Τα κυβερνητικά και επιχειρηματικά σενάρια περί «μεγάλου» κυβερνητικού συνασπισμού μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., για τα οποία το «Ποντίκι» είχε αναλυτικό ρεπορτάζ στο τελευταίο του φύλλο, γράφουν στην ούγια… «τρόικα».

 
Τα κυβερνητικά και επιχειρηματικά σενάρια περί «μεγάλου» κυβερνητικού συνασπισμού μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., για τα οποία το «Ποντίκι» είχε αναλυτικό ρεπορτάζ στο τελευταίο του φύλλο, γράφουν στην ούγια… «τρόικα».
 
Όπως σημειώσαμε, εξ άλλου, τα σενάρια αυτά «συνδέονται ευθέως με τους δανειστές και τον σχεδιασμό τους για την Ελλάδα των – πολλών – επόμενων ετών» και τον «οδικό χάρτη» τον οποίο συνιστούν το νέο δάνειο και μνημόνιο, οι «μεταρρυθμίσεις» και, τέλος, οι εκκρεμείς μεγάλες μπίζνες που θα ολοκληρώσουν το ξεπούλημα της χώρας και τον πλήρη έλεγχό της.
 
Όπως, τέλος, συμπληρώσαμε: «Η μόνη αντίσταση που θα μπορούσε να βρει (σ.σ.: η τρόικα) θα ήταν μια πολιτική οικονομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της Ελλάδας από τον βρόχο των χρεών και των συνεπειών τους. Όμως τέτοιο πολιτικό πρόγραμμα δεν είναι διαθέσιμο σήμερα – παρά μόνο σε επίπεδο ασαφών διακηρύξεων».
 
Το ερώτημα, λοιπόν, έχει τεθεί και αφορά τη δυνατότητα του πολιτικού συστήματος, στο σύνολό του, να παραγάγει το πολιτικό πρόγραμμα που θα συνιστούσε αυτήν την απάντηση στην τρόικα.
 
Μια από τις πρώτες προειδοποιήσεις μας, στην έναρξη της τρέχουσας σαρωτικής κρίσης, ήταν ότι αυτή θα αποσαθρώσει το σύνολο του παλαιού συστήματος εξουσίας και ότι στη μακρά διάρκειά της κόμματα και κυβερνήσεις θα χαθούν στη μαύρη τρύπα του οικονομικού και κοινωνικού τυφώνα. Ομολογουμένως δεν χρειαζόταν να είναι κάποιος… Κασσάνδρα για να το προβλέψει. Απλώς το υπενθυμίζουμε επειδή μπορούμε τώρα να κάνουμε τον πρώτο απολογισμό της πολιτικής αποσύνθεσης, η οποία αφορά κυρίως τα δύο κόμματα που αποτέλεσαν το σύστημα εξουσίας της μεταπολίτευσης. 
 
Η διάλυση της «Κεντροαριστεράς»
 
Την κούρσα της κατάρρευσης άνοιξε το ΠΑΣΟΚ. Η σημερινή του κατάσταση δεν απέχει από τη διάλυση. Χωρίς εκλογική επιρροή, χωρίς μέλη, με στελέχη που απλώς ξέμειναν, με πρόεδρο τον Βενιζέλο που έχει γίνει αδύναμο παρακολούθημα του Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ σέρνεται χωρίς μέλλον και προοπτική. Την ίδια ώρα η «Κεντροαριστερά», όπως ονομάστηκε από τον Σημίτη προ ετών ο τέως «σοσιαλιστικός» χώρος, βολοδέρνει, μεταξύ του διαλυμένου ΠΑΣΟΚ, της χωρίς σαφή ταυτότητα ΔΗΜΑΡ και των τυχάρπαστων «58» θαυμαστών του Σημίτη.
 
Όλοι αυτοί μαζί, σαν υπνωτισμένοι, περιφέρονται μεταξύ ρόλων και… πόλων αρνούμενοι να αποδεχθούν αυτό που από τον Μάιο του 2012 σημειώνουμε και σήμερα είναι ηλίου φαεινότερον: η νέα Κεντροαριστερά – με όσες αλλαγές, κρίσεις και μεταλλαγές κι αν χρειαστεί να υποστεί – θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Την εξέλιξη αυτή δεν μπορούν να αποτρέψουν ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης, ο Ψαριανός, ο Τατσόπουλος και τα «ορφανά» του Σημίτη και του Γιωργάκη.
 
