Τρικυμία στο πολιτικό σύστημα προκάλεσαν τελικά οι ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής.

Τρικυμία στο πολιτικό σύστημα προκάλεσαν τελικά οι ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής. Εμείς γράφαμε μεν ότι «το σημαντικό είναι το “μήνυμα”» και ότι «όσο πιο ηχηρό, τόσο καλύτερα», αλλά ότι από την επομένη κιόλας θα γινόταν της κακομοίρας ήταν λίγο δύσκολο να το φανταστούμε.

Επί της ουσίας ολόκληρο το πολιτικό σύστημα μπήκε σε μπελάδες («διεργασίες» τις λένε ευγενώς), αφού τα ζόρια που έβγαλαν οι κάλπες εκτείνονται πολύ πέρα από το εκλογικό αποτέλεσμα.

Κερδισμένοι και χαμένοι είναι τώρα αναγκασμένοι να δουν με άλλα μάτια το μέλλον τους, αφού, είτε θέλουν είτε όχι, ανεπίσημα άνοιξε η προεκλογική περίοδος και όλοι στρέφουν το βλέμμα τους στην προετοιμασία για την εθνική κάλπη. Βεβαίως ο κόσμος «από κάτω» συνεχίζει να στενάζει, οι συμφωνίες με την τρόικα – προγραμματισμένες και εξ αναβολής – μπαίνουν όλες σε εφαρμογή, αλλά, για το πολιτικό προσωπικό της χώρας, μπρος στην κάλπη τι είναι ο πόνος (των… άλλων).

Αντώνη, έχασες (τον μπούσουλα)

Οι μεγαλύτεροι μπελάδες αφορούν τη Ν.Δ. και τον Σαμαρά. Όλοι σε αυτή την κάλπη ήθελαν να κερδίσουν κάτι εις βάρος του και όλοι το κέρδισαν: Ο Τσίπρας, η Χρυσή Αυγή και ο Βενιζέλος πρώτοι και καλύτεροι πολώθηκαν απέναντί του και πέτυχαν ο καθένας τον στόχο του. Επίσης καραμανλικοί και μητσοτακικοί είδαν με χαρά να ψαλιδίζονται τα φτερά του – και μαζί τα σχέδιά του για μετεξέλιξη της Ν.Δ. σε αμιγώς σαμαρικό κόμμα.

Τώρα τρέχει για ανασχηματισμό, ψάχνει – προεκλογικού τύπου – υποσχέσεις και χατίρια από τους δανειστές, προσπαθεί να ανακατέψει την τράπουλα με ανασχηματισμό, ξανασερβίρει ξαναζεσταμένες «μεταρρυθμίσεις» και «θεσμικές πρωτοβουλίες», μελετάει καλπονοθευτικά κόλπα με τη βοήθεια του «μετρ» Βενιζέλου και κάνει τα πάντα για να διώξει το φάντασμα του Μαΐου του 2012 (και του 18,85%), που θα τον στοιχειώνει όταν ξαναπάει σε εθνική κάλπη.

Το πρόβλημά του δεν είναι απλό. Δεν είναι ούτε λίγα ούτε ασήμαντα όσα εφιαλτικά έχουν συμβεί επί των ημερών του:

◆ Η πάλαι ποτέ μεγάλη παράταξη της Δεξιάς, όπως αρέσκεται να του χτυπάει η κόρη του Μητσοτάκη, έχει γίνει ένα μεσαίο κόμμα που τείνει να γίνει μικρό.

◆ Η Άκρα Δεξιά – στην πιο απεχθή και ταυτοχρόνως πιο μαζική μεταπολιτευτικά μορφή της – έχει κόψει άλυσο και διαρκώς γεμίζει το σακούλι της κυρίως με τους τέως δικούς του ψηφοφόρους. Έφτασε ήδη στο 9,4% και Κύριος οίδε αν θα σταματήσει εδώ.

◆ Άλλα δύο κόμματα εκ της σαρκός της Ν.Δ. – ΑΝΕΛ και ΛΑΟΣ – μάζεψαν σε αυτές τις εκλογές 6,2% και, αν προστεθεί το 2,5% που μαζεύουν τα γκρουπούσκουλα του νεοφιλελευθερισμού και του Πολύδωρα, τότε το ποσοστό των διαρροών εντός της (κάποτε…) παράταξης ανεβαίνει στο 18,1%, χώρια τις απευθείας μετακινήσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ και αλλού.

Τώρα ο… πανίσχυρος (ο «Ηγέτης», καταπώς τον αποκαλούσε πρότινος ένας μεγάλος εκδότης) ψάχνει σωσίβιο στο αγριεμένο πέλαγος, αλλά το μεγάλο κύμα έπεται.

