Ο γιατρός του Ευαγγελισμού για τον όποιο γράψαμε στο προηγούμενο μας σημείωμα, δεν ήταν ξεφτίλας, εγκληματίας ήταν.

Ήταν δολοφόνος γιατί η συνέχεια της άθλιας πράξης του υπήρξε τραγική για τον άτυχο συνταξιούχο ο όποιος εγχειρίστηκε όταν πια ήταν ήδη πολύ αργά  για την ζωή του.

Το δικό του έγκλημα ότι δεν βρήκε έγκαιρα ένα πεντακοσάρικο για να λαδώσει τον ποταπό χειρουργό, έναν αλήτη γιατρό, που  – για ένα πεντακοσάρικο επαναλαμβάνω – δολοφόνησε ένα συνάνθρωπο μας.

Πρόκειται για ένα από τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα που προσωπικά έχουν περιπέσει στην αντίληψη μου.