Ο χώρος αυτός, όπως διαλύθηκε τόσες φορές στην πρόσφατη ιστορία για να ανασυντεθεί από μια νέα πολιτική δύναμη, έτσι διαλύεται και τώρα ώστε να καταληφθεί από την ταχέως ανερχόμενη αξιωματική αντιπολίτευση.
 
Υπ’ αυτούς τους όρους είναι προφανές ότι η τάση προς διάλυση αποκλείει τη δυνατότητα αυτού του χώρου να παραγάγει έστω και μισή ιδέα για την έξοδο από την κρίση και επιπλέον ότι τα όριά του βρίσκονται κάπου μεταξύ ενός «κυβερνητισμού» παλαιάς κοπής και της απόλυτης πρόσδεσης στο γερμανικό μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας. 
 
Η πολυδιάσπαση της Δεξιάς
 
Στην αντίπερα όχθη η Ν.Δ. φαίνεται ότι εξακολουθεί να αντέχει και ίσως αποφύγει τη διάλυση, αλλά δεν μπορεί να αποτρέψει τη συρρίκνωσή της, ούτε βεβαίως την πολυδιάσπαση και ανασύνθεση της Δεξιάς. Η κρίσιμη διαφορά της Ν.Δ. από το ΠΑΣΟΚ είναι ότι, αν και είναι δυνατόν να διασωθεί ως κόμμα, η φθορά της δημιουργεί τον κίνδυνο πρώτη φορά η Δεξιά να «ανανεωθεί» από την Άκρα Δεξιά. Επιπλέον η πολιτική μετατόπιση της ηγεσίας Σαμαρά προς την αβερωφική παράδοση προϊδεάζει για το επερχόμενο τέλος της «κεντρώας» καραμανλικής ταυτότητας του κόμματος.
 
Δίπλα στη Ν.Δ. οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, σπαρασσόμενοι από ποικίλες και βαθύτατες διαφωνίες και έριδες, έχουν ήδη αποτύχει να αποτελέσουν την «πατριωτική» εκδοχή Δεξιάς απέναντι στη Ν.Δ. των «ξεπουλημένων στη Μέρκελ».
 
Αντιθέτως στεριώνει η Χρυσή Αυγή, το ναζιστικό εξάμβλωμα που ξεπήδησε στις εκλογές του 2012 (έχοντας ήδη κάνει αισθητή την εκλογική παρουσία της στις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα το 2010) και έκτοτε κερδίζει συνεχώς έδαφος παρά την προσπάθεια της Ν.Δ. να την περιθωριοποιήσει και παρά τις ποινικές διώξεις που επέφερε η εγκληματική της δράση.
 
Μάλιστα η – πιθανώς οριστική – αποχώρηση ευρύτατων και σκληρά δοκιμαζόμενων από την κρίση λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων από τη Ν.Δ. δημιουργεί ένα κρίσιμο ερώτημα: Είναι σε θέση η Χ.Α., στην τρέχουσα μορφή της, να αναλάβει τη μακροπρόθεσμη εκπροσώπηση αυτών των στρωμάτων ή στη θέση της θα ξεπηδήσει μια νέου τύπου Δεξιά, είτε στο πρότυπο του Σαρκοζί στη Γαλλία είτε σε αυτό της «εκσυγχρονισμένης» Άκρας Δεξιάς της Μαρίν Λεπέν.
 
Βεβαίως, δεν αποκλείεται μια εκδοχή τύπου Μπερλουσκόνι, την οποία ανέτως θα μπορούσε να τροφοδοτήσει η σαρωτική κρίση πολιτικής και θεσμών, της οποίας επικύρωση αποτελούν οι δικαστικές έρευνες για τραπεζικά σκάνδαλα και μίζες στα οπλικά συστήματα, που είναι ακόμη άγνωστο σε ποιο βάθος θα φτάσουν.
 
