπορεί με αυτή την πρακτική πολλοί να μην προλαβαίνουν να δουν μια καλή παράσταση. Όσοι τα καταφέρνουν, όμως, φεύγουν σίγουρα αποζημιωμένοι.

 

 

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 18:10