Δεκαετίες τώρα με την ασφυκτική πίεση της κοινωνίας προκειμένου να εισέρχονται όσοι σχεδόν δίνουν εξετάσεις στα πανεπιστήμια, η ελληνική κοινωνία γέμισε με πτυχία και πτυχιούχους.

Έτσι εξοστρακίστηκαν οι τόνοι, απλοποιήθηκε η ορθογραφία, συρρικνώθηκε το λεξιλόγιο και δαιμονοποιήθηκε όποιος χρησιμοποιούσε περίσσιες λέξεις στην καθημερινή του ομιλία. Μάλιστα το ζήτημα έλαβε και τις απανταχού παρούσες πολιτικές διαστάσεις. Ο Ιούνης αποκαθήλωσε τον Ιούνιο και η χρήση του αποτελούσε αδιάψευστο τεκμήριο έντονης προοδευτικότητας. Αντίθετα ο δυστυχής που προτιμούσε το Ιούνιος έπεφτε σε πλήρη ανυποληψία – πολιτική και κοινωνική.

Αφού λοιπόν απονευρώθηκε η γλώσσα και γέμισε ο τόπος άγλωσσους πτυχιούχους, μια και τα λατινικά τούς ζόριζαν, τα αρχαία τούς απέλπιζαν και ό,τι «ελληνικό στον τόπο αυτό» τους ήταν βάρος, έφτιαξαν μια παιδεία απαίδευτων πτυχιούχων που έβγαζε μάτια! Το προοδευτικό μοντέλο του Ιούνη και των απλοποιήσεων σε συνδυασμό με την ιδεολογική εμμονή των καταλήψεων δημιούργησε ένα πρότυπο παιδείας, όπου γενικότερα το «κλειστό» σχολείο ήταν προοδευτικότερο του ανοιχτού. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι περιπτώσεις των προοδευτικών μας πανεπιστημίων στις πρώτες κυρίως δεκαετίες της μεταπολίτευσης:

Αρκεί να άρπαζε συνάχι ο Μπρέζνιεφ και τα ελληνικά πανεπιστήμια με αξιοθαύμαστα αντανακλαστικά τελούσαν υπό κατάληψη διαμαρτυρόμενα εναντία στην ιμπεριαλιστική συμπεριφορά των μικροβίων.

Παρακολουθούμε σήμερα τις άσχημες εξελίξεις στην παιδεία και την εμμονή στο κλείσιμο των σχολείων. Ένα εκ των αιτημάτων είναι να μην έχει το Δημόσιο δικαίωμα να στείλει στον τόπο που υπάρχει ανάγκη τον υπάλληλό του.

Όλες αυτές οι κινητοποιήσεις από τη μεταπολίτευση και δώθε αναρωτιέται κανείς τι αποτέλεσμα επί τω βελτίω είχαν για την παιδεία μας. Γιατί αν δεν αλλάζει τίποτα έπειτα από τόσες δεκάδες χιλιάδες κινητοποιήσεις, κάτι δεν γίνεται καλά, πράγμα που ίσως να σημαίνει ότι πρέπει να αναθεωρηθούν ριζικά μεταξύ των άλλων και τα αιτήματα. Να μην είναι αμιγώς συνδικαλιστικά – συντεχνιακά με τη στενή έννοια, αλλά να έχουν – όχι προσχηματικά – και ένα ειλικρινές ενδιαφέρον και για την παιδεία.

Αλήθεια, θυμάται κανείς μια σοβαρή κινητοποίηση, μια μνεία, μια επισήμανση εκ μέρους του καθηγητικού προσωπικού υπέρ της εθνικής προδοσίας που συντελείται ενάντια στην ελληνική γλώσσα; Άραγε έχει πάρει χαμπάρι ο κύριος Κοτσιφάκης τι διδάσκονται στις μαθητικές αίθουσες έτσι απασχολημένος που είναι πάνω από δύο δεκαετίες με τα φλέγοντα συντεχνιακά ζητήματα του κλάδου;