Σε κάθε περίπτωση η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι πολιτικές δυνάμεις στο δεξιό άκρο του πολιτικού συστήματος δεν προϊδεάζει για τη δημιουργία και εμφάνιση ενός οράματος – προγράμματος το οποίο θα μπορούσε να σταθεί απέναντι σε αυτό της τρόικας και να υποδείξει έναν εναλλακτικό δρόμο εξόδου από την κρίση. 
 
Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ
 
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του, όπως ήδη σημειώσαμε, βαδίζει προς τη μετατροπή του σε μια νέα εκδοχή «Κεντροαριστεράς», η οποία, επειδή γίνεται ταχύτατα, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, παράλληλα μάλιστα προς την επίσης ταχύτατη μετατροπή του από ένα μικρό κόμμα στη ζώνη της κοινοβουλευτικής επιβίωσης σε κόμμα εξουσίας, έχει μη προβλέψιμο αποτέλεσμα.
 
Προφανώς είναι αρκετά νωρίς για να διακρίνει κάποιος με ασφάλεια αν θα προκύψει από τη «βίαιη ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ μια νέα εκδοχή ή κακέκτυπο του ΠΑΣΟΚ, αν θα καταφέρει να εξελιχθεί σε μια μορφή «κυβερνώσας» ή «ριζοσπαστικής» Αριστεράς, αν θα εγκατασταθεί ως σταθερός πόλος στο σύστημα εξουσίας ή θα αποτελέσει μια σύντομη (πολιτική ή κυβερνητική) παρένθεση.
 
Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, προσοχή οφείλουμε να δώσουμε στο παρόν του, σε ό,τι αφορά τη δυνατότητά του να εμφανίσει μια εναλλακτική προοπτική για τη χώρα.
 
Το μόνο που, μέχρι στιγμής, γνωρίζουμε, έως ότου αρχίσει να εμφανίζει κάποια στοιχεία προγράμματος το επόμενο διάστημα, είναι ότι επεξεργάζεται κάποια μοντέλα μη δανειοδοτούμενης χρηματοδότησης της οικονομίας – προτεινόμενα από ξένα συνεργαζόμενα ινστιτούτα –, τα οποία είναι άγνωστο για την ώρα αν μπορούν να προσαρμοστούν στις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες της χώρας.
 
Φαίνεται ιδιαίτερα δύσκολο ό,τι δεν παρήχθη σε διάρκεια «ομαλών» πολιτικών συνθηκών επί δεκαετίες να παραχθεί σε ελάχιστο διάστημα και εν μέσω της σαρωτικής κρίσης.
 
Ωστόσο η ανάγκη παραμένει και διαρκώς θα γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Η χώρα δεν θα αντέξει για πολύ ακόμη και, όσο παίζουμε επικίνδυνα με το όριο της ολοσχερούς κατάρρευσης, τόσο περισσότερο η συνολική επανεκκίνηση και ο ριζικός επανασχεδιασμός της προβάλλει ως αναπόδραστη επιλογή.
 
Έως τώρα οι δανειστές κέρδισαν πολύτιμο χρόνο για να σώσουν το ευρώ, τις τράπεζές τους και τη «σταθερότητα» της Ευρωζώνης. Όμως η γερμανική Ευρώπη που σήμερα οικοδομείται δεν έχει τις προδιαγραφές να αντέξει σε μεγάλο βάθος χρόνου, παρότι μεγάλες χώρες, όπως η Γαλλία, με τις δύο τελευταίες ηγεσίες της, αποδέχτηκε τη μετατροπή της σε γερμανικό δορυφόρο στο πλαίσιο της Ευρωζώνης.
 
Η κοντόφθαλμη και «προτεσταντική» (τιμωρητική) γερμανική πολιτική δεν είναι ο μόνος παίκτης στη διεθνή σκηνή, η οποία οδεύει προς αναδιαμόρφωση: οι μεγάλοι διεθνείς παίκτες επανατοποθετούνται. Σε περιόδους τέτοιων ανακατατάξεων ανοίγονται νέες δυνατότητες, ιδιαίτερα για χώρες με μεγάλη γεωστρατηγική σημασία.

Αυτή είναι μια ακόμη παράμετρος η οποία σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορεί να αγνοηθεί από την επόμενη κυβέρνηση.
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.