Ο καθείς με τα προβλήματά του και… οι «Χονγκ-κονγκιότες» έχουν, λέει, κρίση ταυτότητας. Γιατί;

Τα τελευταία όμως 16 χρόνια (από τότε δηλαδή που η πόλη επέστρεψε στον έλεγχο του Πεκίνου, με ειδικό βέβαια καθεστώς) τα πράγματα άλλαξαν: Καιρό με τον καιρό, τα «αδέλφια» στην ηπειρωτική Κίνα πήραν χαμπάρι πώς παίζεται το παιχνίδι και… γίνονταν όλο και πιο απειλητικοί. Σήμερα, το Χονγκ Κόνγκ έχει χάσει το μονοπώλιο που είχε κάποτε ως «παράθυρο της Κίνας στον έξω κόσμο» αλλά και ως «χρηματοπιστωτικός και εμπορικός κόμβος» αφού βλέπει να το ανταγωνίζονται στα ίσα πόλεις όπως η Σανγκάη, η Σενζέν και η Γκουανγκζού.

«Άλλοι» Κινέζοι

Το άγχος δε των πολιτών του Χονγκ Κόνγκ – το 95% των οποίων είναι κινεζικής καταγωγής –, που αντιλαμβάνονται πως η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο, είναι τέτοιο που σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις μόνο το 23% απάντησε πως «βλέπει θετικά τους Κινέζους της ηπειρωτικής χώρας», ένα ποσοστό που μόλις το 2008 άγγιζε το 41%!

Μάλιστα, η εχθρική διάθεση είναι τόσο μεγάλη, που μετά τον φονικό σεισμό στο Σιτσουάν (τον Απρίλη του 2013) δημιουργήθηκε κίνημα που καλούσε σε… μποϊκοτάζ της βοήθειας προς τους σεισμόπληκτους! Βέβαια, το Χονγκ Κονγκ είχε από πάντα μια πιο επιθετική στάση έναντι του Πεκίνου… – δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και αιώνες αποτελεί άτυπο «άσυλο» για τους πάσης φύσεως πολιτικούς πρόσφυγες της περιοχής.

Οικονομική ευμάρεια

Όμως, τις τελευταίες δεκαετίες, το «λιμάνι» έχτισε τη «διαφορετικότητά» του κυρίως πάνω στην οικονομική του ευμάρεια, με αποτέλεσμα σήμερα οι πολίτες να αισθάνονται ότι απειλείται η ίδια τους η ταυτότητα. Θα πείτε, τα πάει τόσο χάλια το Χονγκ Κονγκ οικονομικά; Όχι. Εξάλλου, το Χονγκ Κονγκ συνεχίζει να αποτελεί έναν από τους ελκυστικότερους φορολογικούς παραδείσους στο κόσμο… όμως η χρηματοπιστωτική κρίση έπληξε τον πυλώνα της οικονομίας του και, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό από τις άλλες πόλεις της ηπειρωτικής Κίνας, το μέλλον μοιάζει πιο αβέβαιο από ποτέ.

Οι διεθνείς εκθέσεις δείχνουν πού πάει το πράγμα: Κάθε χρόνος που περνάει, από το 2008 μέχρι σήμερα, υποβιβάζεται κατά μία θέση η «ανταγωνιστικότητα» του Χονγκ Κονγκ. Γιατί; Όπως τονίζουν ακόμη και οι νεοφιλελεύθεροι συντάκτες των εκθέσεων… δεν φταίει τόσο η έκρηξη των τιμών στα ακίνητα ούτε και η αύξηση των μισθών!  Αυτό που φταίει είναι η απουσία στρατηγικού σχεδιασμού.