Η Τζένη Κόλλια στο θέατρο Καρέζη ζωντανεύει στη σκηνή την ηθοποιό και τη "μαύρη" ποιήτρια μέσα από φανταστικούς διαλόγους με τα φανταστικούς διαλόγους με τα "φαντάσματα" της ζωής της.

Της Δήμητρας Μυρίλλα
 
Μοντέρνα τινέιντζερ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου που χορεύει μπόσα νόβα και τουίστ; Επαναστατική ποιήτρια; Ποια ήταν η Κατερίνα Γώγου; Οι τίτλοι και οι ταμπέλες δεν της άρεσαν. «Υστερα από χρόνια τροτσκιστικής και μπερδεμένης αναρχοκομμουνιστικής ακαμψίας, όπως ήταν φυσικό έσπασα. Πέρασα σ’ έναν συναισθηματικό άναρχο χριστιανισμό, που θα τον υπερασπιστώ με όλες μου τις δυνάμεις. Κι αν κάπως θέλεις να με λες, εκτός από Αικατερίνα να με λες Οδύσσεια».
 
Ετσι θα την «ακούσουμε» να περιγράψει τον εαυτό της, είκοσι χρόνια μετά το θάνατό της, στο έργο της Σοφίας Αδαμίδου, εμπνευσμένο από τη ζωή της Κατερίνας Γώγου «Πέρασα με Κόκκινο», που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, με την Τζένη Κόλλια στον ρόλο της Κατερίνας Γώγου από μεθαύριο στο θέατρο «Τζένη Καρέζη». Οι «6 μέρες», μάλιστα, καλούν στην πρεμιέρα τους αναγνώστες τους, που θα κληρωθούν. Λεπτομέρειες, στη βάση της σελίδας.
«Αγαπούσε τη ζωή» -σημειώνει στο πρόγραμμα της παράστασης η συγγραφέας- «ενώ ταυτόχρονα δεν την άντεχε. Ρημαγμένη αλλά ζόρικη. Καμωνόταν πως ζούσε αυτή τη ζωή κι ετοίμαζε την άλλη. Ενα χάρτινο καραβάκι ήταν, που ταξίδευε σε πείσμα όλων. Αυτό που σε άλλους μοιάζει απελπισία, για εκείνη ήταν απελευθέρωση».
Πάνω στη σκηνή θα «συναντήσουμε» τη Γώγου στα τελευταία χρόνια της ζωής της, τσακισμένη από τη ματαίωση. Πίνει, γράφει, τη βρίσκει το χάραμα, ξεσπάει, κοιμάται για να μη σκέφτεται και να μην επιθυμεί τίποτα. Παραληρεί, συνομιλεί με τη μητέρα της, την κόρη της Μυρτώ και στήνει φανταστικούς διαλόγους με τα «φαντάσματα» της ζωής της, τον πατέρα της, τον Παύλο Τάσιο, τον Νικόλα Ασιμο. Λίγο πριν «φύγει», εκείνη που αγαπούσε τη ζωή, θα την ακούσουμε να λέει «ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα και θα χαθώ με τ’ όνειρο της επανάστασης».
 
«Είναι τα τελευταία της χρόνια, την ώρα που αναγνωρίζει κανείς δίκαιες συγνώμες που δεν δόθηκαν όταν έπρεπε, καταριέται ανάγκες που τον τύφλωσαν, εκτιμά πράξεις που δεν εκτίμησε τότε, βλέπει καθαρά τα μαχαίρια που έμπηξε, αυτά που του μπήξανε, πληγές που προξένησε, τις άδικες κρίσεις του, τον βαθύτατο τρόμο του, τους φόβους κάποιων άλλων που ενδύθηκε θαρραλέα, την αξόδευτη ευαισθησία του και το ανεξέλεγκτο δόσιμό του σε ανθρώπους, ιδέες, αρρωστημένες μανίες, έρωτες, και όνειρα», λέει στις «6μέρες» ο Κοραής Δαμάτης.
Εκείνο το στοιχείο του χαρακτήρα της που τον συγκίνησε και τον συνεπήρε περισσότερο είναι η «ανυπακοή, η συνεχής αιώρηση που είχε αποφασίσει, σαν ακροβάτης σε σκοινί χωρίς δίχτυ». Και γι’ αυτό στη σκηνή την τοποθετεί «σε ένα χώρο εκκρεμότητας και αναμονής. Σ’ έναν θάλαμο αναχώρησης με λευκούς τοίχους, λευκές βαλίτσες γεμάτες μνήμες, και σκόρπιες σελίδες απ’ τα γραπτά της παντού. Κι εκείνη σε μια συνεχή προσπάθεια να σταθεί όρθια».
Μέσα σε αυτό τον στροβιλισμό, ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, τραγική και αντιηρωϊκή, δυνατή και αδύναμη, διαλέγει την αυτοκτονία. «Η Γώγου ήταν ένα πλάσμα εύφλεκτο. Δεν είχε διαλέξει την ησυχία της κατάφασης. Προσπαθούσε να αλλάξει τα δεδομένα. Αντιστεκόταν στα εύκολα και προφανή. Αλλά αυτό τρώει σάρκες, ρημάζει ζωές, φτάνει στην ερήμωση. Σε ένα άνυδρο τοπίο, άγριο κι αφιλόξενο, οι αντοχές σπάνε, διαλύεται το είναι σου και παίρνεις τις τελικές αποφάσεις».

 ————————————
Μια ελπίδα σαθρή…

Η Γώγου δεν άντεξε τους διαλυτικούς για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μηχανισμούς του συστήματος. Σήμερα οι ίδιοι μηχανισμοί δεν είναι πιο επικίνδυνοι; «Είναι πιο εξελιγμένοι και ύπουλοι γιατί πουλάνε ελπίδα» λέει ο Κοραής Δαμάτης. «Το σύστημα έχει αποφασίσει και οι λαοί ακολουθούν αδιαμαρτύρητα. Μέσα σε πείνα, ναρκωτικά, αρρώστιες, κάθε είδους εκμετάλλευση, καταστροφή του πλανήτη, σου λέει να ελπίζεις ότι όλα θα διορθωθούν χωρίς τη δική σου δράση. Δηλαδή μια ελπίδα σαθρή. Αυτήν που σου παρέχουν αφειδώς τα υπνωτιστικά δελτία ειδήσεων και ο κάθε τιποτένιος που περνιέται για πολιτικός. Ο,τι έγραψε η Γώγου έρχεται να συναντήσει το δικό μας «μαύρο», την κραυγή αγωνίας, απελπισίας, τις σημερινές ανάγκες και να οραματισθεί μαζί μας, το μέλλον».
INFO: «Πέρασα με Κόκκινο», της Σοφίας Αδαμίδου, στο θέατρο «Τζένη Καρέζη». Σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια: Κοραής Δαμάτης. Μουσική: Διονύσης Τσακνής. Παίζουν: Μελίνα Βαμβακά, Στέλιος Γεράνης, Τζένη Κόλλια, Κατερίνα Φωτιάδη.

Ημ.δημοσίευσης: Δευτέρα 28-1-13

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.