Το «Πράσινο Ποντίκι» αποχαιρετά το 2012 µε – ακόµα – ένα τεύχος που προσπαθεί να ισορροπήσει «πληµµυρισµένο» από ωραίες αντιφάσεις.

Και από την άλλη, µια Ελλάδα που ζητά σεβασµό, που αντιστέκεται, παρά την εκκωφαντική σιωπή που επιβάλλεται ανερυθρίαστα. Όπως οι χιλιάδες πολίτες της Χαλκιδικής, του Κιλκίς, της Ροδόπης και του Έβρου, που απέναντι στην υστερία των χρυσοθήρων προσπαθούν να υπερασπιστούν ένα άλλο µοντέλο αντίληψης για τις έννοιες «πρόοδος» και «ανάπτυξη». Όπως οι χιλιάδες πολίτες που συνεισέφεραν από το υστέρηµά τους για να καλλιεργηθούν µε πρωτοβουλία της Greenpeace τα ταπεινά «ψυχανθή» της ελληνικής γης, τα ελληνικά κτηνοτροφικά φυτά όπως το κουκκί και το ρεβίθι, ως απάντηση στην επέλαση των µεταλλαγµένων.
Όπως, στην άλλη άκρη του πλανήτη, στο Ελ Σαλβαδόρ, οι γκραφιτάδες που πολεµούν τους γκάνγκστερ ανακαταλαµβάνοντας τους δρόµους µε τις τοιχογραφίες τους.

Όπως, στο βάθος του Αµαζονίου, οι ιθαγενείς Kayapό που µε, σχεδόν, αδαµιαία περιβολή συγκρούονται για τη σωτηρία του αρχέγονου δάσους µε τους άντρες µε τα µαύρα ρούχα, τις µαύρες µπότες, τις µαύρες ασπίδες, τα κλοµπ και τα πολυβόλα.
Και πώς; Χωρίς κλαψούρισµα.
 
ΥΓ: Ας µην ψαχνόµαστε, ο Τ.Σ. Έλιοτ έχει δώσει την απάντηση. «Έτσι τελειώνει ο κόσµος: όχι µε µια θεαµατική έκρηξη, αλλά µε ένα αδύναµο κλαψούρισµα»