«Έτσι κάνουν όλες» οι παλαιοκομματικές δυνάμεις της συμφοράς. Σαν τις αμφιλεγόμε­νης ηθικής κυρίες στην όπερα του Μότσαρτ. Ναι, αλλά και η ΔΗΜΑΡ; Έχει κι αυτή τέτοιους πόθους;

«Έτσι κάνουν όλες» οι παλαιοκομματικές δυνάμεις της συμφοράς. Σαν τις αμφιλεγόμε­νης ηθικής κυρίες στην όπερα του Μότσαρτ. Ναι, αλλά και η ΔΗΜΑΡ; Έχει κι αυτή τέτοιους πόθους;
 
Αν κρίνω από τη συμπεριφορά της στον χώρο του πολιτισμού, τον οποίο αγχώνεται να «καπαρώσει» σαν δεσποινίδα που ψάχνει γαμπρό, φαίνεται πως ναι. Κι όμως. Παρόλο που δεν υπήρξα ψηφοφόρος της, ποτέ μου δεν πίστεψα πως θα υιοθετούσε τόσο γρήγορα όσα στηλίτευε πριν αναρριχη­θεί στην εξουσία. Πρώτο παράδειγμα, ο Γιώρ­γος Λούκος, ο οποίος, διά στόματος υπουργού αναπληρωτή Πολιτισμού, μάλλον παραμένει στη θέση του στο τιμόνι του Φεστιβάλ Αθηνών επειδή έτσι το θέλει ο Φώτης Κουβέλης.
 
Δεν ξέρω αν ο Λούκος προσέφυγε στη ΔΗ­ΜΑΡ μόλις κατάλαβε την απροθυμία του πλειοψηφούντος κόμματος να τον στηρίξει για τρίτη θητεία. Ξέρω ότι η ΔΗΜΑΡ τον πήρε υπό την προστασία της ξεκάθαρα και σθενα­ρά μπλοκάροντας επί μήνες κάθε σχέδιο για αλλαγή πλεύσης.
 
Είναι κακό αυτό; Από μόνο του όχι. Αν δεν έχει προηγηθεί φανερή κομματική σχέση μεταξύ του Λούκου και της ΔΗΜΑΡ, είναι δικαίωμα του Κουβέλη να τον στηρίξει ως αξιότερο για τη θέση.
 
Όμως με ζώνουνε τα φίδια όταν ακολουθεί το παράδειγμα του Γιάννη Μπέζου, ο οποίος «πλασάρεται» για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο. Όπως δήλωσε ο γνωστός και καλός ηθοποι­ός, ο οποίος ήταν υποψήφιος με τη ΔΗΜΑΡ στις εκλογές, βρίσκεται από καιρό σε συζη­τήσεις για τη θέση. Το τι πρόκειται να γίνει, δεν το ξέρουμε. Αυτό που ξέρουμε, είναι ότι στην περίπτωσή του η σύνδεση κόμματος και οφίτσιου βγάζει μάτι, παρόλο που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι η εμπλοκή του στο θέμα έγινε με δική του πρωτοβουλία.
 
Κάθε κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία πα­ράγει πολιτική με τους ανθρώπους που επιλέ­γει να εμπιστεύεται. Όπως ο Καραμανλής που εμπιστεύτηκε τον Λούκο, αποδεικνύοντας πως είναι πολλαπλώς υγιεινότερο να μην υπάρχει οσμή κομματικής συναλλαγής όταν πρόκειται για πρόσωπα σε δημόσιες θέσεις. Το ίδιο, τουλάχιστον, περιμέναμε από τη ΔΗΜΑΡ, ένα κόμμα που αυτοδιαφημίζεται ως κομιστής νέου ήθους.
 
Η αντίρρηση για το κομματικό μοίρασμα της τράπουλας δεν έχει να κάνει με την αξία των προσώπων που αναφέραμε. Μπορεί να είναι οι καταλληλότεροι, οι καλύτεροι, οι άριστοι. Όταν όμως τα ονόματά τους συνδέονται με την αθάνατη, βλαβερή και απολύτως ντεμο-ντέ κομματικοποίηση του δημόσιου βίου, μειώνονται τόσο τα ίδια τα πρόσωπα όσο και η ΔΗΜΑΡ. Μια κυβερνητική Αριστερά που μοιάζει ολοένα και περισσότερο με κακομα­θημένη κυρία, η οποία μιμείται με ζέση όσες κορόιδευε χρόνια πριν.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.