Η ζωή τους… κύκλους κάνει. Ήταν και τότε – όπως και σήμερα – παραμονές ευρωεκλογών. Ήταν το – όχι και τόσο μακρινό – 1999, όταν είχε «σκάσει», όπως και σήμερα, η είδηση – βόμβα ότι υπάρχουν σκέψεις στην ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας ν’ αλλάξει όνομα και σήμα.

Στις εφημερίδες της εποχής – όπως και σήμερα – φιλοξενούνταν άρθρα και αναλύσεις για το γιατί πρέπει η Ν.Δ. να γυρίσει… σελίδα. Στη δημοσιογραφική πιάτσα, στα πολιτικά στέκια, αλλά και στους διαδρόμους της Βουλής, όπως τότε, έτσι και σήμερα, πολλή συζήτηση γινόταν και για το ποιο ή ποια πρόσωπα βρίσκονταν πίσω από τις εισηγήσεις.

Τα δεδομένα ήταν και είναι διαφορετικά. Ο στόχος όμως είναι ο ίδιος: η εξουσία.

◆ Η Ν.Δ. ήταν τότε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στόχευε στην εξουσία.

◆ Η Ν.Δ. βρίσκεται σήμερα στην εξουσία (έστω μαζί με το ΠΑΣΟΚ), αλλά ψάχνει με κάθε τρόπο να παραμείνει γαντζωμένη σε αυτή.

Κι όπως συμβαίνει πολύ συχνά, όταν η ζωή κάνει κύκλους, καμιά φορά πέφτει πάνω
στα ίδια πρόσωπα.

Το πρόσωπο που έπαιξε τότε πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο της πολιτικής επικαιρότητας. Πρόκειται για τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, τον υποψήφιο της Ν.Δ. για τον Δήμο Αθηναίων (που χθες ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά ότι παραιτείται από βουλευτής) και τότε εκπρόσωπο Τύπου της Ν.Δ. Ήταν ο άνθρωπος που είχε εισηγηθεί στον τότε πρόεδρο της Ν.Δ. Κώστα Καραμανλή να προχωρήσει στην επανίδρυση της Ν.Δ., όπως είχε κάνει και ο θείος του Κωνσταντίνος Καραμανλής με την ΕΡΕ ιδρύοντας τη Ν.Δ.

Άργησε…

Εκείνοι που είναι σε θέση να γνωρίζουν τι είχε συμβεί τότε λένε ακόμη και σήμερα ότι ο Σπηλιωτόπουλος πίστευε με πάθος ότι η επανίδρυση της Ν.Δ. θα την οδηγούσε πιο γρήγορα στην εκλογική νίκη. Άλλωστε αυτή άργησε μερικά χρόνια, αφού η Ν.Δ. έπρεπε να περιμένει μέχρι το 2004 για να γευτεί το νέκταρ της εξουσίας, αφού είχε χάσει μία εκλογική αναμέτρηση κόντρα στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη το 2000.

Ο Σπηλιωτόπουλος το δούλευε, το συζητούσε με φίλους και συνεργάτες. Και ένα βράδυ, έπειτα από μακρά συζήτηση στο ημίφως ενός γνωστού μπαρ στο Κολωνάκι, πήρε την απόφαση να γράψει τη σχετική εισήγηση στον τότε αρχηγό του. Ο ρόλος τού Σπηλιωτόπουλου δεν αποκαλύφθηκε τότε, ούτε και στη συνέχεια.

Την εισήγηση στον Κ. Καραμανλή τη «χρέωσαν» στον επικοινωνιολόγο Γιάννη Λούλη, που είχε πάντως – πάνω – κάτω – τις ίδιες απόψεις. Έγραφε τότε πως η Ν.Δ. είναι ένα φθαρμένο προϊόν…

Οι επιθέσεις από «βαριές» δεξιές δημοσιογραφικές πένες της εποχής ήταν πολλές και αιχμηρές. Οι λεγόμενοι βαρόνοι της Ν.Δ. αντιδρούσαν με μένος. Θεωρούσαν το όνομα της Νέας Δημοκρατίας και το σήμα με τον πυρσό κάτι σαν το «Άγιο Δισκοπότηρο» που κανείς δεν μπορεί να το αγγίξει. Ήταν κάτι σαν… κατάρα. Άλλωστε το 1998 είχαν γίνει οι διαγραφές των «έξι» από τον Κ. Καραμανλή και το κλίμα δεν ήταν και το καλύτερο στη Ν.Δ.

Το σχέδιο δεν προχώρησε (όπως έδειξε και η Ιστορία). Σπασμωδικά πάντως ο Σπηλιωτόπουλος προσπάθησε να φέρει από το «παράθυρο» ένα… αεράκι αλλαγής. Στο προσυνέδριο της Ν.Δ. το 2000 (και πριν αποχωρήσει από τη θέση του εκπροσώπου Τύπου) επιχείρησε να λανσάρει ως σήμα της Ν.Δ. τρία… περιστέρια. Κάποιοι έσπευσαν να σχολιάσουν επικριτικά την κίνησή του αυτή με σχόλια του τύπου: «Τρία πουλάκια κάθονταν…».

Ο παραδοσιακός πυρσός αρκετά χρόνια αργότερα, το 2011 (κάτι δηλαδή παραπάνω από μία δεκαετία μετά), έφυγε από το σήμα της Ν.Δ.

Συμβολική αλλαγή

Ο σημερινός πρωθυπουργός, ευρισκόμενος στο τιμόνι της Ν.Δ. από το 2009, θέλησε να κάνει μία συμβολική αλλαγή προκειμένου να δείξει το… μεταρρυθμιστικό του προφίλ, ξεκινώντας από το κόμμα. Τον Ιανουάριο του 2011 ο Αντώνης Σαμαράς «σβήνει» τον γνωστό πυρσό, που έγινε το επίσημο σήμα της Ν.Δ. το 1985 από τον πολιτικό του μέντορα Ε. Αβέρωφ και «φώτιζε» τις… γαλάζιες εκδηλώσεις του κόμματος από το 1979.

Μία πράσινη γραμμή και ένα πορτοκαλί σύμβολο που παραπέμπει σε φλόγα είναι τα τελευταία τρία χρόνια το λογότυπο της Ν.Δ. Τον πυρσό… έσβησε τελικά ο Σαμαράς, αφού προηγουμένως είχε επιχειρήσει να το κάνει ανεπιτυχώς ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όταν στις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις του 1989-90 είχε εισαγάγει ως σήμα ένα ουράνιο τόξο.

Σήμερα, οι συνθήκες είναι διαφορετικές… Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του δείχνει να αποτελείται από… φθαρμένα προϊόντα, τα ίδια τα κόμματα. Κυρίως τα λεγόμενα «παραδοσιακά». Την ίδια ώρα ο κατακερματισμός που υπάρχει στον χώρο της Δεξιάς δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμος.

Δεν αρκεί η αλλαγή του ονόματος για να μαζέψει κάποιος τα διάσπαρτα κομμάτια της Δεξιάς. Μπορεί ο πρωθυπουργός να σημάνει… «Συναγερμό» για τη «Νέα Ελλάδα». Αρκεί;

Η Συγγρού δεν είναι το ίδιο ζωντανό «μαγαζί» που ήταν η Ρηγίλλης. Ποιος μιλάει με τη βάση; Λίγοι είναι αυτοί… Ένα κομμάτι της βάσης της Ν.Δ. εξακολουθεί να έχει συναισθηματικό δεσμό με το όνομα της Νέας Δημοκρατίας. Ωστόσο, υπάρχουν και εκείνοι που λένε «ας πάει και το παλιάμπελο»…