Βαγγέλη, δεν (μας) νίκησες

Ο Βενιζέλος, ως γνωστόν, νίκησε τις… δημοσκοπήσεις (εκτός βεβαίως από αυτές της Pulse, του «Ποντικιού» και του topontiki.gr, που ποτέ δεν «μάσησαν» κουτόχορτο), αλλά… μόνο αυτές. Κατά τα άλλα, 280.000 ψηφοφόροι (4,26% από το ήδη μίζερο 12,28%) ήπιαν μαζικά «Ρεντ Μπουλ», που τους έδωσε φτερά και την έκαναν για άλλες πολιτείες.

Εν τω μεταξύ η εκλογική καταστροφή της ΔΗΜΑΡ του στέρησε έναν δυνητικό συνεταίρο στην ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, την οποία τώρα πλέον πρέπει να διαπραγματευθεί με το… Ποτάμι. Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το δηλαδή.

Όμως ο Ευάγγελος… επιβιώνει: Το μαγαζί υπάρχει ακόμη χάρη στα εναπομείναντα στηρίγματά του στο κράτος, η κυβέρνηση κρέμεται από τους βουλευτές του, τον Σαμαρά τον «τηγανίζει» με βέτο για τις προσθαφαιρέσεις υπουργών, ενώ ο ΓΑΠ την πάτησε με τη στήριξη της ΔΗΜΑΡ που καταποντίστηκε. Τώρα ετοιμάζει συνέδριο για να… ιδρύσει την ήδη συμμετάσχουσα σε εκλογές Ελιά, ελπίζοντας ότι στην πορεία δεν θα λακίσουν οι συνήθεις ύποπτοι.

Συν Αλέξη και χείρα κίνει

Ο Τσίπρας νίκησε (το 4% ακόμη δεν έχουν τολμήσει να το εκφέρουν τα «ενημερωτικά» σαπρόφυτα, τα οποία επιμένουν στη… «μικρή διαφορά»), αλλά βρήκε ταβάνι. Το 26,89% του Ιουνίου 2012 δεν το ξεπέρασε και, παρότι αντίπαλοι και συγγενείς (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) έψαχναν να βρουν πού πήγαν 1.126.272 ψηφοφόροι, ο ίδιος απώλεσε 138.388 «κουκιά», παρότι τα αμέτρητα κόμματα και κομματίδια κάτω του 3% (πλην της ΔΗΜΑΡ, που απλώς κατρακύλησε έως εκεί) μάζεψαν ένα θηριώδες 14,44%.

Στην πραγματικότητα ο ίδιος αναγνώρισε την Κυριακή το βράδυ ότι «πρέπει να ανταποκριθεί στο αίτημα των καιρών» για μια μεγάλη πλειοψηφία, αλλά παραμένει εκκρεμότητα το αν και πώς θα το κάνει. Πάντως σίγουρα δεν μπορεί πια να επενδύει στη λογική του «ώριμου φρούτου», η οποία επί δύο χρόνια δεν απέδωσε εκλογικά κέρδη: η τεράστιας σημασίας νίκη του οφείλεται στον καταποντισμό των άλλων!

Το πράγμα, όσο και αν αποσιωπάται ή αφήνεται στη μελλοντική αναδιαμόρφωση του πολιτικού συστήματος, είναι σοβαρό, διότι, μετά την πολιτική αυτοκτονία του Φώτη Κουβέλη, το πέρασμα των ΑΝΕΛ στη ζώνη του λυκόφωτος, τη δεδομένη άρνηση του ΚΚΕ να συμπράξει σε κυβέρνηση και την ανύπαρκτη πιθανότητα να συνεταιριστεί με τη Χ.Α., ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πολλές επιλογές για μια μελλοντική συγκυβέρνηση: από τα κόμματα με (σημερινές) πιθανότητες εισόδου στη Βουλή απομένουν μόνο το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και η… Ν.Δ.!

Αν, λοιπόν, δεν σπάσει το μπετόν του 27% και δεν εκτιναχθεί αρκετά παραπάνω, κινδυνεύει να βρεθεί, αν και νικητής, εγκλωβισμένος όχι τόσο σε δυσάρεστους συνεταιρισμούς, όσο σε εκβιαστικούς όρους, οι οποίοι θα του επιβληθούν αν θέλει να γευθεί τον έως πρότινος απαγορευμένο καρπό της διακυβέρνησης.

Αυτά βεβαίως ισχύουν με βάση τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς – αφού άλλο εργαλείο ανάλυσης δεν είναι προσώρας διαθέσιμο. Όσο, όμως, και αν αλλάξουν τα πράγματα, ένα είναι σίγουρο: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρει να ξεκολλήσει από τη στασιμότητα, ο δρόμος προς την εξουσία θα είναι στρωμένος με νάρκες…